Ντούσαν Ίβκοβιτς: Το καλύτερο μας το άφησε για το τέλος!

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν βρίσκεται πια μαζί μας και το γεγονός έχει σκορπίσει θλίψη τόσο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όσο φυσικά και στην ερυθρόλευκη οικογένεια. Ένας άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τον Ολυμπιακό, οδηγώντας τον δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης (1997, 2012). Ένας τεράστιος δάσκαλος και γνώστης του μπάσκετ. Χαρισματικός. Ένας προπονητής σκληρός, αυστηρός, αλλά παράλληλα καθοδηγητής, κάνοντας καλύτερους πολλούς παίκτες. Ενέπνευσε μπασκετμπολίστες, ανέδειξε ομάδες, ωρίμασε προσωπικότητες. Βοήθησε παίκτες, αλλά ενδεχομένως και να αδίκησε. Κανείς όμως δεν είναι τέλειος. Είχε μεγάλες επιτυχίες, αποτυχίες, αλλά ήταν εντυπωσιακή η συνέπειά του μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Πήρε όλους τους τίτλους, σε όλες τις διοργανώσεις που αγωνίστηκε, τόσο σε εθνικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Έφτανε ψηλά, έπεφτε, αλλά και πάλι σηκωνόταν ψηλά! Είχε μία εκπληκτική "δίψα" για διάκριση, αλλά και ένα τεράστιο κίνητρο να πετύχει, ακόμη και στα 65+ χρόνια του. Αναγέννησε όχι μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά και την εθνική Σερβίας στην περασμένη δεκαετία.

Θα ήθελα να σταθώ όμως (και επιτρέψτε μου τον ενικό) στη σεζόν 2011-2012, την οποία και είχα την ευκαιρία να τη ζήσω από κοντά ως δημοσιογράφος. Στα μάτια μου ήταν ένας άνθρωπος που θαύμαζα από έφηβος, ένας «παιδικός ήρωας» και ξαφνικά τον έχεις μπροστά σου. Συζητάς μαζί του, επικοινωνείς, αποκτάς σχέση ρεπόρτερ με προπονητή. Δέος! Θα ήθελα να σταθώ στο 2012, γιατί παρά τις τεράστιες επιτυχίες του, θεωρώ πως άφησε το... καλύτερο για το τέλος. Η κορωνίδα του! Το καλοκαίρι του 2011 θα μπορούσε εύκολα να αποχωρήσει από την ομάδα, αφού είχε περάσει σε ένα μεταβατικό στάδιο, με τους Αγγελόπουλους να δηλώνουν πως αποχωρούν. Δεν το έκανε! Ενώ ήξερε πως το μπάτζετ θα μειωνόταν σε δραματικό βαθμό, με τις πιθανότητες η σεζόν εξελιχθεί σε αποτυχία να είναι το πιθανότερο σενάριο. Όμως, δείχνοντας χαρακτήρα και πείσμα, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να συνεχίσει και να παλέψει. Ακόμη και αν οι πιθανότητες ήταν όλες εναντίον του. Λες και τον εξίταρε να πετύχει με μία ομάδα σαν το απόλυτο αουτσάιντερ!

Έχτισε σχεδόν από το μηδέν μία νέα ομάδα, ποντάροντας στις βασικές του αρχές, αλλά και σε νεαρά παιδιά. «Το όλοι για έναν και ένας για όλους» έγινε μότο στα αποδυτήρια. Καθάρισε το ΣΕΦ από "ιούς του παρελθόντος", έδωσε τον ρόλο του ηγέτη στον Βασίλη Σπανούλη, του έδειξε το λαμπρό μέλλον του και αναγέννησε αγωνιστικά τον Γιώργο Πρίντεζη, φτιάχνοντάς του το αγωνιστικό του προφίλ. «Αφύπνισε» τον Κώστα Παπανικολάου, τον καθιέρωσε στο βασικό "3άρι" της ομάδας και στον τελικό της Πόλης «εξαφάνισε» κάποιον... Κιριλένκο, όντας ο MVP της αναμέτρησης.

Επέλεξε τον Κάιλ Χάινς, πίστεψε στον Πέρο Άντιτς και είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Βαγγέλη Μάντζαρη από το Περιστέρι κάνοντάς τον βασικό πλέι-μέικερ! Ζορίστηκε με τον Κώστα Σλούκα, στην πορεία όμως τον έκανε καλύτερο και στο τέλος δημιούργησε μία ομάδα-όνειρο, η οποία επέστρεψε στην κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη με εκκωφαντικό τρόπο. Έχτισε ένα σύνολο, έναν βασικό κορμό, με συγκεκριμένη φιλοσοφία, ενότητα και αγωνιστική νοοτροπία, πάνω στην οποία βασίστηκε ο Ολυμπιακός σχεδόν μία δεκαετία, συμμετέχοντας σε τέσσερις τελικούς Φάιναλ-Φορ μέσα σε έξι χρόνια.

Η παρακαταθήκη του ήταν τεράστια. Δημιούργησε μία ομάδα-πρότυπο που έφερε ξανά τον κόσμο στις εξέδρες του ΣΕΦ, η οποία δέχτηκε τον σεβασμό και την εκτίμηση από φίλους και εχθρούς. Επανέφερε τον Ολυμπιακό στις επιτυχίες με παραμυθένιο τρόπο, ο οποίος, όμως, ήταν πέρα για πέρα αληθινός. Οι συγκινήσεις που προσέφερε με το τελευταίο του «έργο» (2012) στο μεγάλο λιμάνι, θα συγκινεί και θα εμπνέει πάντα τις νέες γενιές και θα δείχνει τον τρόπο για να φτάσεις στην κορυφή. Ακόμη και αν δεν έχεις το μεγαλύτερο μπάτζετ, τους θεωρητικά καλύτερους παίκτες.

Το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αλλά παρέμενε αγέρωχος. Δυνατός. Περήφανος. Πάντα με το κεφάλι ψηλά, μη θέλοντας να δείξει σημάδια αδυναμίας. Γιατί έτσι ήταν πάντα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και έτσι ήθελε να τον θυμόμαστε. Και θα τον θυμόμαστε για πάντα! Καλό ταξίδι!