Το ελληνικό μπάσκετ εκπέμπει SOS

Το καλοκαίρι δεν ξεκίνησε καλά για τις μικρές Εθνικές μπάσκετ. Μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια της Εθνικής Νέων Γυναικών να ανέβει στην Α’ Κατηγορία, ούτε η Εθνική Νέων Ανδρών μπόρεσε να κάνει κάτι καλό στο Ευρωπαϊκό στο Μαυροβούνιο, μένοντας εκτός οχτάδας. Και η αλήθεια είναι ότι είχαμε προσδοκίες και από τις δύο συγκεκριμένες ομάδες. Δυστυχώς, κάτι δεν πάει καλά. Κι αν για τη Νέων Γυναικών έγινε λόγος για αδυναμία στη θέση του προπονητή, το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για την Εθνική Νέων Ανδρών. Όταν έχεις τον Μάκη Γιατρά στον πάγκο, προπονητή που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του, μάλλον πρέπει αλλού να στρέψεις το βλέμμα σου για το τι έφταιξε. Το ρόστερ ήταν καλό, με παίκτες ικανούς να πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια. Το θέμα είναι αν καταφέρουν να… επιβιώσουν στο ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ. Πολλά ταλέντα είχαμε στις μικρές ηλικίες που στην πορεία χάθηκαν. Το θέμα είναι γιατί. Πολύ περίπλοκο ζήτημα, συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Στην (κακή) νοοτροπία των αθλητών, στη διάθεσή τους για δουλειά, στην απογοήτευση από τις ευκαιρίες που δεν παίρνουν; Και μέσα σε αυτό το κλίμα έχουμε την πρόσφατη επιθυμία συλλόγων της Basket League να περάσουν 7 ξένοι στις ομάδες. Μπορεί να επιθυμείται αυτό κυρίως ώστε να σταματήσουν οι διαρκείς αλλαγές στις δηλώσεις των ξένων, αλλά και πάλι είναι… too much οι 7 ξένοι. Εμείς θα τους μειώναμε όχι να τους αυξήσουμε.

Ίσως η λύση είναι μία και την οποία προτείνουν αρκετοί. Να κάνουν ό,τι θέλουν με την Basket League, ας βάλουν και… 100 ξένους και να γίνουν καθαρά ελληνικά τα πρωταθλήματα από την Α2 και κάτω. Αλλά τι συζητάμε όταν και στις μικρές κατηγορίες η ΕΟΚ πρόσφατα πέρασε ξένους! Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες Εθνικές στο Ευρωπαϊκό U20 είχαν παίκτες που έπαιζαν στις χαμηλότερες κατηγορίες. Εδώ πάλι αρκετοί το θεωρούν υποτιμητικό να παίζουν στην Α2 και ακούμε κάθε καλοκαίρι να λένε «εγώ θέλω να παίξω στην Α1». Δεν είναι κακό να έχεις φιλοδοξίες, αλλά πρέπει να ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο για σένα. Και δυστυχώς, σύμβουλοι σωστοί δεν υπάρχουν να κατευθύνουν όπως πρέπει τα παιδιά.

Πολύ σωστά ο Κώστας Σορώτος λέει: «Το ελληνικό μπάσκετ μεγαλούργησε όταν είχαν τη δυνατότητα και το κίνητρο όλα τα σωματεία, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, να δουλέψουν στην παραγωγική διαδικασία. Μέσα από αυτή γίνονταν καλύτερες ομάδες και οι παίκτες καλύτεροι παίκτες και όταν ήταν πια ώριμοι αγωνιστικά, έκαναν το επόμενο βήμα έτοιμοι από κάθε άποψη και, κυρίως, ψημένοι αγωνιστικά. Όταν η παραγωγική διαδικασία περιορίστηκε σε ελάχιστα σωματεία με μεγάλο όνομα που εκμεταλλεύτηκαν τη ματαιοδοξία κάποιων γονιών, άρχισε η κατρακύλα και αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν. Επίσης πρέπει να μπει ένα τέλος στις περίφημες ακαδημίες και στον τρόπο που δουλεύουν. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν έχουν 200, 300 ή 1.000 παιδιά. Αυτό ενδιαφέρει το ταμείο τους μόνο. Αυτό που ενδιαφέρει το μπάσκετ είναι το πόσους παίκτες βγάζουν».

Τι προτείνει ο Σορώτος; «Είναι απαραίτητο να εκπονηθεί ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο από έναν ομοσπονδιακό αρχιπροπονητή, αποκλειστικής απασχόλησης, με γνώση και άποψη για το αντικείμενο».

Ας ελπίσουμε η συνέχεια να είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες μικρές Εθνικές και το… κερασάκι να έρθει από τη μεγάλη Εθνική, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο έτοιμο να ενισχύσει την «επίσημη αγαπημένη» στο Ευρωμπάσκετ!