Ο Καζαντζίδης του Ρεμπέτικου

Το λαϊκό τραγούδι είναι βαπτισμένο στα νερά του ρεμπέτη ποταμού κι αυτό αποδεικνύεται εύκολα αρκεί κανείς να προσέξει το ρυθμό, τους δρόμους και τη μελωδική γραμμή των μεγάλων λαϊκών επιτυχιών του '50 και του ΄60. Παρόμοια και οι μεγάλοι λαϊκοί τραγουδιστές, γυναίκες και άντρες, γαλουχήθηκαν από τους ήχους του ρεμπέτικου. Καζαντζίδης, Γαβαλάς, Μπιθικώτσης, Καίτη Γκρέι, Πόλυ Πάνου, είναι παιδιά του ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι φωνές και η ερμηνευτική τους διαδρομή ξεκινούν από τις δημιουργίες των μεγάλων ρεμπετοσυνθετών.

Ο Καζαντζίδης ειδικά είναι αυτός που μπόλιασε το ρεμπέτικο με το λαϊκό, ερμηνεύοντας σε όλη τη δεκαετία του '50 τα τελευταία «ρεμπέτικα». Οι «βαλίτσες» και οι «Παρανομίες» του Γιάννη Παπαϊωάννου, Το «βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» του Ζαμπέτα, το «Μεροκάματο» και το «Ψιλοβρέχει» του Μητσάκη, το «Αν θες να δεις ποιος είμαι εγώ» και το «Καλύτερα μια μαχαιριά», του Χιώτη αλλά και το «Άσπρο πουκάμισο» και το «Κόκκινο μαντήλι» του Τσιτσάνη είναι μόνο μερικά από αυτά τα ρεμπετοτράγουδα που έβαλε στα χείλη του ο Καζαντζίδης σε πρώτη εκτέλεση.

Αυτοί που σήμερα θεωρούν τον μεγάλο τροβαδούρο, εκφραστή του ξενιτεμένου και μόνο, αγνοούν ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του, ίσως το πιο σημαντικό και αυτό κάνει τον Καζαντζίδη εν αρχή τραγουδιστή του ρεμπέτικου.