Άλλαξε θίασο και έργο…

Οι έμπειροι θεατρώνηδες λένε πως αν μια παράσταση δεν… τραβάει αλλάζεις τον θίασο και μετά το έργο. Έτσι λοιπόν κι ο Παναθηναϊκός που έφτασε να τον βλέπουν μόνο οι… ταξιθέτριες και να τερματίζει προτελευταίος στην EuroLeague αποφάσισε να τα αλλάξει όλα.

Και θίασο και έργο και σκηνικά και θέατρο! Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος διαπίστωσε πως με έσοδα- έξοδα όχι μόνο δεν γίνεται δουλειά, αλλά κινδυνεύει να χάσει την κληρονομιά και το πρεστίζ μιας ομάδας που κουβαλάει τεράστιο αθλητικό κεφάλαιο μαζί της.

Βλέποντας το «συνονθύλευμα» που ταλαιπωρούσε και βασανιζόταν για έξι μήνες με όλα τα απίθανα που θα μπορούσαν να συμβούν σε μια ομάδα αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Με μια διαφορά όμως.

Να στήσει τη νέα ομάδα με τελείως διαφορετικά κριτήρια και παραμέτρους. Πήρε προπονητή εγνωσμένης αξίας, με κίνητρο, φιλοδοξία και γνώση και άρχισε να ρίχνει χρήμα.

Όχι άσκοπα και αλόγιστα, αλλά στοχευμένα έστω κι αν υποχρεώθηκε να πληρώσει υπεραξίες επειδή κανείς δεν εμπιστευόταν το πρότζεκτ. Πως να έρθει όταν έβλεπε μια ομάδα τα τελευταία τρία χρόνια να κάνει συνεχώς άλματα πίσω;

«Τα λάθη και τα γούστα πληρώνονται» λένε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο πατέρας του έφτιαξε τον Παναθηναϊκό των έξι αστέρων βάζοντας λεφτά άρχισε να φτιάχνει το ρόστερ.

Χρειαζόταν όμως έναν ηγέτη. Έναν παίκτη που θα έχει την τεχνογνωσία, την ικανότητα, αλλά και την προσωπικότητα να οδηγήσει τους υπόλοιπους στην καταξίωση.

Κυρίως όμως θα έχει την φιλοδοξία και το κίνητρο να δείξει ότι μόνο αυτός μπορεί να το κάνει. Και (ελπίζει ότι) τον βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Σλούκα.

Εκμεταλλεύτηκε την απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού να μην επιμείνει στην παραμονή του και καταθέτοντάς του μια πρόταση που… δεν μπορούσε να αρνηθεί τον έφερε στο ΟΑΚΑ.

Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα καταφέρει τον στόχο του. Έχουν χαθεί εκατοντάδες τρισεκατομμύρια δολάρια από την τσέπη φιλόδοξων παραγόντων ανά τον πλανήτη και μέσα στα βάθη του χρόνου, που έδωσαν τα πάντα για να κατακτήσουν τα πάντα και δεν πήραν τίποτε. Άλλωστε ένας στο τέλος κερδίζει και αυτό είναι η μαγεία του αθλητισμού.

Με την κίνησή του αυτή ο Παναθηναϊκός ασφαλώς λύνει ένα μεγάλο ζήτημα στις θέσεις των Ελλήνων παικτών του ρόστερ. Το ίδιο κάνει και με τον Μήτογλου, αλλά μιλάμε για έναν παίκτη που έχει να παίξει σχεδόν δύο χρόνια….

Παίρνει λοιπόν έναν παίκτη που είναι δεξιοτέχνης του πικ εντ ρολ, αλλά και της οργάνωσης του παιχνιδιού. Ένας προπονητής μέσα στο παρκέ που μπορεί να γίνει και… δολοφόνος. Το έχουν ζήσει στο πετσί τους στο «τριφύλλι» και το ξέρουν…

Ο Λεσόρ, ο Μήτογλου, ο Αντετοκούνμπο, ενδεχομένως ο Παπαγιάννης θα έχουν έναν παίκτη που θα στέλνει τη μπάλα συστημένη εκεί που θέλουν πάνω από τη στεφάνη για να την καρφώσουν.

Παράλληλα με τον διεθνή γκαρντ ο Εργκίν Αταμάν μπορεί να έχει ένα «σημείο αναφοράς» μέσα στο γήπεδο, έναν άνθρωπο που θα αντιλαμβάνεται το παιχνίδι αμέσως και θα εκτελεί το πλάνο χωρίς η δεύτερη σκέψη να μπαίνει μπροστά.

Όπως του είπε: «Θα είσαι όπως ο Μίτσιτς στην Εφές». Ενας παίκτης δηλαδή που αποφασίζει στα τελευταία δευτερόλεπτα και στην υπόλοιπη διάρκεια το παιχνίδι έχει περάσει όλο από τα χέρια του.

Θα πρέπει βέβαια να καλύψει την αδυναμία του να κοντραριστεί με δυνατά κορμιά, αλλά και το γεγονός ότι ο Σλούκας δεν μπορεί να ακολουθήσει ως το τέλος τον αντίπαλο, όπως και τα κενά διαστήματα που έχει ο παίκτης πνευματικά μέσα στη σεζόν ή ακόμα και στα ματς.

Η απόκτηση του Κώστα Σλούκα είναι κυρίως μια «ένεση ηθικού» για τον κόσμο και τον οργανισμό του Παναθηναϊκού συνολικά. Δεν παίζουν μπάσκετ αυτά, αλλά συνηγορούν στην διαμόρφωση της ατμόσφαιρας που περιβάλλει μια ομάδα.

Είναι η δήλωση ενός οργανισμού ότι ξυπνάει από τον λήθαργο, μπαίνει σε συνθήκες πρωταθλητισμού και στέλνει το μήνυμα πως επιστρέφει…