Ο Βασίλης Ντάκουλας στο «ΦΩΣ»: «Είχα μούρλα με τον Ολυμπιακό!»

Από τη μια, η τύχη, η ευλογία και η ευτυχία να φορά την ερυθρόλευκη στα τμήματα υποδομής μόλις στα 13 χρόνια του και στα 15 να «ανεβαίνει» στην αντρική ομάδα του Ολυμπιακού, και από την άλλη το σκληρό πρόσωπο της κακοδαιμονίας… Η ατυχία, τα οκτώ χειρουργεία, η ελλιπής ιατρική τεχνογνωσία της εποχής και το πρόωρο μπασκετικό τέλος. Ο λόγος για τον Βασίλη Ντάκουλα, ο οποίος υπήρξε ένα γνήσιο, αυθεντικό ταλέντο, χαρισματικός σκόρερ και σπάνιος σουτέρ, αλλά οι απανωτοί τραυματισμοί τού στέρησαν μία μεγάλη καριέρα.

Έπαιξε στον Ολυμπιακό (1981-1989 και 1990-1992) και πρόλαβε, όπως μας είπε χαρακτηριστικά,να κάνει τη «μούρλα» του πραγματικότητα, όντας προσωπική επιλογή του «μεγάλου» Φαίδωνα Ματθαίου, στον Πειραϊκό (1989-1990 και 1993-1995) και τον Μίλωνα (1995-1997), ενώ ήταν μέλος της Εθνικής παίδων και εφήβων με συμπαίκτες μεταξύ άλλων τους Γαλακτερό, Μπακατσιά, Αγγελίδη, Κακιούση…

Ο Βασίλης Ντάκουλας μίλησε στο «ΦΩΣ» για τους τραυματισμούς και τα χειρουργεία που τον ταλαιπώρησαν, με αποτέλεσμα να πει «τέλος» στα 29 του, για την τέχνη του σουτ και για τους λόγους που δεν βγάζουμε πλέον κλασικούς σουτέρ. Μίλησε επίσης για τον επίσης άτυχο αλλά πολύ ταλαντούχο ως «4άρι» Γιώργο Μπαρτζώκα, τις τότε συνθήκες (γήπεδα, τεχνογνωσία) σε σύγκριση με το τώρα, αλλά και το φιλανθρωπικό έργο των Βετεράνων του Ολυμπιακού, που θα… βαρεθούν να περιμένουν τον Βασίλη Σπανούλη.

Από πολύ μικρός στον Ολυμπιακό λοιπόν…

Το 1981, σε ηλικία 12,5 χρόνων ουσιαστικά, έβγαλα δελτίο και σε τρία χρόνια μέσα με «ανέβασε» ο Φαίδωνας Ματθαίου στην αντρική ομάδα. Στην αντρική τότε πρόλαβα, για πολύ λίγο, τους Στηβ Γιατζόγλου, Κοκορόγιαννη, Καστρινάκη, όλη αυτή την ομάδα. Τα παιδιά που ήμουν επί χρόνια ήταν ο Γιάννης Παραγυιός, ο Σαμπάνης, ο Καμπούρης, ο Μανιάτης, ο Κουκής, ο Καρκαμπάσης, ο Πιτ Μπάλης, ο Δήμος Οικονομάκος, ο Μαργέλης…

Ξεχωρίσατε γρήγορα για το σουτ που είχατε. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό σας…

Κοίταξε, είχα καταλάβει από μικρός ότι για να μπορέσεις να κάνεις κάτι σοβαρό πρέπει να δουλέψεις σκληρά. Οποιαδήποτε ώρα και στιγμή ήταν ελεύθερος ο χρόνος μου πήγαινα στο γήπεδο. Ήμουν στο γήπεδο συνέχεια, μιλάμε για χιλιάδες ώρες. Είχα μία έφεση στο σουτ και το ανέπτυξα. Το θέμα δεν είναι να έχεις μόνο ένα χάρισμα, είναι και το πώς θα το δουλέψεις. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Γιατί λέμε «δεν έχουμε σουτέρ». Μα δεν έχουμε σουτέρ γιατί δεν ασχολούνται με το σουτ. Ασχολούνται με άλλα.

Λεζ: Τελικός Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός: (Πάνω από αριστερά) Παναγιωτόπουλος, Μανιάτης, Κοζάκης, Καμπούρης Ναλμπάντης, Παραγυιός, (κέντρο) Αναστασάτος, (κάτω από αριστερά), Σαμπάνης, Χριστοδούλου Α., Κουκής, Ντάκουλας.

Ή δεν τους αφήνουν… Πολλοί μπαίνουν στη διαδικασία των συστημάτων και «κόβουν» βασικά στοιχεία του μπάσκετ στις μικρές ηλικίες.

Ναι, και αυτό… Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, γιατί από τη στιγμή που πληρώνει ~για να συντηρήσει ένα τμήμα~ ο γονιός, έχει λόγο και τότε χαλάνε όλα. Ζητάνε από τους προπονητές συνέχεια να φέρνουν αποτελέσματα. Μα αποτέλεσμα σημαίνει πόσους παίκτες θα βγάλεις, όχι πόσα μετάλλια θα πάρεις. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Συζητούσα με έναν φίλο από τη Γιουγκοσλαβία και του είπα: «Πόσα πρωταθλήματα πήρατε;». Και μου απάντησε: «Βγάλαμε έξι παίκτες, που παίζουν αυτή τη στιγμή ΝΒΑ και Ευρωλίγκα». Τον ξαναρωτάω: «Δεν είχατε πάρει στα εφηβικά κάτι;». «Όχι» μου απάντησε, «ποτέ». Τους ενδιαφέρει να βγάλουν παίκτες, αυτό είναι το σημαντικό. Και αυτοί που το στοχεύουν τα καταφέρνουν. Δεν είναι τυχαίο που παλιά βγαίνανε. Τώρα σταμάτησε η παραγωγή.

Δεν έχω τίποτα με τα ΤΕΦΑΑ, αλλά δεν μπορεί ένα παιδί που δεν έχει ακουμπήσει την μπάλα να βγαίνει από τα ΤΕΦΑΑ και να αναλαμβάνει προπονητής μπάσκετ. Χωρίς να έχει ματώσει με την μπάλα, να δει τις αντιξοότητες από μέσα... Κι ας το σπουδάσει κιόλας, καμία αντίρρηση. Τα ΤΕΦΑΑ είναι ένα Πανεπιστήμιο που χρειάζεται, όλα χρειάζονται. Αλλά δεν γίνεται να πάω εγώ τώρα να πάρω το δίπλωμα προπονητή στο βόλεϊ και να μπω σε ομάδα να κάνω προπόνηση βόλεϊ. Δεν γίνεται... Αφού δεν έχω ακουμπήσει ποτέ την μπάλα.

Για να επιστρέψουμε σε εσάς, ήσασταν πάρα πολύ άτυχος…

Ναι, το 1990, σε ένα παιχνίδι με τον Πειραϊκό… Πειραϊκός - Μαρούσι, έπαιζαν τότε Μπαρτζώκας, Πεππές, Μπινιάκος, ήταν αρκετοί καλοί παίκτες, Κολοβέρος… Σε έναν αιφνιδιασμό πατάω με τα δύο πόδια ~πάταγα πολύ δυνατά~ κάνοντας ένα άλμα και όπως αφήνω την μπάλα στο καλάθι πέφτω και μου έσπασε η κνήμη-περόνη, ολική ρήξη συνδέσμου και δεξιού σφυρού. Οκτώμισι ώρες χειρουργείο. Μετά πήγα στην Ιταλία αρκετές φορές για αποκατάσταση, γιατί δεν υπήρχαν εξειδικευμένα κέντρα εδώ. Ξέρεις, όταν χτυπάς και πέφτει η αυλαία δεν νοιάζονται για σένα. Πρέπει να δείξεις και πάλι ότι είσαι έτοιμος. Μεγάλος ο κόπος να επιστρέψεις από τραυματισμό. Εννοώ σε υψηλό επίπεδο. Εξαιρετικά δύσκολο. Θέλει πολύ αγώνα.

Η αποκατάσταση από ένα τέτοιο τραυματισμό σήμερα τι χρόνο θα απαιτούσε;

Το ερώτημα αυτό με απασχολούσε πάρα πολύ και το συζητούσα τελευταία … Σήμερα ύστερα από έναν παρόμοιο τραυματισμό, σε πέντε με πεντέμισι μήνες μπαίνεις μέσα και παίζεις κανονικά. Εγώ έκανα δυόμισι χρόνια να παίξω. Χρειάστηκα ένα-ενάμιση χρόνο να αποκατασταθώ, και τελικά από 22 έφτασα 25 για να μπορέσω να ξαναπαίξω έτσι όπως ήθελα. Μετά, έπαθα και οπίσθιο χιαστό, όταν πήγα στον Μίλωνα, το ’97. Από το 1990 έως το 1997 ουσιαστικά έπαιξα τριάμισι χρόνια. Το περισσότερο διάστημα ήταν αποθεραπείες, ενδυναμώσεις, προπονήσεις να επανέλθω… Ακόμα κι όταν ξεκινάς προπονήσεις με την ομάδα, δεν είσαι έτοιμος, προσπαθείς να επανέλθεις εκεί που ήσουν σε αγωνιστική κατάσταση.

Αναφέρατε και τον κόουτς Μπαρτζώκα. Κι αυτός άτυχος πολύ ήταν...

Ναι, ναι… Ο Γιώργος ήταν από τα μεγαλύτερα ταλέντα. Για τη δική του την κατηγορία τότε, ήταν ένα ψηλό «τεσσάρι» με πολύ άλμα, πολύ καλές κινήσεις, πολύ έξυπνος. Ήταν πολύ καλός παίκτης, αλλά δυστυχώς και αυτός τα ίδια… Υπήρχαν τότε παιδιά, πάρα πολύ καλοί παίκτες, που τραυματίζονταν και τελείωνε η καριέρα τους. Ο Καβάσιλας τέλος, ο Δημήτρης Παγίδας του Παπάγου, ο Βατάκης Λεωνίδας, ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη που ήταν τεράστιο ταλέντο, ο Χάρης Μαρκόπουλος, ο γιος του Σούλη, και άλλοι πολλοί, που θα μπορούσαν να παίξουν πολύ καλό μπάσκετ. Ανακόπηκε η εξέλιξή τους από τους τραυματισμούς, γιατί δεν είχαν καλή αποκατάσταση και δεν υπήρχαν κέντρα εδώ.

Όταν επιστρέψατε το πάτημα ήταν το ίδιο; Το άλμα;

Ήταν πολύ πιο κάτω οι δυνάμεις. Τα πατήματα ήταν διαφορετικά… Βέβαια σιγά σιγά συνήλθα, έκανα τα πόδια μου πολύ δυνατά και όταν δυνάμωσαν αρκετά έπαθα τον χιαστό, οπότε εκεί είπα… άντε γεια. Φτάνει. Έκανα οκτώ χειρουργεία.

Εκεί είναι που καταρρακώνεσαι και ψυχολογικά πιστεύω…

Εντάξει, εκεί λες φτάνει… Το αγαπώ το άθλημα ~ακόμα πηγαίνω με τους Βετεράνους και παίζουμε, πιάνω την μπάλα και αισθάνομαι παιδάκι~ αλλά μάλλον κάτι δεν έχω κάνει καλά... Στη γυμναστική; Στις προετοιμασίες; Κάτι δεν έχω κάνει καλά...

Πόσα σουτ κάνατε τότε την ημέρα;

Από 1.500 μέχρι 2.000 σουτ, 2 με 3 ώρες καθημερινά. Παραμονή αγώνα, για να είμαι καλά, έκανα γύρω στα 600 με 800 σουτ. Το αγαπούσα το άθλημα. Και βέβαια είχα τη μούρλα μου με τον Ολυμπιακό! Ήθελα να παίξω στον Ολυμπιακό. Από παιδάκι… Αφού όταν μας έδωσε τότε ο προπονητής τη φανέλα, το 1982, την είχαμε φορέσει και πηγαίναμε πάνω-κάτω στο Πασαλιμάνι. Και φανέλα τώρα, καταλαβαίνεις, απλή φανέλα με το σήμα, καμία σχέση με το τώρα.

Πέρα από τη φανέλα, πολύ διαφορετικές και οι συνθήκες, οι εγκαταστάσεις, το δάπεδο, το «Παπαστράτειο»…

Εγώ θαύμαζα πάρα πολύ τα παιδιά, όπως τον Παραγυιό, τον Καμπούρη, τον Σαμπάνη. Όλοι τους έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσουν τον Ολυμπιακό εκείνα τα χρόνια και σε αντίξοες συνθήκες. Αυτή η γενιά θεωρώ ότι είχε πολύ μεγάλη καρδιά. Δεν πληρώνονταν καλά, δεν είχαν ρούχα… Αν δεις φωτογραφία από προπόνηση στο «Παπαστράτειο», είμαστε σαν τη διαφήμιση της «Benetton». Πολύχρωμοι… Δεν είχαμε «κόκκινα-άσπρα», αυτά ήταν μόνο για τους αγώνες. Ό,τι είχε ο καθένας…

Τι «μυστικό» έχει το σουτ; Κάποιοι λένε να φεύγει με τα τρία δάχτυλα, άλλοι ότι παίζει ρόλο η καμπύλη…

Είναι μια κουβέντα μεγάλη… Όπως βολεύει τον καθένα. Ανάλογα με το σώμα του, τις δυνάμεις του, το στιλ του. Αν έχεις καλή τεχνική σε βοηθά να λύσεις πολλά προβλήματα. Το σουτ για μένα είναι χάρισμα και δουλειά. Κάποιος χωρίς έμφυτο ταλέντο, όμως, μπορεί να γίνει επίσης καλός σουτέρ με πολλή δουλειά. Και διαφωνώ όταν μου λένε, «έλα μωρέ, αυτός είναι 27 ετών και δεν αλλάζει το σουτ του». Το σουτ αλλάζει και στα 40 σου και στα 50 σου. Αρκεί να το θέλεις και να δουλέψεις σε αυτό.

Μέσα στο παιχνίδι μετρά η τεχνική ή η ψυχολογία;

Πρώτα απ’ όλα όταν είσαι προπονημένος καλά έχεις ψυχολογία. Δεύτερον, είναι να το χεις κιόλας, να είσαι «κρύο αίμα». Να έχεις τη μνήμη… καναρινιού, να μη θυμάσαι αν έχασες τα προηγούμενα. Να σε ενδιαφέρει πάντα το επόμενο. Φυσικά είναι η τεχνική, το πόσο γρήγορος είσαι, το πόσο δυνατός, η θέση που παίρνεις, η αντίληψη του χώρου… Και η ατομική σου κατάσταση να κολλήσει με την κατάσταση της ομάδας.

Ποιον ξεχωρίζετε από τους σημερινούς σουτέρ; Ποιος είναι ο «κίλερ» που λέμε…

Κοίταξε να δεις, για «κίλερ» δεν μπορώ να πω… Αλλά καλά σουτ υπάρχουν. Ο Αθηναίου έχει καλό σουτ. Ο Βασιλειάδης είναι εξαιρετικός, αυτός είναι κλασικός σουτέρ. Άλλο να σουτάρουν καλά και άλλο να είναι κλασικοί σουτέρ. Οι κλασικοί σουτέρ σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου και του αγώνα θα σηκωθούν και θα ακούσουν δίπλα τους, «όχι, ρε γαμώτο»! Πριν ακόμα το βάλουν. Ο Αλβέρτης ήταν κλασικός σουτέρ. Ο Μπάνε Πρέλιεβιτς.

Έχουμε πάει αρκετά πίσω για να βρούμε κλασικό σουτέρ όμως…

Ναι, αυτό είναι που με ανησυχεί. Υπάρχουν παίκτες που σουτάρουν με την καρδιά τους. Και με την τεχνική τους, αλλά και με την καρδιά τους. Και αυτούς μπορείς να τους βάλεις σε μία κατηγορία που «ακουμπάνε» τον σουτέρ, αλλά δεν είναι…

Ο Σπανούλης δεν είναι κλασικός σουτέρ, αλλά εκεί που πρέπει θα το βάλει…

Ο Σπανούλης είναι leader (ηγέτης), είναι winner (νικητής)… Αυτός είναι κάτι άλλο, είναι μία κατηγορία μόνος του. Βρίσκεις πολύ λίγους σε αυτή την κατηγορία.

Έχετε και μία σχολή στον Πειραιά που ειδικεύεται στο σουτ, έτσι δεν είναι;

Γενικά, έχω παιδιά αρκετά χρόνια μαζί μου και βρίσκομαι συνεχώς κοντά τους. Γράφουμε ένα βιβλίο τώρα, που αφορά ασκήσεις για σουτ. Γύρω στις περίπου 300 ασκήσεις που πιστεύω ότι βοηθούν.

Η γενική οδηγία στα παιδιά είναι «σουτάρετε και ας το χάσετε, αλλά θέλω να πάρετε το σουτ»;

Κοίταξε να δεις, αυτό πρέπει να δουλεύεται από τις μικρές ηλικίες. Δεν μπορείς να πετάς έξω κάποιο παιδί επειδή έχασε ένα σουτ ξεμαρκάριστο. Ήμουν σε έναν αγώνα παιδικο-εφηβικά, όπου πήγαινα και έβλεπα, και βάλανε στον πάγκο ένα παλικάρι, 1,98 μ. ύψος πλέι μέικερ, επειδή έχασε από τα 4 μέτρα ένα σουτ. Αυτό είναι «δολοφονικό», του κόβεις τα φτερά του παλικαριού. Μην περιμένεις μετά να το πάρει το σουτ. Πρέπει να έχει πολύ θράσος, το συγκεκριμένο παλικάρι, για να μπορέσει να ξεπεράσει κάτι τέτοιο.

Κάντε μας και ένα σχόλιο για την επιστροφή του κόουτς Μπαρτζώκα και τα όσα προλάβαμε και είδαμε με αυτόν στον πάγκο…

Την ομάδα θα τη φτιάξει, δεν τίθεται θέμα… Η ομάδα θα φτιάξει. Περάσαμε μια κάμψη, αλλά η ομάδα θα επιστρέψει δυνατότερη, αυτό περιμένουμε όλοι και το ευχόμαστε και το πιστεύουμε κιόλας. Οι Βετεράνοι είναι δίπλα τους, σε κάθε παιχνίδι είμαστε εκεί και κάνουμε μαζί τον αγώνα μας παράλληλα, και σε συνεργασία με την ΚΑΕ, η οποία μας βοηθά σε πολλά πράγματα…

Ο οποίος αγώνας των Βετεράνων, για να ξέρει και ο κόσμος, είναι φιλανθρωπικός. Βοηθάτε πολύ κόσμο…

Είναι μόνο φιλανθρωπικός. Έχουμε πάει σε πάνω από 20 εκδηλώσεις κυρίως για παιδάκια με καρκίνο, αλλά και για άλλους λόγους. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη ανταπόκριση. Ο Αργύρης Καμπούρης είναι ο πρόεδρος της ομάδας, ο Γιάννης Παραγυιός γενικός γραμματέας, αντιπρόεδρος ο Περικλής Δορκοφίκης, ταμίας Γιάννης Κουκής… Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, ο Ντούσαν Βούκσεβιτς, όλα αυτά τα παιδιά είναι παρόντα και βοηθάνε με όλες τις δυνάμεις τους. Όσο αντέχουν τα πόδια μας. Μετά περιμένουμε να έρθουνε και άλλοι σιγά σιγά.

Έχουμε νέα μέλη προ των πυλών;

Προ των πυλών δεν βλέπω… Γιατί τον Σπανούλη τον βλέπω να παίζει άλλα δέκα χρόνια (γέλια). Θα έχουμε εγκαταλείψει ακόμα και τους Βετεράνους εμείς… Αυτός είναι «θηρίο», να τον έχει ο Θεός καλά.