Ο Σκουρτόπουλος, οι παίκτες, ο Βασιλακόπουλος, πώς ...πέφτει η διοίκηση της ΕΟΚ

«Οι μεγάλοι στόχοι… θυμώνουν όταν δεν τους πιστεύεις» και η εθνική ομάδα απέτυχε παταγωδώς. Μπορεί θεωρητικά το ρόστερ να είναι καλό, να απαρτίζεται από τον MVP του ΝΒΑ, από παίκτες που έχουν κατακτήσει την Ευρωλίγκα, αλλά το παρκέ τις περισσότερες φορές έχει… διαφορετική άποψη.

Έτσι και τώρα παρά τις προσδοκίες ακόμα και για μετάλλιο, από τους πλέον αισιόδοξους, η εθνική ομάδα έφτασε μόλις μέχρι τους «16» του Μουντομπάσκετ. Αποτυχία εκκωφαντική!

Ασφαλώς και υπάρχουν αιτίες, που επιμερίζονται στους πάντες. Προπονητή, παίκτες, Ομοσπονδία, αλλά και γενικότερα στο ελληνικό μπάσκετ. Διότι είναι σαφές πως η «βιτρίνα» κάθε αθλήματος σε κάθε χώρα είναι η εθνική του ομάδα.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος: Διαχειρίστηκε σωστά την ιστορία με τα «παράθυρα» των προκριματικών και την… αστεία εκείνη κατάσταση, όπου την ίδια ημέρα, ακόμα και την ίδια ώρα, έπαιζαν οι ομάδες στην Ευρωλίγκα και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. Οδήγησε την ομάδα σχεδόν αήττητη στο Παγκόσμιο μέσω των προκριματικών έχοντας να κοουτσάρει ουσιαστικά δυο ομάδες. Κατάφερε μαζί με άλλους παράγοντες να πείσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να ξεχάσει όσα έγιναν στο Ευρωμπάσκετ πριν δυο χρόνια και να ενισχύσει την εθνική. Δούλεψε σαν… σκυλί για να προετοιμάσει την ομάδα.

Ωστόσο βαρύνεται για την αδυναμία του να καθοδηγήσει στο ματς με τους βραζιλιάνους τους διεθνείς και κυρίως να βρει ένα ρεαλιστικό εναλλακτικό πλάνο στη δεδομένη άμυνα ζώνης των αντιπάλων απέναντι στον Αντετοκούνμπο. Πράγματι επελέγη να δοθούν τα περιφερειακά σουτ στους γκαρντ και τους φόργουορντ. Ο καλός στρατηγός όμως ποτέ δεν πρέπει να πει «δεν το είχαν προβλέψει». Τότε δεν είναι καλός. Δεν μπόρεσε να δώσει στην ομάδα μια συγκεκριμένη «ταυτότητα» στο παρκέ. Σχεδόν σε κάθε ματς η εθνική έπαιρνε ο, τι της έδινε ο αντίπαλος. Με εξαίρεση το ματς με το Μαυροβούνιο και το διάστημα 20’-27’ του αγώνα με την Τσεχία, ο αντίπαλος είχε την πολυτέλεια να επιβάλει το παιχνίδι του. Ακόμα και με τη Ν. Ζηλανδία το ματς πήγε εκεί που βόλευε τους αντιπάλους…

Οι παίκτες: Ασφαλώς και φέρουν ευθύνη. Παίκτες Ευρωλίγκας, με παραστάσεις, ποιότητα και δυνατότητες οι οποίες δεν βγήκαν στο παρκέ. Μόνο κάποιες αναλαμπές, αποσπασματικές. Είναι αδιανόητο να μην μπορούν να διαχειριστούν την αστοχία τους, να μην μπορούν να βάλουν βολές (είχαν 10/18 με την Τσεχία). Το χειρότερο: Να διστάζουν να σουτάρουν από ένα σημείο και μετά. Τελικά δεν κατάφεραν να βρουν την «χημεία» τους με τον Αντετοκούνμπο και περισσότερο «μπερδεύτηκαν»…

Η Ομοσπονδία: Είναι η «κεφαλή» και ο θεσμικός θεματοφύλακας του αθλήματος. Ασφαλώς και φέρει τεράστια ευθύνη. Ο πρόεδρός της Γιώργος Βασιλακόπουλος ευθύνεται για την επιλογή του Σκουρτόπουλου, αλλά και για το γεγονός ότι το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει πλέον σουτέρ, όπως γράφεται κατά κόρον. Θα εξηγήσουμε:

Η Ομοσπονδία είναι αυτή που θα επιβάλει το στυλ μπάσκετ που θα παίζουν οι Ακαδημίες, τα τμήματα υποδομής, τα κλιμάκια, οι εθνικές ομάδες. Είναι αυτή που θα υποχρεώσει τους ατζέντηδες να μείνουν μακριά από τα δωδεκάχρονα και θα επιβάλει στους προπονητές να μάθουν στα παιδιά τα βασικά: Πάσα, σουτ, ριμπάουντ κι όχι το πικ εντ ρολ και την άμυνα ζώνης. Θα εξαναγκάσει τους παράγοντες που περιμένουν την επιχορήγηση και τα… χατίρια να νουθετήσουν τους παίκτες τους να δουλέψουν για να φτάσουν ψηλά κι όχι να πάρουν τη μεταγραφή για να τα… οικονομήσουν.

ΥΓ Όσο για την… ταμπακέρα. Οι εκλεγμένες διοικήσεις «πέφτουν» με εκλογές. Όποιος θέλει, μπορεί να αντιτάξει τα επιχειρήματά του, το πλάνο του, την προσωπικότητά του και να κριθεί από τα σωματεία για να κάνει την ανατροπή. Με ευχολόγια και κουβέντες δεν γίνεται απολύτως τίποτε…