Η γκρίνια για τον Μπλατ, ο Ολυμπιακός που θέλει βελτίωση και το... παραμύθι των άλλων!

Από την πρώτη μέρα που ο Ντέιβιντ Μπλατ ξεκίνησε τη θητεία του στον Ολυμπιακό υποστήριζα ότι φέτος θα δούμε μια νέα ομάδα που θα πρέπει να αφομοιώσει σε πολύ σύντομο χρόνο τα όσα καινούρια πράγματα θέλει να περάσει ο κόουτς. Έχω ακόμα την ίδια άποψη και όσες ήττες και να έρθουν, θα συνεχίσω να το υποστηρίζω.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει διατηρήσει τον βασικό του κορμό και να προχώρησε σε κάποιες αλλαγές, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς μας ότι όσο και να γνωρίζονται μεταξύ τους οι «παλιοί» της ομάδας, αν δεν μάθουν τον τρόπο με τον οποίο ο Μπλατ θέλει να παίζουν, δουλειά δε γίνεται...

Βασική προϋπόθεση για το παραπάνω, είναι να υπάρχει ηρεμία και να μπορέσει ο κόουτς να περάσει τις ιδέες του στους παίκτες. Φυσικά, για να μπορεί να είναι ήρεμη μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό χρειάζεται αποτελέσματα και τις τελευταίες εβδομάδες αυτά δεν έρχονται, με συνέπεια να κάνει η γκρίνια την εμφάνισή της.

Ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού έχει συνηθίσει στη γκρίνια όσον αφορά την ΚΑΕ. Κι εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο, αφού δύο χρόνια μακριά από τίτλο είναι μεγάλο διάστημα για τη λαοφιλέστερη ομάδα του ελληνικού αθλητισμού, σε όποιο άθλημα και να παίζει. Πόσο μάλλον δε στο μπάσκετ, εκεί όπου ο «αιώνιος» αντίπαλος έχει βρει το αποκούμπι του για να μετριάζει την ανυπαρξία της ομάδας του στα υπόλοιπα αθλήματα.

Όμως άλλο το να γκρινιάζει κάποιος και άλλο να τα ισοπεδώνει όλα. Αρκετοί φίλοι της ομάδας του Πειραιά από το βράδυ της Κυριακής τα έχουν βάλει με τον Ντέιβιντ Μπλατ για το γεγονός ότι η ομάδα δεν κερδίζει. Οκ, να πούμε ότι είναι λογικό αφού πάντα σε μια υγιή ομάδα ο άνθρωπος που παίρνει τις αποφάσεις για το ποιος θα αγωνιστεί και πότε, είναι ο προπονητής. Όμως είναι διαφορετικό πράγμα να πεις ότι ο Μπλατ έκανε λάθος διαχείριση και διαφορετικό να τον βγάλουμε και αυτόν άχρηστο όπως έχει γίνει στο παρελθόν με άλλους προπονητές (βλέπε Μπαρτζώκα και Σφαιρόπουλο).

Προς Θεού, δεν προσπαθώ να παρουσιάσω τον Αμερικανοεβραίο ως «άγιο». Απλά επιχειρώ μέσα από αυτές τις λέξεις να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου όσον αφορά τον Μπλατ. Η επιλογή των ξένων μέχρι στιγμής δεν του έχει βγει, όμως χρειάζονται ακόμα και αυτοί χρόνο αφού ειδικά οι Λεντέι και Γκος είναι άπειροι από τέτοιο επίπεδο και ήρθαν να παίξουν μπάσκετ σε μια ομάδα που τη δεκαετία που διανύουμε έχει αναγκάσει όλη την Ευρώπη να υποκλιθεί στα πόδια της. Και αυτό, είναι βαρύ φορτίο για τον καθένα. Ας αφήσουμε λοιπόν λίγο ήσυχο τον Μπλατ να δει πως μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα κι ας έχουμε στο μυαλό μας ότι συνήθως όποιος έχει υπομονή, χαμογελάει στο τέλος.

Τα προβλήματα δεν κρύβονται εύκολα

Ο Ολυμπιακός έκανε δυναμική εκκίνηση στη σεζόν πετυχαίνοντας δύο σπουδαία διπλά στις έδρες της Χίμκι και της Μπασκόνια. Οι νίκες του αυτές, δημιούργησαν τεράστιες προσδοκίες στον κόσμο, που είδε την ομάδα να «αλώνει» δύο έδρες στις οποίες πέρυσι έζησε... εφιάλτη. Η συνέχεια όμως δεν ήταν η αναμενόμενη. Πλέον ο Ολυμπιακός φαίνεται ότι έχει πρόβλημα στο παιχνίδι του τόσο στην περιφέρεια, όσο και μέσα στη ρακέτα. Με τους Μάντζαρη και Τολιόπουλο απενεργοποιημένους, οι «ερυθρόλευκοι» στηρίζονται στις εμπνεύσεις του Σπανούλη που όλοι οι αντίπαλοι πέφτουν πάνω του για να τον περιορίσουν, στον Γκος που όπως γράψαμε παραπάνω είναι ακόμα άπειρος για τέτοιο επίπεδο και στον Στρέλνιεκς ο οποίος έχει ξεκινήσει με τραυματισμό και ακόμα δε δείχνει να πατάει καλά στα πόδια του.

Όσο για τη ρακέτα; Εκεί κάνει «μπαμ» ότι η ομάδα πονάει από πέρυσι. Δεν υπάρχει ο παίκτης - φόβητρο που θα κάνει τον αντίπαλο να το σκέφτεται διπλά πριν πατήσει τη ρακέτα του Ολυμπιακού. Αν θυμηθούμε τι ψηλούς είχε ο Ολυμπιακός όταν έπαιρνε τις Euroleague και όταν έφτανε στα final Four και έχανε τους τελικούς από Ρεάλ Μαδρίτης και Φενέρ, θα καταλάβουμε τη διαφορά.

Φυσικά και οι Μακλίν (πέρυσι) και Λεντέι (φέτος) έχουν εξαιρετικά χαρακτηριστικά στο επιθετικό τους κομμάτι, όμως είναι λίγο «soft» όσον αφορά την άμυνα, γεγονός που δίνει την ευκαιρία στους αντιπάλους να κάνουν πιο εύκολα τη ζημιά από κοντά. Στο παρελθόν, με Χάινς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον και Χάντερ, η φροντ λάιν ήταν πραγματική «αεροπορία» και όσοι επιχειρούσαν να πάνε στη ρακέτα, απλά έβλεπαν τα φώτα να σβήνουν...

Και τώρα, το «παραμύθι»

«Κάντε ομάδα να κερδίζετε και τους διαιτητές» λένε συχνά τον τελευταίο καιρό οι φίλοι των «πρασίνων» κοροϊδευτικά, έχοντας φυσικά κοντή μνήμη. Δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από τις μέρες που όποτε ο Παναθηναϊκός περνούσε τα σύνορα επέστρεφε στο ΟΑΚΑ μόνο με ήττες. Ήταν τότε που είχε ξεκινήσει η καμπάνια Euroleaguemafia, αφού μετά από κάθε αγώνα η πράσινη ΚΑΕ έβγαζε ανακοίνωση για τα κακώς κείμενα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και τους διαιτητές, προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο ότι η Euroleague δεν είναι αξιοκρατικό πρωτάθλημα και ότι η κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση ακούει στο όνομα FIBA Champions League. Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι χλευάζουν τον Ολυμπιακό που παραπονιέται επειδή ο Μιλουτίνοβ τρώει τεχνική ποινή επειδή κατέβασε αμυντικό ριμπάουντ και ο Μπλατ επειδή αναρωτήθηκε πως γίνεται να έχουν σφυριχτεί πέντε επιθετικά φάουλ σε μια περίοδο.

Υπομονή. Σε λίγο καιρό ίσως επαναληφθεί το περσινό σενάριο αφού και φέτος οι «πράσινοι» δείχνουν ότι δεν είναι ικανοί να πετύχουν πολλές νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ. Να δούμε τότε αν θα ξαναβγούν τα μπλουζάκια που βλέπαμε πέρυσι στο γήπεδό τους. Μέχρι τότε, ας παραμυθιάζουν και λίγο παραπάνω σανό τον κόσμο. Έχει συνηθίσει...