To «σπίτι» του Εuro είναι... Ισπανικό!

Τελικά ένα δίκιο τo είχαν τα αγγλικά ταμπλόιντ και οι ορδές των Άγγλων φιλάθλων που κατέκλυσαν (και) το Βερολίνο, με την ελπίδα η κατάρα τα «τρία λιοντάρια» να μην σηκώνουν τρόπαιο μετά το (ένα και μοναδικό...) Μουντιάλ του 1966 να σπάσει στην Γερμανική πρωτεύουσα.

Το τρόπαιο πήγε σπίτι του.

Όχι βέβαια σ' εκείνο που προσδοκούσαν οι συμπατριώτες της ομάδας του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ (κι οι... ακατανόητα πολλοί υποστηρικτές της στα μέρη μας...) αλλά στο πραγματικό!

Στη Μαδρίτη.

Εκεί όπου εδρεύει η Βασιλική Π.Ο. της Ισπανίας και στις προθήκες της θα τοποθετηθεί το 4ο τρόπαιο.

Αριθμό που την καθιστά μοναδική πολυνίκη του αφού πλέον δεν μοιράζεται τον επίζηλο τίτλο με την Γερμανία, η οποία έμεινε στις τρεις κούπες.

Oι Ίβηρες ήταν, εξαρχής, η καλύτερη ομάδα του τουρνουά - κερδίζοντας όλα τα ματς του (με Iταλία, Γερμανία και Γαλλία) - και στην τελική έστειλαν το μήνυμα για όσους τους ξέγραψαν, μετά την αποχώρηση της χρυσής φουρνιάς του 2008 και του 2012, πως το ποδόσφαιρο της χώρας τους έχει βάσεις γερές.

Και νικηφόρες.

Και μπορεί να μην υπάρχουν βιρτουόζοι στα χαφ σαν τους Τσάβι και Ινιέστα, ή επιθετικοί με το φονικό ένστικτο και την κίνηση του Nταβίντ Βίγια (παρεμπιπτόντως άπαντες παρόντες στα επίσημα του Ολίμπια Στάντιον) αλλά κι οι τωρινή φουρνιά του - θαυματουργού και πρωταθλητή Ευρώπης στα 17 του! - Γιαμάλ (που κονιορτοποίησε την αγγλική άμυνα στο πρώτο γκολ που σέρβιρε), του Ρόδρι, του παικταρά Νίκο Γουίλιαμς και του Ντάνι Όλμο έφταναν και ...περίσσευαν για ν' ...ανατινάξουν τα αγγλικά δίχτυα δις και ν' αποδείξουν ότι ήταν «όνειρο θερινής» νυκτός για τους αντιπάλους τους το τρόπαιο!

Όσο για τους Άγγλους;

Αφού πήγαν να κάνουν ότι και στα δύο προηγούμενα τους ματς (να παίξουν δηλαδή, «τόσο όσο» και μόνο αφού βρεθούν να κυνηγάνε στο σκορ) προσέθεσαν έναν ακόμη κρίκο στη ατελείωτη «αλυσίδα» των αποτυχιών.

Και συνεχίζουν 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του Ελληνικού Euro το 2004 υπολείπονται της «γαλανόλευκης» σε τρόπαια στον συγκεκριμένο θεσμό!

Γεγονός που δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή μια ομάδα που οι υποστηρικτές της βαυκαλίζονται και φαντασιώνονται ότι είναι ποδοσφαιρική υπερδύναμη, γιατί φιλοξενεί το κορυφαίο πρωτάθλημα της υφηλίου...

Δεν τα κατάφεραν εντός έδρας (στο προηγούμενο Εuro με την Ιταλία, αλλά και το 1996) θα τα κατάφερναν εκτός «νησιού»;

Με Μπέλινγχαμ και Κέιν σ' αυτή την κατάσταση και με έλλειμμα τεχνικής καθοδήγησης και τακτικής ήταν σχεδόν. ουτοπικό.

Εν κατακλείδι το βαρύ (κι ασήκωτο...) για τους απανταχού Άγγλους (κι αγγλόφιλους) χθες είναι ότι χειροκρότησαν έναν Ισπανό να κατακτά μέσα στο Λονδίνο το αρχαιότερο τουρνουά τένις παγκοσμίως (Wimbledon) πριν η «ρόχα» τους νικήσει σ' ένα ακόμη σπορ που εφηύραν.

Ένα σπορ ζήτημα εθνικής υπερηφάνειας και προέκταση της (πάλαι ποτέ) Βρετανικής αυτοκρατορίας).

Μόνο που ο κόσμος πάει μπροστά, οι «μαθητές» ξεπερνούν (κατά πολύ, όμως...) τους δασκάλους κι όσο κάποιοι μηρυκάζουν τα περί «πνευματικών δικαιωμάτων» του αθλήματος, άλλοι γίνονται οι πολυνίκεις του...