Γιάννης Χριστόπουλος στο «ΦΩΣ»: «Για κάθε Τανούλη παίζει ρόλο το περιβάλλον του»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Για τον Τανούλη -και όχι μόνο- ρώτησα τον προπονητή που είχε τον νεαρό παίκτη φέτος στον Προμηθέα, τον Γιάννη Χριστόπουλο. Σοβαρός άνθρωπος, μετρημένος, αυστηρός, αλλά αληθινός. Καλό κάνουν τέτοιες απόψεις. Είναι τρομερός σε όσα λέει, μου άρεσε.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 18/7/2023

Έχετε δουλέψει και στο εξωτερικό, ποιες ομάδες ξεχωρίζετε στη μέχρι τώρα καριέρα σας;

Την Μπάγερν και την Εθνική Κίνας με τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το παιδομάζωμα που είχε κάνει ο Προμηθέας απέδωσε, βγήκε ο Μαντζούκας και ο Τανούλης. Είναι τα μελλοντικά 4άρια και 5άρια της Εθνικής;

Και οι δύο αυτοί παίκτες οριοθετούν υψηλά στάνταρ μπασκετικής αξίας στις ηλικίες αυτές. Είναι από τα καλύτερα ταλέντα που υπάρχουν. Και οι δύο αυτοί θα αποτελέσουν βασικό άξονα στο μέλλον για το ελληνικό μπάσκετ.

Τι ατού έχει ο Τανούλης;

Πρώτα απ' όλα είναι ένα παιδί που του αρέσει να δουλεύει πολύ, ώστε να εξελίσσεται. Επενδύει σε αυτό το κομμάτι, στην ατομική του βελτίωση. Έχει διάθεση να μάθει το παιχνίδι, να το γνωρίσει σε βάθος. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις ισχυρό κίνητρο να προχωρήσεις μπροστά. Ο Γιώργος δείχνει ιδιαίτερη ωριμότητα για την ηλικία του.

Φέτος δεν έπαιξε πολύ.

Με την έλευσή μας, στατιστικά και αναλογικά ο Γιώργος έπαιξε τα περισσότερα λεπτά από κάθε άλλη χρονιά, σε συνδυασμό με αγωνιστική συνέπεια κατά τη χρησιμοποιήσή του. Προσπάθησα όμως να εξηγήσω στα παιδιά ότι σε αυτήν την ηλικία δεν έχει τόση σημασία πόσα λεπτά παίζει ένας παίκτης συνολικά σε ένα ματς, αλλά σε ποια σημεία του αγώνα παίζει και τι ρόλο του ζητάει ο προπονητής, πώς τον χρησιμοποιεί. Μπορεί να βάλεις ένα παιδί στην αρχή του ματς και μετά να μην ξαναπαίζει, ή να τον βάζεις όταν νικάς με 20 πόντους ή όταν χάνεις με 20 πόντους. Αυτό δεν είναι πραγματική συμμετοχή. Μην κοιτάμε, δηλαδή, τόσο τον αριθμό των λεπτών που παίζει ένα παιδί, όσο το πότε παίζει και αν καλείται να παίρνει σημαντικές αποφάσεις. Για τους νέους αθλητές είναι πολύ σημαντικό αυτό που σας λέω.

Κατανοητό.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η αγωνιστική χρησιμοποίηση των ταλαντούχων αθλητών πρέπει να προσχεδιάζεται από τις ομάδες και τους προπονητές. Η σποραδική συμμετοχή τους λόγω τυχαίων γεγονότων όπως ο τραυματισμός βασικών παικτών ή μια λανθασμένη επιλογή στο ρόστερ, δημιουργούν σύγχυση τόσο στα νεαρά παιδιά, όσο και στην εκάστοτε ομάδα. Καθυστερημένη ή ακόμη και πρόωρη ένταξη του κάθε αθλητή στον βασικό κορμό μιας ομάδας μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για τη εξέλιξή του!

Τεχνικά τι μπορεί να δώσει στο μέλλον; Πού μπορεί να φτάσει; Έχει ψηλό «ταβάνι»;

Ναι. Ο Γιώργος γνωρίζει αρκετά καλά τις βασικές δεξιότητες στο επιθετικό κομμάτι. Έχει στοιχεία επιθετικά πάνω στα οποία μπορεί να χτίσει, να βελτιώσει και να αποτελέσουν δύναμη του παιχνιδιού του.

Έχει πολύ καλό σουτ έμαθα εκ των έσω.

Πράγματι, έχει καλή επαφή με το καλάθι. Είναι σημαντικό για το ύψος του που είναι 2.10μ. Αν μου επιτραπεί, μια συμβουλή που πρέπει να δώσω...

Φυσικά, θα σας ρωτούσα πού θέλει περισσότερη δουλειά.

Πρέπει να επενδύσει στο κομμάτι της σωματικής του εξέλιξης, στη δύναμη, στην αθλητικότητα, στην ταχύτητα εκτέλεσης των δεξιοτήτων, πρέπει να εστιάσει σε αυτό πολύ. Το θεωρώ απαραίτητο, για να φτάσει ένα παιδί σήμερα στο ανώτερο επίπεδο. Όπως και το κομμάτι της άμυνας. Η άμυνα έχει να κάνει και με τη σωματική βελτίωση, με την αθλητικότητα, αλλά και με και την προσήλωση, με την αφοσίωση προς τον συγκεκριμένο στόχο. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο επίθεση. Πρέπει ο αθλητής να είναι χρήσιμος στην ομάδα του, χωρίς η συμμετοχή του να δημιουργεί αγωνιστικά χάσματα.

Μαθαίνεται η άμυνα. Και η σωματική διάπλαση δουλεύεται, έχει βελτιώσει πολλούς ο Ολυμπιακός με το προπονητικό του πρόγραμμα, θυμηθείτε πώς ήταν ο Βεζένκοφ και πώς έγινε.

Βεβαίως. Εξαρτάται από το κάθε παιδί τι στόχο έχει και πόσο θέλει να δουλέψει. Θυμάμαι πολλούς σπουδαίους παίκτες που όταν ήταν νεαροί, ήταν σκόρερ, ξεκίνησαν ως σκόρερ, αλλά πηγαίνοντας σε μεγάλες ομάδες δούλεψαν, άλλαξαν και ξεχώρισαν περισσότερο για τον αμυντικό τους ρόλο.

Πείτε μου παραδείγματα παικτών που ξεκίνησαν ως σκόρερ και μετά έγιναν περισσότερο αμυντικοί.

Ο Χατζηβρέττας. Ο Παπανικολάου εξελίχθηκε σε έναν εξαιρετικό αποτελεσματικό αμυντικό. Ο Κοχ, που όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό ήταν από τους πρώτους σκόρερ στην Γερμανία, αλλά έγινε ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό.

Το μέγεθος μετράει στη θέση 5; Ο Ζούγρης είναι 2.01μ. Ο Τανούλης είναι 2.10μ.

Σαφώς και το ύψος μετράει. Αλλά δεν είναι το μόνο. Έχουν παίξει και πιο κοντά 5άρια στην Ευρωλίγκα σε υψηλό επίπεδο.

Μπορεί να γίνει και 4άρι ο Τανούλης αφού έχει καλό σουτ;

Αυτό έχει να κάνει με το σώμα του, να δουλέψει σωματικά, αθλητικά, να μπορεί να ματσάρει πιο αθλητικούς παίκτες στην περιφέρεια. Αυτό θα το αξιολογήσει ο Μπαρτζώκας με το σταφ του. Ξέρετε, εγώ δεν προσεγγίζω το άθλημα από την πλευρά του φιλάθλου, το προσεγγίζω επαγγελματικά, προπονητικά. Δεν θέλω να φτιάξω στάνταρ για τον Τανούλη που δεν ταιριάζουν στον Γιώργο και να τα φέρει ως φορτίο...

Καλά κάνετε, γι' αυτό και ζήτησα από εσάς συνέντευξη, επειδή είστε ο προπονητής που τον είχε φέτος.

Έχει την ικανότητα να φτάσει ψηλά ως επιθετικός και να δημιουργηθεί ένας άξονας παιχνιδιού γύρω του. Όμως πρέπει να βελτιωθεί σωματικά, αθλητικά και στο αμυντικό κομμάτι.

Χρειάζεται όγκο με μυϊκά κιλά;

Η αθλητική του ικανότητα και η ταχύτητα αντίδρασής του χρειάζονται βελτίωση. Επειδή είμαι και γυμναστής, θα σας πω ότι είναι ένας συνδυασμός, σαφώς πρέπει να αυξήσει τον μυϊκό του όγκο, να δυναμώσει. Νομίζω πως ο Ανδρέας Γκατζούλης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τι πρέπει να εφαρμοστεί.

Είδαμε την Εθνική των μικρών να διαλύεται από τους Γάλλους. Γιατί δεν βγάζει πια τους παίκτες που έβγαζε το ελληνικό μπάσκετ;

Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Να την κάνουμε.

Δεν ξέρω αν είμαι ο άνθρωπος που έχει για όλα τις απαντήσεις. Θέλω να ξεκινήσω από το σπίτι μου: Μεγάλη ευθύνη έχουν οι προπονητές και το περιβάλλον γύρω από τους προπονητές...

Εννοείτε τις διοικήσεις των ομάδων;

Ακριβώς. Δεν επενδύουν στην εξέλιξη των παιδιών. Δεν φταίει μόνο ο προπονητής. Όταν ένας προπονητής πάει να δουλέψει στις ακαδημίες για… ψίχουλα, για λίγα ευρώ, πάει απλά για να περάσει. Δεν θα δώσει την ψυχή του, δεν θα βοηθήσει πραγματικά ένα παιδί. Όταν η διοίκηση δίνει λίγα ευρώ σε έναν προπονητή για να πάει να κάτσει όλη μέρα στο γήπεδο να μάθει ένα παιδί μπάσκετ, δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Για τον Τανούλη να σας πω και κάτι άλλο;

Βεβαίως.

Και όχι μόνο για τον Τανούλη. Για κάθε Τανούλη. Μεγάλη σημασία θα παίξει το περιβάλλον του, οι άνθρωποι που έχει γύρω του. Η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι άνθρωποι που τον εκπροσωπούν επίσης. Πρέπει οι άνθρωποι του κάθε νέου αθλητή να βοηθήσουν τα παιδιά να αγαπήσουν την αλήθεια!

Η αλήθεια πάει μπροστά.

Πρέπει να εκπαιδευτούν τα νέα παιδιά, ώστε να αντιμετωπίζουν την αλήθεια και να μην τη φοβούνται! Εγώ λέω πολλές φορές σε ένα νέο παιδί «να μάθεις να ακούς και να ζεις αυτό που δεν σου αρέσει». Αυτό είναι απαραίτητο για όλα τα παιδιά, και ιδιαίτερα στον αθλητισμό. Διότι αυτά τα παιδιά πολλές φορές περιβάλλονται από ανθρώπους που είναι κόλακες και θέλουν μόνο να τα χαροποιούν! Αυτό είναι λάθος προσέγγιση.

Δεν έχουμε ξαναμιλήσει, αλλά μου αρέσουν πολύ αυτά που λέτε. Σε όλα τα σπορ ισχύουν αυτά.

Σαφώς, σε όλα τα σπορ. Επιπλέον, ο ρόλος του προπονητή μπάσκετ έχει ευτελιστεί. Δεν σέβονται οι διοικήσεις τους προπονητές. Και η προτεραιότητα των προπονητών δεν είναι η εξέλιξη των παικτών, η πραγματική τους προτεραιότητα είναι να επιβιώσουν. Το περιβάλλον των νέων παιδιών πολλές φορές γίνεται επικίνδυνο για αυτά, τοξικό για την εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή. Τα λέω αυτά επειδή με ρωτήσατε για το ματς με τη Γαλλία. Πραγματικά νιώθω ότι δεν βλέπουμε το δάσος, παρά μόνο το δέντρο. Δεν βλέπουμε πού θέλουμε να φτάσουμε και πού μπορούμε να φτάσουμε, με αποτέλεσμα να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Δεν υπάρχει κατεύθυνση εξέλιξης. Όπως σας το λέω.

Πείτε μου κι άλλα.

Να το πάμε πιο πέρα. Ακούω από εσάς τους δημοσιογράφους πολλές φορές ότι έχει αλλάξει το παιχνίδι. Αυτό είναι λάθος. Το παιχνίδι είναι ένα, έχει βασικές αρχές, είναι όπως όταν γνωρίζεις τις νότες της μουσικής, μπορείς να παίξεις διάφορους σκοπούς. Το θέμα είναι οι προπονητές να διδάσκουν στα νέα παιδιά το άθλημα σε βάθος, τις σωστές αρχές. Ο τρόπος παιχνιδιού έχει αλλάξει, όχι το παιχνίδι. Η αθλητική ικανότητα έχει αλλάξει, η ταχύτητα, η δύναμη. Κρυβόμαστε πίσω από τη δικαιολογία. Σε αυτό έχετε ευθύνη και εσείς.

Πείτε μου λίγο για τον Ολυμπιακό. Χρειάζεται τώρα έναν μεγάλο σκόρερ; Οι Παναθηναϊκοί πανηγυρίζουν. Εσείς πώς βλέπετε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό;

Η γνώμη μου είναι ξεκάθαρη: Στον Ολυμπιακό υπάρχει εμπειρία. Και το προπονητικό σταφ με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του, όπως και η διοίκηση, έχουν εμπειρία. Γνωρίζουν πρώτα απ' όλα τι υλικό έχουν στα χέρια τους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι όπλο ισχυρό να γνωρίζεις καλά τι υλικό έχεις. Διότι έτσι γνωρίζεις και τι πραγματικά σου λείπει. Πολλές φορές γίνονται μεγάλα λάθη, γιατί οι ομάδες δεν ξέρουν τι υλικό έχουν στα χέρια τους και τι πραγματικά τους λείπει. Αυτή είναι η μαγεία, να φτιάξεις τη σωστή συνταγή.

Απαντήστε μου τώρα στην ερώτηση που σας έκανα.

Μπορεί ο Γιώργος να βλέπει στον Κάνααν τον ρόλο του σκόρερ. Δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει με συνέπεια. Αν η ομάδα κρίνει ότι ο Κάνααν μπορεί να το κάνει, ίσως να ψάχνει κάτι άλλο και όχι τον σκόρερ. Στον Παναθηναϊκό υπάρχει ενθουσιασμός, εδώ ταιριάζουν αυτά που έλεγα πριν... Θα πρέπει να περιμένουμε, ο χρόνος θα δείξει αν αυτοί οι καλοί παίκτες γίνουν καλή ομάδα και διεκδικήσουν τίτλους. Στα χαρτιά, ναι, δείχνει ωραία ομάδα. Αλλά είναι πολλά τα παραδείγματα όπου έχουμε δει ομαδάρες στα χαρτιά, να μην μπορούν να λειτουργήσουν στην πράξη.

Ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς που πήρε την Ευρωλίγκα είχε μόνο τον Σπανούλη και άγνωστα παιδιά, ενώ ένα χρόνο πριν είχε μεγάλα ονόματα ακριβοπληρωμένα και απέτυχε.

Είναι πολλά τα παραδείγματα και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο.

Ας δούμε και τι έπαθε ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο φέτος...

Διαφέρει πολύ αυτό που έχουν στο κεφάλι τους οι φίλαθλοι με αυτό που βλέπουν στο τέλος μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και οι πιο μυημένοι, εμείς οι προπονητές, το έχουμε ζήσει και μπορούμε να το βεβαιώσουμε. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, αυτή είναι η μαγεία του αθλητισμού.

Αν ο Μπαρτζώκας κρίνει ότι θέλει έναν σπουδαίο σκόρερ, και του τον πάρει η διοίκηση, πώς βλέπετε τον Ολυμπιακό σε σχέση με πέρσι; Έχασε δύο παικταράδες, αλλά πήρε Μιλουτίνοφ, Γκος, Σίκμα, αν πάρει και έναν εξαιρετικό σκόρερ;

Μπορεί να είναι η ομάδα και του χρόνου το ίδιο καλή.

Παικταρά στο πικ εν ρολ χρειάζεται το μπάσκετ που παίζει ο Μπαρτζώκας; Αυτήν τη στιγμή δεν έχει τέτοιον.

Έχει παρεξηγηθεί λίγο το πικ εν ρολ. Μπορεί να έχεις παίκτη καλό να εκτελέσει τέλεια το πικ εν ρολ όπως ήταν ο Σπανούλης, όμως μπορεί να βρεις και παίκτη για να δημιουργήσει στο πικ εν ρολ, λόγου χάρη να τροφοδοτήσει τον ψηλό. Να σου αποδώσει, δηλαδή, όχι σε πρώτο αλλά σε δεύτερο χρόνο, σε τρίτο χρόνο. Ο Διαμαντίδης δεν ήταν παίκτης που έπαιρνε πλεονέκτημα από τη χρήση του πικ εν ρολ, αλλά έδινε πλεονέκτημα για την ομάδα. Αλλιώς έπαιζε το πικ εν ρολ ο Στόκτον με τον Μαλόουν και αλλιώς ο Τζόρνταν με τον Κάρτραϊτ.

Πώς θέλετε να κλείσουμε;

Για τον Τανούλη είμαι προσεκτικός σε όσα λέω γιατί πρώτα απ’ όλα σέβομαι το παιδί. Έχω δει τα μεγάλα λόγια να βυθίζουν αθλητές, να μην τους βοηθάνε να δουν τι πρέπει να κάνουν. Θέλω να του δώσω μια συμβουλή, εάν μου επιτρέπετε: Όλα τα παιδιά ψάχνουν μια ευκαιρία να πάνε σε μια μεγάλη ομάδα όπως πήγε αυτός και αναμένουν να αλλάξει η αθλητική και κοινωνική τους ζωή. Πρέπει να εξαντλήσει οποιοδήποτε περιθώριο του δίνεται για να ικανοποιήσει τον εαυτό του και την ομάδα, ποτέ το ένα εις βάρος του άλλου.