Λευτέρης Κακιούσης: «Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν βγάζει πια μεγάλους παίκτες το ελληνικό μπάσκετ»!

«Η Εθνική ομάδα μπάσκετ τώρα είναι σαν να έχεις στο ποδόσφαιρο δύο μεγάλους στόπερ και να τους ζητάς να βάλουν και τα... γκολ»!

«Έλειψε πάρα πολύ ο Σλούκας».

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Γιατί είναι 15 χρόνια μακριά από μεγάλες επιτυχίες η Εθνική μπάσκετ; Γιατί δεν βγαίνουν πια ταλαντούχοι παίκτες; Γιατί τα τελευταία ταλέντα, τα οποία παίζουν βασικοί σε ομάδες, είναι 27 και 28 ετών πια; Αυτά και άλλα πολλά ρώτησα τον Λευτέρη Κακιούση, ο οποίος πέρα από σπουδαίος παίκτης ήταν και ομοσπονδιακός προπονητής, βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη, στις τρομερές επιτυχίες του 2005 και του 2006, όταν η Εθνική βγήκε πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο! Χρυσό στο Ευρωπαϊκό του 2005, ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2006 κερδίζοντας τις ΗΠΑ και κάνοντας πάταγο. Πού είναι πια εκείνοι οι παίκτες; Ούτε αναπληρωματικοί δεν θα ήταν πολλοί από τους σημερινούς.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο «ΦΩΣ» στη 1/8/2024.

Λευτέρη, γιατί δεν βγάζει πια σπουδαίους παίκτες το ελληνικό μπάσκετ; Έχεις ζήσει ως παίκτης και ως προπονητής όλη τη μετάβαση.

Το ότι δεν βγάζουμε πια μεγάλους παίκτες έχει να κάνει με το αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο είναι προβληματικό. Είχαμε κάποτε ένα πρόγραμμα αναπτυξιακό που έδινε στο ελληνικό μπάσκετ ταλέντα. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στα μίνι, παιδικά, εφηβικά, το οποίο είναι δομικό.

Τι πρόβλημα;

Ο παίκτης μπορεί να παίρνει το δελτίο του ανά πάσα στιγμή και να πηγαίνει σε άλλη ομάδα. Οι γονείς του παίκτη δηλαδή. Με αποτέλεσμα να είναι ένα παιδί 14 ετών και να βλέπεις ότι έχει περάσει από τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Ηρακλή. Ξέρεις τι κακό είναι αυτό; Οι ομάδες δεν επενδύουν στις μικρές ηλικίες, γιατί ο παίκτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους φύγει τζάμπα. Δεν επενδύουν σε καλούς μισθούς προπονητών, σε εργατοώρες και σε εγκαταστάσεις. Άρα οι ομάδες δεν δουλεύουν σωστά στη μήτρα τους. Και οι ακαδημίες πάνε σε μαζικό αθλητισμό ως έσοδο…

Είσαι τρομερός. Συνέχισε.

Μια ομάδα που καλείται να πληρώνει έξοδα για να φτιάξει έναν παίκτη, να πληρώνει προπονητές, ρεύμα, αλλά να μην καρπωθεί τίποτα από αυτόν τον παίκτη, κοιτάει να μειώνει τα κόστη και να βγάζει κάποια λεφτά κάθε μήνα μαζικά από τα παιδιά για να έχει να πληρώνει το ρεύμα…

Ενώ τι γινόταν στη δική σας εποχή;

Εμένα με αγόρασε 16 ετών ο Ηρακλής από τον Μακεδονικό με 6 εκατομμύρια 200 χιλιάδες δραχμές. Για να καταλάβεις, με αυτά τα λεφτά τότε αγόραζες δύο διαμερίσματα! Θυμάμαι τον εαυτό μου 18 ετών να παίζω στο εφηβικό και ταυτόχρονα να παίζω και στην αντρική ομάδα του Ηρακλή! Το ίδιο γινόταν με τον Άγγελο Κορωνιό στο Περιστέρι. Αυτό δεν υπάρχει πια, ο νέος παίκτης θα σου φύγει ελεύθερος. Συν το μεγάλο πρόβλημα με τους επτά ξένους. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για τα νέα παιδιά. Δες τον Μωραΐτη στον Παναθηναϊκό, θα κάνει προπόνηση για να γυμναστούν οι ξένοι! Και θα παίξει λίγα λεπτά στο ελληνικό πρωτάθλημα για να κάνουν αποθεραπεία οι άλλοι παίκτες…

Ο Μωραΐτης δεν φταίει όμως; Γιατί πήγε στον Παναθηναϊκό; Δεν ήξερε τις συνθήκες; Ο Τανούλης γιατί πήγε στον Ολυμπιακό; Να τα πούμε όλα θέλω.

Γενικά θα μιλήσω. Οι γονείς έχουν μεγάλη ευθύνη. Υπάρχει, βέβαια, οικονομική στενότητα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, κυνηγάνε το γρήγορο και εύκολο κέρδος. Κοιτάνε τα λεφτά και όχι τις συνθήκες. Όμως, αν επιλέξεις τις σωστές συνθήκες, ώστε να παίζει το παιδί και να γίνει καλός παίκτης, θα έρθουν και τα λεφτά μετά. Είναι μεγάλο λάθος να κοιτάς τα γρήγορα λεφτά αντί για τον χρόνο συμμετοχής.

Υπάρχει κενό πολλών χρόνων στο να βγει ένας Έλληνας παικταράς.

Τεράστιο κενό δεκαετίας υπάρχει για να βγάλουμε έναν σπουδαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα. Αντίθετα, οι Ισπανοί, οι Σέρβοι και οι Γάλλοι έχουν μεγάλη παραγωγή. Ο προπονητής της εθνικής ομάδας πρέπει να βγάζει όλο το πρόγραμμα το αναπτυξιακό. Ο Σκαριόλο αυτό κάνει στην Ισπανία. Ασχολείται και με τις μικρές ηλικίες στην υποδομή. Είναι υπεύθυνος της αναπτυξιακής διαδικασίας. Όλα περνάνε από τον προπονητή της πρώτης ομάδας. Το ίδιο κάνει η Σερβία. Εμείς εδώ έχουμε αφήσει τα πράγματα να πηγαίνουν στην τύχη τους και έχει στερέψει η πηγή...

Τι πρέπει να γίνει;

Πρέπει να ξεκινήσει από μία βάση σωστή και πρώτα απ’ όλα από τους προπονητές. Πρέπει να επιλεχθούν ικανοί προπονητές. Αυτό πρέπει να το κάνει η ομοσπονδία. Πρέπει επίσης να δοθούν γήπεδα στις ομάδες, αυτό είναι άλλο ένα τεράστιο πρόβλημα. Σε συνεργασία με το κράτος. Είχε εξαγγείλει ο κ. Λιόλιος ότι θα φτιάχνονταν 100 γήπεδα «μπαλόνια», αλλά δεν το έκανε ποτέ. Φανταστείτε πόσες χιλιάδες παιδιά θα έπαιζαν. Πρέπει η ομοσπονδία σε συνεργασία με την πολιτεία να κάτσουν πάνω από το πρόβλημα της μη παραγωγής παικτών και να εντάξουν στο πρόγραμμά τους όχι μόνο το πώς θα βγάλουν παίκτες, αλλά και το πώς θα τους εντάξουν οι ομάδες. Υπάρχουν βετεράνοι μεγάλοι μπασκετμπολίστες που γνωρίζουν τη διαδικασία, όπως ο Διαμαντίδης που από την Καστοριά ήρθε στον Ηρακλή και μετά πήγε στον Παναθηναϊκό, ο Τσαρτσαρής, δεν τα λέω τυχαία αυτά τα ονόματα.

Δηλαδή;

Πρέπει να πάμε στις παλιές αρχές, στο παλιό μοντέλο. Αυτά τα ονόματα που είπα, όπως και ο Ντικούδης, πρέπει να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο αναπτυξιακό.

Τους αγώνες της Εθνικής με την Ισπανία και τον Καναδά τους είδες;

Ναι, βέβαια.

Τι είδες; Πού πάσχουμε;

Η ομάδα είναι δεμένη, ξέρουν τι κάνουν μέσα στο γήπεδο, κάνουν συγκλονιστική προσπάθεια τα παιδιά, αλλά…

Αυτό το «αλλά» θέλω. Αλήθειες να λέμε. Τη γνώμη σου.

Υπάρχουν δύο σπουδαίοι παίκτες στα γκαρντ που έχουν παίξει στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι όμως είναι αμυντικογενείς, είναι ίδιοι περίπου παίκτες, ενώ εμείς θέλουμε περισσότερη ταχύτητα, περισσότερο τρέξιμο, περισσότερο αιφνιδιασμό, περισσότερο σκορ…

Για Καλάθη και Ουόκαπ μιλάς απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Εγώ τους έχω χαρακτηρίσει «τουβλαδόρους». Όπως λέγαμε μικροί όταν παίζαμε ότι ένας παίκτης που είναι άστοχος «πετάει τούβλα».

Φαντάσου ότι έχουμε στο ποδόσφαιρο δύο καταπληκτικούς στόπερ που τους ζητάμε να βάζουν και τα γκολ! Και περιμένουμε όλο το παιχνίδι να το κάνει ο Γιάννης.

Λείπει ο Σλούκας;

Πάρα πολύ. Στον τρόπο που παίζει η Εθνική με τον Γιάννη, ο Σλούκας ήταν αυτός που θα ξεκλείδωνε τις άμυνες. Αν πράγματι το παιδί έχει πρόβλημα υγείας, ΟΚ. Αλλά αν δεν ήταν θέμα υγείας, έπρεπε να είναι στην ομάδα.

Σου έκανε εντύπωση που βγήκε αλλαγή ο Τολιόπουλος, ο οποίος είχε βάλει τέσσερα τρίποντα, για να μπει προς το τέλος ο Ουόκαπ;

Είναι κάτι που το συνηθίζουμε οι προπονητές, όταν πάει το ματς εκεί που το θες να φτάσει, βάζεις έναν έμπειρο παίκτη που να ξέρει να διαχειριστεί τις καταστάσεις. Ο Βασίλης πιστεύω ότι ήθελε στο τέλος να πάει στα σίγουρα και να φτάσει η μπάλα στον Γιάννη. Δεν του βγήκε. Και αν είδες, έβαλε ξανά στο τέλος τον Τολιόπουλο.

Σου κάνει εντύπωση που ο Τολιόπουλος πήγε 28 ετών για να βρει σημαντικό ρόλο σε μία ομάδα όπως ο Άρης;

Ναι, βέβαια. Πάντα υπήρχε μια αμφισβήτηση για αυτό το παιδί, έφτασε 28 ετών για να αναγνωριστεί, κατάφερε επάξια μόνος του να δείξει μια δυναμική και έναν επαγγελματικό τρόπο καρδιάς! Και στον Άρη και στην Εθνική δείχνει ότι είναι παίκτης που μπορείς να του εμπιστευτείς στο τέλος την μπάλα στα χέρια του.

Απ’ όλους αυτούς τους παίκτες που είχες ως προπονητής αλλά και ως συμπαίκτης, ποιον θα διάλεγες να κουμπώσεις σε αυτήν την τωρινή εθνική ομάδα;

Τον Βασίλη Σπανούλη!