Γουστάρεις να τον βλέπεις!

Μπλέχτηκε στην άμυνα της Αρμάνι και πήγαινε σε αργές επιθέσεις, με εκτέλεση στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα. Μπροστά καλά τα πήγαινε, ξεκίνησε με 5/5 δίποντα. Στη συνέχεια άφησε τον Ροντρίγκεθ (πάλι) να έρθει από τον πάγκο και να αλλάξει το μομέντουμ με 7 πόντους, ενώ είχε θέμα και στο τρίποντο. Και στις δύο πλευρές. Αυτός δεν έβαζε (αλλά δεν στηριζόταν εκεί κιόλας), το Μιλάνο πάλι είναι η 2^η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα σε ευστοχία.

Δεν ηρέμησε στο 2^ο δεκάλεπτο, τουναντίον. Έδωσε και δεύτερη φορά τρεις βολές σε προσπάθεια τριπόντου, στα μέσα της περιόδου είχε απανωτά λάθη στην επίθεσή του: μπλοκ, λάθος και λάθος (σύνολο 10 λάθη, από 5 σε κάθε δεκάλεπτο), έκλεβε μπάλες, αλλά… τις έχανε και γενικά είχε μια βιασύνη, μια νευρικότητα στο παιχνίδι του. Άφησε τον Ροντρίγκεθ (8 πόντους στο β’ δεκάλεπτο - δεν είχε χάσει σουτ) και τον Λε Ντέι (4 π.) να κάνουν παιχνίδι, πηγαίνοντας στράφι και η καλή άμυνα του Έλις στον Χάινς και οι έξυπνες κινήσεις του Μάρτιν στον Ταρζέφσκι. Παρένθεση: θα περίμενε κανείς να ήταν αλλιώς τα μαρκαρίσματα, μια και ο Μάρτιν συγκρίνεται με τον Χάινς (σ.σ. στον κόουτς φέρνει αγωνιστικά σε Ντάνστον και Μπιρτς), όχι όμως ο Μπαρτζώκας. Παρά ταύτα, ο Ολυμπιακός ήταν μόλις 6 πόντους πίσω, με τον Πρίντεζη να ευστοχεί και πάλι στη λήξη της περιόδου.

Στο ημίχρονο ηρέμησαν και ο Μακ Κίσικ έκανε αυτό που ξέρει καλά. Έδωσε ώθηση και ενέργεια στην ομάδα, παίρνοντας το ριμπάουντ, τρέχοντας στο τρανζίσιον και μοιράζοντας ή εκτελώντας ο ίδιος. Όπως και στο ΟΑΚΑ, έτσι και με το Μιλάνο ήταν ο «Χ factor» για τον Ολυμπιακό που πήρε το μομέντουμ, τον έλεγχο και την ψυχολογία: «Τώρα κουμάντο κάνω εγώ».

Δεύτερη παρένθεση: μη μείνουμε στα 35 λεπτά του Σλούκα και στα 7,5’ του Σπανούλη (έπαιξαν και δύο λεπτά μαζί). Η ομάδα ρόλαρε και σε κάθε κατάσταση θα είναι μέσα αυτοί που πρέπει για το καλό του συνόλου. Ο Πρίντεζης, μετά τους 17 στο ΟΑΚΑ, έβαλε 16 με το Μιλάνο, αλλά αν θυμηθείτε τα μπλοκ άουτ που έκανε, θα κατανοήσετε τη σημασία της ομαδικής δουλειάς. Αυτό που δεν είχε η Αρμάνι. Ο Ρολ με τα τρίποντά του τους κρατούσε κοντά, αλλά Σλούκας και Χάρισον το έληξαν. Τρίτη παρένθεση και σταματάω: εξαιρετική και κλειδί η άμυνα και πάλι του Τζένκινς. Ο ορισμός της αποδοχής του «ρόλου μου».

Ο Ολυμπιακός δεν έχει χάσει ποτέ και τα δύο παιχνίδια σε «διαβολοβδομάδα», αλλά δεν σταματά εκεί. Θέλει νίκη και με τη Μακάμπι. Το ότι έχασε από την Μπάγερν το κάνει ακόμα πιο δύσκολο, συν του ότι έχει και τους δύο «δαίμονες» Ουίλμπεκιν και Ντόρσεϊ. Όμως, ύστερα από ενάμιση χρόνο που είχες αποδεχτεί ενδόμυχα και ψυχρά την ήττα, έφτασε και πάλι αυτή η λαχτάρα, αυτή η αδημονία να ξαναδείς τον Ολυμπιακό να παίζει μπάσκετ. Γιατί παίζει ωραίο μπάσκετ και το άτιμο είναι τόσο απλό.