Η ακτινογραφία της Euroleague

Κατά πρώτον αυτό που μέχρι στιγμής φαίνεται να ξεκαθαρίζει είναι οι τρεις θέσεις της τετράδας, αφού φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακός και Φενέρ να μην είναι οι 3 από τις 4 ομάδες που θα έχουν πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Από εκεί και πέρα η Ρεάλ, η Ζαλγκίρις, ο Παναθηναικός και η Χίμκι παλεύουν για την τέταρτη θέση με φαβορί μεν τη Ρεάλ αλλά και τις άλλες 3 ομάδες να έχουν τις πιθανότητες τους.

Τέλος για την όγδοη θέση που οδηγεί στα πλέι οφ δίνουν μάχη η Μακάμπι και η Μπασκόνια αφού όλοι οι άλλοι είναι πολύ πίσω και δεν μπορούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος.

Ας δούμε όμως μία, μία τις ομάδες.

ΤΣΣΚΑ: Φαίνεται να είναι η πιο σταθερή ομάδα της διοργάνωσης, όπως σχεδόν κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια. Η περιφέρεια της είναι η μεγάλη της δύναμη αφου στους ήδη υπάρχοντες Ντε Κολό και Χίγκινς προστέθηκε ο Κλάιμπερν και κυρίως η απώλεια του Τεόντοσιτς καλύφθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο με την απόκτηση του Σέρχι Ροντρίγκεζ.

Οι ψηλοί της είναι χρήσιμα παιδιά αλλά εκτός του Χάινς κανένας άλλος δεν είναι κάτι το εξαιρετικό ενώ και ο Βοροντσέβιτς φέτος κάνει μια μέτρια χρονιά ενώ ο Οθέλο Χάντερ έχασε κάποια παιχνίδια λόγω τραυματισμού και είναι μάλλον ασταθής μέχρι στιγμής.

Η ΤΣΣΚΑ παραμένει το μεγάλο φαβορί, θα πάει στο final four, αλλά δεν είναι ανίκητη.

Ολυμπιακός: Ο Ολυμπιακός για μια ακόμα φορά κάνει μια εξαιρετική regular season , είναι πανίσχυρος στην έδρα του, όπου έχει χάσει μόνο από τον Παναθηναϊκό αλλά και εκτός έδρας έχει κάνει τεράστιες νίκες ( Φενέρ, Ρεάλ, Παναθηναικό ) που και με το παραπάνω εξισορρόπησαν κάποιες κακές εκτός έδρας ήττες με Μπασκόνια, Ερυθρό Αστέρα και Μπάμπεργκ.

Η εικόνα στα τελευταία παιχνίδια του Σπανούλη, η εξαιρετική αμυντική λειτουργία του, ο σταθερός και ποιοτικός στρατιώτης Πρίντεζης , ο εξαιρετικός Μιλουντίνοφ, η προσθήκη ενός εξαιρετικού επιθετικού παίκτη όπως είναι ο Μπόμπι Μπράουν αλλά και η επιστροφή του Τιγί , ο οποίος δίνει πολλές λύσεις σε άμυνα, τρίποντο και κυρίως ρημπάουντ δίνει το δικαίωμα στους φίλους του να αισιοδοξούν αφού αν καταφέρει να φτάσει στο final four αυτό, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όχι μόνο δεν θα γίνει, σε έδρα αντιπάλου, αλλά θα σε ένα εξαιρετικά φιλικό και κοντινό γήπεδο. Μειονέκτημα η επιθετική αστάθεια που παρουσιάζουν κάποιοι παίκτες του και γενικά κάποιο επιθετικό μπλοκάρισμα που εμφανίζει σε κάποια παιχνίδια του.

Φενέρ: Σκληρή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα , πάντα ομάδα του προπονητή, με τεράστια και προπονητική αλλά και ομαδική εμπειρία σε μεγάλα παιχνίδια θα είναι σίγουρα μια από τις διεκδικήτριες του τίτλου. Είναι γεγονός ότι οι απώλειες του Ούντοχ και του Μπογκντάνοβιτς την έχουν φέρει ένα επίπεδο πιο κάτω από πέρσι αλλά και καλές προσθήκες έχει κάνει όπως είναι οι Μέλι και Γουεναμείκερ ενώ Σλούκας, Νταντόμε και Βέσελι πάντα είναι ποιοτικές μονάδες. Επίσης η αμυντική λειτουργία της Φενέρ την κάνει πάντα υπολογίσιμη στα μεγάλα παιχνίδια που κρίνουν τίτλους. Στις αδυναμίες της οι πολλοί τραυματισμοί παικτών της που έχουν χάσει πολλά παιχνίδια όπως είναι ο Ντίξον, ο Κάλινιτς και ο Νάναλι.

Ρεάλ: Ομάδα που έχει πληγεί από πολλούς τραυματισμούς, που για μεγάλο διάστημα φαινόταν ότι θα μείνει εκτός πλεονεκτήματος έδρας, όμως τον τελευταίο καιρό έχει κάνει μια μεγάλη αντεπίθεση και φαίνεται ότι θα είναι αυτή που θα πάρει το τέταρτο εισιτήριο.

Όπως πάντα είναι μια ομάδα εξαιρετική σε παιχνίδι υψηλού τέμπο και ανοιχτού γηπέδου , τρομερά επικίνδυνη από την περιφέρεια που παρ όλη τη σημαντική απουσία του Γιούλ , οι Ντόντσιτς ( που είναι ο mvp της διοργάνωσης μέχρι στιγμής ) , Κάρολ, Κοζέρ, Τόμπκινς, Καμπάτσο , ακόμα και ο Ρούντι, που κάνει μια πολύ μέτρια χρονιά, αποτελούν μια γραμμή πυρός, που στη μέρα της μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα.

Βέβαια και η γραμμή των ψηλών, με την επιστροφή των Ράντολφ και Αγιόν και την παρουσία του πανύψηλου Ταβάρες και του πανέξυπνου Ρέγιες, δεν είναι αμελητέα.

Μειονέκτημα της η αστάθεια στην απόδοσή της ειδικά όταν μπορέσει η αντίπαλη ομάδα να ρίξει τον ρυθμό και η μάλλον χαλαρή αμυντική της λειτουργία.

Αν προλάβει ο Γκιούλ να επιστρέψει είναι από τα μεγάλα φαβορί.

Ζαλγκίρις: Εξαιρετική ομάδα συνόλου. Ο Γιασικεβίτσιους έχει παρουσιάσει μια εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα και έχει καταφέρει με ένα από τα μικρότερα μπάτζετ της κατηγορίας να έχει την ομάδα πολύ ψηλά, να διεκδικεί θέση στη τετράδα αν και η εκτίμηση μου είναι ότι δεν θα τα καταφέρει γιατί έχει πολύ δύσκολο πρόγραμμα.

Η Ζαλγκίρις είναι η ευχάριστη έκπληξη της φετινής χρονιάς, παίζει ένα ομαδικό μπάσκετ και μέσα από την ομαδική λειτουργία κατάφεραν μεγάλα παιδιά όπως ο Γιανκούνας και ο Μίλακνις να κάνουν εξαιρετικές χρονιές αλλά και πιο νέα παιδιά όπως ο εξαιρετικός πλέι μέικερ Πάνγκος και οι Ντέιβις και Τουπάν να έχουν μια πολύ σημαντική παρουσία.

Δύσκολα θα φτάσει στο final four αλλά όποιος κληθεί να την βγάλει έξω θα πρέπει να φτύσει αίμα.

Παναθηναικός: Παλεύει ακόμα για την τετράδα, έχει ελπίδες αλλά πολλές από αυτές τις έχει σπαταλήσει εκτός έδρας όπου δείχνει εξαιρετικά αδύναμος και έτσι εκμηδενίζει την πάντα πανίσχυρη έδρα του.

Ομάδα που στηρίζεται πολύ στο τρίποντο, αφού ψηλοί κοντοί όλοι σουτάρουν έξω από τη γραμμή των 6.75, στα πολύ αθλητικά προσόντα των παικτών του , στην παρουσία του Νικ Καλάθη που κάνει εξαιρετική χρονιά φέτος και στην πολλές φορές καλοσχεδιασμένη αμυντική του τακτική.

Σημαντική αδυναμία του το παιχνίδι κοντά στο καλάθι, όπου ο Γκιστ φαντάζει σαν την μόνη λύση, όπως είπαμε η αδυναμία του στα εκτός έδρας παιχνίδια του και ίσως και το μπέρδεμα που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό με την έλευση του Τζέιμς που όμως πιστεύω ότι με τα παιχνίδια οι ρόλοι θα βρεθούν.

Ο Παναθηναικός αν χάσει το πλεονέκτημα έδρας θα είναι το μεγαλύτερο αγκάθι για όποιον τον βρει στον δρόμο του και ίσως θα είναι η πιο αμφίρροπη σειρά των πλέι οφ. Ο Παναθηναικός είναι ικανός για όλα και τα καλά αλλά και τα κακά με την εικόνα που μας έχει δείξει φέτος

Χίμκι: Κλασική ομάδα του ενός αφού ο Σβεντ είναι η σχεδόν αποκλειστική πηγή εκδήλωσης των επιθέσεων της είτε εκτελέσει συνήθως, είτε δημιουργήσει. Άντερσον και Γκιλ είναι οι επόμενες επιλογές της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα που είναι ομάδα ικανή να σου κάνει τη ζημιά , ειδικά στην έδρα της, δύσκολα όμως θα επικρατήσει σε σειρά 5 αγώνων ειδικά αν δεν πάρει το πλεονέκτημα έδρας.

Μακάμπι: Μαζί με τον Παναθηναικό είναι οι πιο Αμερικάνικες ομάδες της διοργάνωσης αλλά η Μακάμπι είναι κλασσική ομάδα του όσα πάνε και όσα έρθουν.

Πολλά ένας εναντίον ενός στην επίθεση , ελάχιστη ομαδική λειτουργία, αρκετό επιθετικό ταλέντο και καμία διάθεση να παίξει κανείς άμυνα σε αυτή την ομάδα. Ομάδα που της αρέσει να τρέχει και που της αρέσει να παίζει κυρίως στην έδρα της αφού εκτός έδρας είναι εξαιρετικά αδύναμη. Και να μπει στην οχτάδα δεν νομίζω ότι είναι ικανή για κάτι παραπάνω.

Μπασκόνια: Ομάδα που πληρώνει το κακό της ξεκίνημα και την επιλογή της να παρουσιαστεί με πρώτο προπονητή τον εντελώς άπειρο για αυτή τη δουλειά Πριτζιόνι. Ξεκίνησε με 0-5, στη συνέχεια ανέλαβε ο Πέδρο Μαρτίνεζ που της έδωσε κάποια οντότητα αλλά παλεύει να μπει στην οχτάδα.

Ομάδα που της αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο, να πηγαίνει το παιχνίδι στις πολλές επιθέσεις , ομάδα που στην ημέρα της μπορεί να σε διαλύσει, ειδικά στην έδρα της, αλλά και ομάδα που σχεδόν πάντα όταν είναι να κάνει το παραπάνω βήμα παραπατάει……

Εξαιρετικό περιφερειακό παιχνίδι αφου και εδώ ψηλοί κοντοί σουτάρουν δαιμονισμένα και έχει παίκτες με επιθετική ικανότητα όπως ο Μπομπουά, ο Γκρέιντζερ, ο Βόιντγκμαν και βέβαια ο Σενγκέλια με παιχνίδι και κοντά αλλά και μακριά από το καλάθι.

Αν φτάσει στα πλέι οφ δεν θα είναι εύκολο θύμα……

Αυτές είναι οι ομάδες που θα διεκδικήσουν κατά αρχάς την είσοδο τους στα πλέι οφ και στη συνέχεια να πάνε στο φάιναλ φορ.

Ας πάμε επιγραμματικά και στις ομάδες που μόλις τελειώσει η κανονική περίοδος θα μας αποχαιρετήσουν.

Η Μάλαγα όπως πάντα το παλεύει αλλά δεν είναι ικανή για πολλά πράγματα αλλά δεν είναι για να την αγνοεί κανείς.

Ο Ερυθρός Αστέρας πέρσι ήταν φτωχός και πήγε για το θαύμα, φέτος που ήταν πάμφτωχος δυσκολεύτηκε ακόμα περισσότερο όμως ήταν και πάλι τίμιος και δυσκολοκατάβλητος και με την καλύτερη ίσως έδρα της διοργάνωσης από πλευράς ατμόσφαιρας μαζί με αυτές της Ζαλγκίρις και της Μακάμπι.

Η Αρμάνι όπως πάντα γεμάτη από ταλαντούχους παίκτες που αδυνατούν να γίνουν καλή ομάδα αν και φέτος κάτι προσπάθησε να κάνει αλλά απέχει από το να είναι μια κανονική ομάδα.

Η Μπάμπεργκ πάλεψε, ήταν αξιοπρεπής, παρουσίασε κάποια παιδιά που ίσως του χρόνου τα δούμε σε μεγαλύτερες ομάδες όπως ο Λο αλλά μέχρι εκεί. Παραδοσιακά κέρδισε τον Ολυμπιακό και μετά λίγα πράγματα.

Τέλος φτάνουμε στις 3 μεγάλες απογοητεύσεις της χρονιάς. Βάλτε τις με όποια σειρά θέλετε. Εγώ θα τις βάλω με αυτή τη σειρά ξεκινώντας από τη μεγαλύτερη απογοήτευση και πηγαίνοντας προς τη μικρότερη. Μπαρτσελώνα, Εφες και Βαλένθια..

Η Μπάρτσα για δεύτερη χρονιά είναι πολύ κάτω από τη φανέλα της, την ιστορίας της, την επένδυση που κάνει αλλά και τα ονόματα των παικτών.

Πέρσι έφταιγε ο Μπαρτζώκας , φέτος;;;

Για τη Βαλένθια είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι αυτή η ομάδα πέρσι ήταν πρωταθλήτρια Ισπανίας, Πραγματικά η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης με μόνο άλλοθι ότι έχασε προπονητή και πολλούς παίκτες από την περσινή ομάδα.

Τέλος για την Εφές ήταν στραβό το κλίμα από την αρχή, μετά ήρθε και ο Αταμάν και σχόλασε ο γάμος με τη διαφορά ότι ο γίγαντας Αταμάν κατάφερε να πάρει το κύπελλο Τουρκίας κερδίζοντας τον άσπονδο φίλο του τον Ζοτς…..

Αυτά για την Ευρωλίγκα και τα πιο ενδιαφέροντα έρχονται και θα είμαστε εδώ μαζί να τα αναλύουμε και να τα σχολιάζουμε...

Διαβάστε επίσης:

Τα highlights της EuroLeague (vids)

Κλειδιά και αδυναμίες