Ποιόν Έλληνα ευχαρίστησε ο Αγκάμεζ!

Η Κολομβία νίκησε στα προημιτελικά την Βενεζουέλα με 3 - 2 (κερδίζοντας 39 πόντους), και στον επόμενο αγώνα την Κούβα επίσης με 3 – 2 (κερδίζοντας 36 πόντους). Στον τελικό η ομάδα της Κολομβίας έχασε από το Πουέρτο Ρίκο με 3 – 0, με τον Αγκάμεζ να κερδίζει μόλις 7 πόντους και να αντικαθίσταται μετά το 2-0!

Σε συνέντευξη του στην «El Pais» είπε ανάμεσα στα άλλα: Μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση η δεύτερη θέση, γιατί δεν μου αρέσει να χάνω… Πάντα μου αρέσει να είμαι στην πρώτη θέση, αλλά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Το σημαντικό ήταν ότι η ομάδα έγραψε ιστορία. Κάναμε πολύ καλή δουλειά και αυτό το μετάλλιο είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους της Κολομβίας που μας υποστήριξαν από την αρχή.

-Τι έλειπε για να νικήσετε τον Πουέρτο Ρίκο στον τελικό;

«Εμπειρία Από τους παίκτες του Πουέρτο Ρίκο, οι 11 παίζουν στο εγχώριο πρωτάθλημα. Εμείς με μόλις 15 ημέρες προετοιμασίας, φτάσαμε στον τελικό. Αυτό ήταν ιστορικό…

-Μετά από αυτό το τουρνουά, τι θα κάνετε;

«Πηγαίνω στην Ελλάδα με την οικογένειά μου και στις 10 Αυγούστου θα φύγω στην Κορέα για να παίξω στην Woori Card Wibee. Εκεί θα είμαι αυτή την εποχή»

-Τι σημαίνει το βόλεϊ για σας;

«Το να ζω για το βόλεϊ ήταν μια ευλογία από τον Θεό και την Παναγία. Αυτό το άθλημα “δίνει ψωμί” σε μένα, την οικογένειά μου και πολλούς ανθρώπους που βοηθάω. Έχω “ιδρώσει” πολύ και έχω θυσιάσει πολλά πράγματα. Μερικές φορές θέλω να αγκαλιάσω τη μαμά μου και δεν μπορώ. Ωστόσο, είμαι ευγνώμων και ελπίζω ότι τα πράγματα θα συνεχιστούν με αυτόν τον τρόπο.

-Πολλοί μιλούν για το πόσο… απείθαρχος ήσασταν ως παιδί και κανείς δεν φαντάζονταν ότι θα γινόσασταν ο παίκτης που είστε τώρα. Πώς το καταφέρατε;

«Ναι, όταν ήμουν παιδί, ήμουν πολύ απείθαρχος, αλλά τώρα είμαι ήσυχος (γέλια). Αυτό το πέτυχα χάρη στον μανατζέρ μου, Κώστα Μαργαρίτη, τον οποίο θεωρώ ως “πατέρα”. Επίσης χρωστάω πολλά στον αείμνηστο Carlos Grisales…. Αυτός είναι ο λόγος που λέω σε πολλούς αθλητές να μην επαναπαύονται με τη δεύτερη θέση. Το ΝΟ 1 ένα είναι αυτό που αξίζει…

-Έχετε ένα παγκόσμιο ρεκόρ πόντων (55) σε έναν αγώνα(με τη φανέλα του Παγκρατίου), τους οποίους πετύχατε όταν παίζατε στην Ελλάδα, τι σημαίνει αυτό για σας;

Ήταν ένα απίστευτο κατόρθωμα, πραγματικά. Ήταν πολύ ωραίο γιατί επηρέασε την καριέρα μου και χάρις σε αυτό, άνοιξαν πολλές πόρτες. Χάρη σε αυτό, είμαι εκεί που είμαι…

-Επίσης έχετε το προνόμιο να είστε ο καλύτερος βολεϊμπολίστας στην Κολομβία … Θα θέλατε να είστε και ο καλύτερος στον κόσμο;

«Έχω αναφερθεί ήδη ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Ωστόσο, ο χρόνος περνά, Έχουν απομείνει περίπου δύο ή τρία χρόνια παιχνιδιού για μένα και αυτό είναι. Θέλω να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου».

-Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αθλητές που μόλις ξεκινούν στο άθλημα και σας θεωρούν ως ίνδαλμά τους;

«Ας πολεμήσουν… Αν θέλουν να ζήσουν από το βόλεϊ, πρέπει να το δείξουν. Δεν είναι μόνο να βγούμε έξω και να κερδίσουμε μερικά ευρώ. Πρέπει πάντα να δίνουν το 100%.»