Ο άλλος Καζαντζίδης, ο χωρατατζής, ο άνθρωπος της χαράς και του γέλιου

Ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν ήταν ο άνθρωπος της κλάψας και του παράπονου. Περισσότερο από όλους, αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του. Οι φίλοι της πρώτης του νιότης, τον θυμούνται αθεράπευτο χωρατατζή, άνθρωπο που χαιρόταν τη ζωή και αστειευόταν συνεχώς με τους δικούς του ανθρώπους. Ύστερα «βάρυνε», άρχισε να αποφεύγει τους ανθρώπους. Ίσως πέρα από τα προβλήματα που του δημιουργούσαν οι δισκάνθρωποι, οι μαγαζάτορες, οι άνθρωποι της νύχτας, είχε τρομάξει κι ο ίδιος από την ασύλληπτη λατρεία του κόσμου.

Η απόφασή του να εγκαταλείψει τα λαϊκά πάλκα ήταν κομβική για την περαιτέρω εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού, ενίσχυσε φυσικά το μύθο του αλλά και την αγοραφοβία του. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής έμεινε για πάντα ένα ερωτηματικό στη συνείδηση του κόσμου. Άλλοι τον είδαν ως ένα μεγάλο επαναστάτη, άλλοι ως λιποτάκτη, άλλοι ως παράδειγμα προς μίμηση και άλλοι προς αποφυγή. Σε κάθε περίπτωση ο πρώτος εκείνος Καζαντζίδης της δεκαετίας του '50 και του '60 παραμένει ένα αξεπέραστο φαινόμενο φωνής και ερμηνείας, ο εμπνευστής του λαϊκού τραγουδιού, ο σημαντικότερος μεταπολεμικός τραγουδιστής της Μεσογείου. Κι όσο για την χωρατατζίδικη διάθεση του... άλλου Καζαντζίδη, απόδειξη αυτή η σπάνια φωτογραφία που συλλαμβάνει τον Στέλιο να παίρνει αστείες πόζες και να χορεύει φορώντας μαντήλι στο κεφάλι ανάμεσα στη Μαρινέλλα και τη Μαίρη Λίντα που χτυπούν παλαμάκια, σε μια εκδρομή.