Η διαφορά συμπεριφοράς Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ

Ένα από τα πράγματα που ενόχλησαν στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ δεν ήταν μόνο η (απαράδεκτη) διαφορά στα ριμπάουντ (26-39) και ο απόλυτος έλεγχος που είχαν οι «πράσινοι» στο ματς. Ήταν η γενικότερη προσέγγιση που είχαν οι Πειραιώτες στην αναμέτρηση. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά και στο πνευματικό.

Επειδή ήμασταν στο γήπεδο, έβλεπες τους «πράσινους» από το ζέσταμα, από την παρουσίαση της ομάδας τους, πως ήταν αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ήταν έτοιμοι να δώσουν μάχη έχοντας το... μαχαίρι στα δόντια και αυτό φάνηκε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης. Αυτό τους το αναγνωρίζουμε. Έβαζαν καλάθι οι φιλοξενούμενοι και ο «πράσινος» πάγκος κάθε φορά σηκωνόταν στο πόδι λες και έβαζαν... γκολ. Ήταν ψυχωμένοι, συσπειρωμένοι, έδειχναν μια γροθιά. Το ήθελαν περισσότερο, ξεκάθαρα.

Από την άλλη, οι μισοί παίκτες των «ερυθρολεύκων» ήταν νωθροί, μην έχοντας καταλάβει τη σημασία του παιχνιδιού. Πέρα από το γεγονός πως υπήρχε ένα τεράστιο «πρέπει» στο ματς για εκείνους, επρόκειτο και για ένα «αιώνιο» ντέρμπι. Στο «τριφύλλι» φαινόταν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πως είχαν εμπεδώσει πως απέναντί τους είχαν τον μεγάλο τους αντίπαλο. Στο «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο κάποιοι νόμιζαν πως έπαιζαν φιλικό με τη... Λάρισα.

Λεπτομέρειες θα μας πείτε, αλλά παίζουν και αυτές τον ρόλο τους. Βούταγε ο Βασίλης Σπανούλης στα 38 του στο παρκέ για να κλέψει την μπάλα και κάποιοι φοβούνταν να δοκιμάσουν ελεύθερο τρίποντο, δίσταζαν να αρπάξουν ένα ριμπάουντ, είχαν έλλειψη αυτοπεποίθησης για να πάνε για ντράιβ και άλλων... έτρεμαν τα πόδια από την πίεση.

Δεν είναι τυχαίο το σχόλιο που έκανε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το τέλος της αναμέτρησης: «Οι ομάδες που είναι συμπαγείς και έχουν παίκτες με χαρακτήρα φτάνουν ψηλά. Το θέμα είναι αν έχουμε τέτοιους, πόσους έχουμε ή αν χρειαζόμαστε περισσότερους. Αυτήν τη στιγμή είναι υπό συζήτηση και υπό αμφισβήτηση το πόσο σκληροί είμαστε σε αυτό το κλαμπ που σημαίνει πίεση».