Η διαφορά της Αγγλίας από τον… εαυτό της

Από το 1966 έως το 2021 έχουν συμβεί τόσα πολλά σε κάθε τομέα της ζωής, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει καταστάσεις η παραδοσιακή βρετανική κοινωνία. Μισός αιώνας (συν πέντε χρόνια) που αν καθόμασταν να καταγράψουμε όλη την πρόοδο του κόσμου ή την οπισθοδρόμησή του σε επίσης πολλά σημεία (όπως το δει κανείς), θα χρειαζόμασταν πάρα πολλές στήλες σε… τόμους για να τα καταφέρουμε. Και πάλι δεν θα μπορούσαμε επακριβώς.

Τα τελευταία 55 χρόνια η Εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο επιχείρησε σε όλες σχεδόν τις διοργανώσεις να φτάσει ξανά σε έναν τελικό. Κάποτε είχε πραγματικά εξαιρετικές ομάδες και κυρίως υπήρξαν πολλές περιπτώσεις σε αυτό το μεγάλο διάστημα με ποδοσφαιριστές τεράστιας αξίας που άξιζαν όχι απλώς να συμμετάσχουν σε τελικό κορυφαίας διοργάνωσης σε εθνικό επίπεδο, αλλά να σηκώσουν και κάποιο βαρύτιμο τρόπαιο. Αντί αυτού έβλεπαν άσους άλλων εθνικοτήτων να πανηγυρίζουν. Και τους εαυτούς τους να γίνονται αντικείμενο αυστηρής κριτικής (ενίοτε και χλευασμού) από τα πάντοτε αδηφάγα βρετανικά ταμπλόιντ και τους Άγγλους οπαδούς, που έχουν βαρεθεί να ακούν τους… παππούδες τους για περασμένα μεγαλεία, πέρα από την απόβαση στη Νορμανδία!

Θύμα τέτοιων περιπτώσεων ως ποδοσφαιριστής είχε γίνει και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Άλλωστε το χαμένο δικό του πέναλτι εναντίον της Γερμανίας είχε γίνει σήμα κατατεθέν της καριέρας του εντός των τεσσάρων γραμμών. Τώρα από τον πάγκο τα βλέπει αλλιώς. Και κυρίως, έχει καταφέρει να περάσει κάτι εντελώς διαφορετικό μέσα στην ίδια την ομάδα του.

Πολλές φορές στο παρελθόν οι Άγγλοι ήταν ανάμεσα στα αδιαφιλονίκητα φαβορί. Ας αφήσουμε στην άκρη τα Μουντιάλ και τους αποκλεισμούς που έμειναν στην ιστορία, όπως ειδικά με την περίπτωση του Ντιέγκο Μαραντόνα και το «χέρι του Θεού» ή την ασύλληπτη κούρσα του ανάμεσα σε ολόκληρη την αγγλική άμυνα, σε ένα από τα κορυφαία γκολ στην ποδοσφαιρική ιστορία. Μετά τον αλησμόνητο τελικό του Μουντιάλ το 1966 και το 4-2 επί της Δυτικής Γερμανίας στο «Γουέμπλεϊ», η Εθνική Αγγλίας, κυρίως στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ήταν ανάμεσα στις ομάδες που «μπορούσαν» να το σηκώσουν. Και που ποτέ δεν τα κατάφερναν.

Ποια είναι η τωρινή διαφορά; Αυτή η Αγγλία δεν είναι η καλύτερη που έχει παρουσιαστεί στις διοργανώσεις της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ. Δεν έχει καν τους καλύτερους παίκτες, δεν μπορεί ο Στέρλινγκ ή ο Κέιν να βρίσκονται σε μια τέτοια λίστα κορυφαίων, όσο σπουδαίοι κι αν είναι. Το μεγάλο «όπλο» της Αγγλίας του Σάουθγκεϊτ είναι ότι διαθέτει συγκροτημένη ομάδα. Ούτε θεαματική ούτε επιβλητική. Συμπαγή στις γραμμές και με αυτοπεποίθηση. Με μικρούς σε ηλικία παίκτες που αγωνίζονται στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου υπό τις οδηγίες των κορυφαίων προπονητών του πλανήτη.

Το σημερινό ματς με την Ουκρανία στη Ρώμη είναι ο πρώτος από τους δύο τελικούς μέχρι τον πραγματικό στο «Γουέμπλεϊ». Πάντα σε ένα τέτοιο ματς η Αγγλία θα ήταν το φαβορί, αυτό συμβαίνει και σήμερα. Η διαφορά είναι ότι τώρα πραγματικά το πιστεύει ότι δεν θα «την πατήσει». Και ότι θα πάει στον ημιτελικό πάλι με την ίδια νοοτροπία. Και ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος, στο «σπίτι». Και θα τα καταφέρει. Επειδή έχει τον τρόπο να υπερασπιστεί αυτή την πίστη, μπορεί αυτή τη φορά να τα καταφέρει. Όχι επειδή το προέβλεψε το… κοτόπουλο της «Sun». Αλλά επειδή αυτή τη φορά η «γριά η κότα» έχει όντως το ζουμί! Τα υπόλοιπα στο χορτάρι…