Γιατί η ιπποδύναμη δεν έχει τόσο σημασία; (vid)

Ας το παραδεχτούμε. Ακόμα και σήμερα, τον καιρό των εκπομπών ρύπων, της πανάκριβης βενζίνης, της οικονομικής -και όχι μόνο- κρίσης και των γενικότερων δυσκολιών, όταν η κουβέντα έρχεται στα σπορ αυτοκίνητα (πολλές φορές και στα απλά) συνήθως το πρώτο που ρωτάει κανείς, είναι «πόσα βγάζει;». Ερώτηση φυσικά που αναφέρεται στον αριθμό των ίππων, που προέρχονται από το μοτέρ. Ιπποδύναμη και ξερό ψωμί, λοιπόν. Όμως τα πράγματα δεν είναι απολύτως έτσι.

Όπως μας εξηγεί ο Jason Fenske (μαζί με την κοινή λογική), τα άλογα δεν κάνουν τον «παπά». Και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για αυτό. Σύμφωνα με τον δημιουργό του Engineering Explained, πέντε.

Πρώτος και ίσως κυριότερος, το πού αποδίδονται τα άλογα. Μπορεί ένα αυτοκίνητο να αποδίδει 240 άλογα στις 8.300 σ.α.λ. (καλή ώρα το Honda S2000) και στις 4.000 να μην φτάνουν στον δρόμο ούτε τα μισά. Το εύρος απόδοσης είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά στην σχεδίαση των κινητήρων, οδηγώντας στην βέλτιστη αξιοποίηση της ισχύος ενός αυτοκινήτου.

Μιλώντας για βέλτιστη αξιοποίηση, ο δεύτερος λόγος αφορά κάτι που υπό νόμιμες συνθήκες σπάνια βλέπουμε σε δημόσιο δρόμο. Ιπποδύναμη και αεροδυναμική είναι οι δυο σημαντικότεροι παράγοντες για την επίτευξη υψηλής τελικής ταχύτητας. Η δεύτερη παίζει ρόλο και στην ποιότητα κύλισης (μέσω των αεροδυναμικών θορύβων), αλλά και την κατανάλωση (μέσω του συντελεστή οπισθέλκουσας), αφήνοντας στα άλογα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέτωπο της ταχύτητας. Έναν τομέα που αν δεν μιλάμε για autobahn, κλειστούς δρόμους, αεροδιαδρόμους, πίστες και αλυκές, δεν μπορεί να εξερευνήσει κανένας – τουλάχιστον όχι χωρίς να κινδυνεύει με φυλακή.

Αυτό που μπορεί να εξερευνήσει, πάντα με μέτρο και σύνεση, είναι οι δυνατότητες του πλαισίου και της ανάρτησης. Δεν μιλάμε για τα όρια, τα οποία πρέπει να αναζητούνται αυστηρά σε πίστα, αλλά για ενθουσιώδη οδήγηση. Εδώ έχουμε διπλή ανάγνωση εις βάρος της ιπποδύναμης. Η μία ανήκει στον Fenske και αναφέρει το αυξημένο βάρος των υπερτροφοδοτούμενων κινητήρων, οι οποίοι κατά πλειοψηφία είναι οι ισχυρότεροι που κυκλοφορούν. Η άλλη φανερώνει το ποσοστό χρησιμότητας της δύναμης και συνδέεται με τον δεύτερο λόγο. Πολύ απλά, κάποια αυτοκίνητα είναι πολύ δυνατά για να βγάλουν την ισχύ τους σε δημόσιο δρόμο – και δη, ελληνικό.

Ακολουθεί η αίσθηση που απολαμβάνει ο οδηγός. Άλλο ισχύς, άλλο απόκριση. Μπορεί ένα μοτέρ να αποδίδει 300 άλογα, αλλά η μακριά κλιμάκωση του κιβωτίου και η υστέρηση στο πάτημα του γκαζιού να αμβλύνει την αίσθηση. Αντίθετα, ένα σπιρτόζικο 180 ίππων (σαν το MX-5 που βλέπουμε) που «αρπάζει» με τη μία, εξιτάρει σαφώς περισσότερο τον άνθρωπο πίσω από το τιμόνι.

Μιλώντας για αίσθηση, κλείνουμε τον πεντάλογο με το αγνό, πατροπαράδοτο fun to drive. Η οδική συμπεριφορά ενός αυτοκινήτου απορρέει από ένα σύνολο παραγόντων: γεωμετρία ανάρτησης, στήσιμο σασί, φρένα, απόκριση και αίσθηση φρένων/τιμονιού, ακρίβεια επιλογέα (για τα χειροκίνητα), κλιμάκωση κιβωτίου. Η ιπποδύναμη εξυπακούεται πως είναι μέρος του συνόλου, όμως όταν αποκτά προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων, η ομοιογένεια του αυτοκίνητου τείνει στη μείωση.

Πηγή: autogreeknews.gr