Ένα τραγουδιστή ζήτησε να δει ο Καζαντζίδης και να του σφίξει το χέρι

Το λαϊκό τραγούδι έχασε τη συνέχεια αφ ης στιγμής αποχώρησαν πρόωρα οι μεγάλοι ερμηνευτές του '50 και του '60. Τα νέα πρόσωπα, Νταλάρας, Αλεξίου, Πάριος και Μητσιάς οδήγησαν την ελληνική μουσική σε ποιοτικά μονοπάτια που δεν ήταν ωστόσο αυθεντικά λαϊκά. Το ρεύμα του νεο-λαϊκού που δημιουργήθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 δεν κατάφερε να δώσει μια ουσιαστική αναγέννηση. Κάποιοι ωστόσο ξεχώρισαν και ανάμεσά τους ο Μανώλης Λιδάκης και αυτό το αναγνώρισαν πρώτοι οι... παλιοί. Είναι ενδεικτικό το περιστατικό της συνάντησης Λυδάκη-Καζαντζίδη έτσι όπως το διηγείται ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Μανώλης Καραντίνης. Όταν έγραφα με τον Καζαντζίδη τον δίσκο «Τραγουδώ», με ρώτησε αν γνωρίζω τον Μανώλη Λυδάκη. Παραξενεύτηκα. «Ναι τον γνωρίζω», του απάντησα. Με παρακάλεσε να του τηλεφωνήσω, για να έρθει στο στούντιο. Ήθελε να τον γνωρίσει, να του σφίξει το χέρι, γιατί του άρεσε πολύ η φωνή του. Τον πήρα τηλέφωνο και νόμιζε ότι του έκανα πλάκα όπως πολλές πλάκες που κάναμε ο ένας στον άλλο. Τελικά τον έπεισα να έρθει, ο Καζαντζίδης τον περίμενε και μόλις ήρθε, τον αγκάλιασε, του έσφιξε το χέρι και του είπε τα καλύτερα λόγια εκφράζοντας την εκτίμηση στο πρόσωπό του. Ήταν μια απίστευτα συγκινητική στιγμή και πάντα όταν βρισκόμασταν με το Στέλιο, μου το θύμιζε, γιατί ο Μανώλης από ταπεινότητα δεν το έλεγε πουθενά αλλά το έλεγα εγώ πάντα γιατί ήμουν μαρτυράς σε αυτό. Όταν ένας Καζαντζίδης σου σφίγγει το χέρι και σε παραδέχεται και δακρύζουν τα μάτια τότε αυτό σημαίνει πως αξίζεις πολλά».