Το «Δίχτυ» παραπέμπει και στην πρέζα!

Είναι ένα αλληγορικό ποίημα που μελοποίησε ο Σταύρος Ξαρχάκος. Πολύ καλές και οι εκτελέσεις που ακολούθησαν την κορυφαία πρώτη εκτέλεση του Τάκη Μπίνη.

Οι στίχοι του προκαλούν άπειρους συνειρμούς για ένα σύγχρονο δράμα με σύγχρονους «ασήμαντους ήρωες». Το δίχτυ είναι η φαντασιακή αναπαράσταση της αιχμαλωσίας, της ψυχολογικής αιχμαλωσίας. Της υποδούλωσης στα μεγάλα τα πολλά και μυστικά πάθη.

«Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι...» Αρχετυπικά τα μεγάλα πάθη. Ο άνθρωπος φιλοδοξεί, πολεμά, νικά η νικιέται και πεθαίνει. Ακόμα και μέσα σε δίχτυ πρέπει να έχει την δύναμη του χαρακτήρα για αντίσταση, πάλη και απελευθέρωση.

Το δίχτυ δεν συμβολίζει αναγκαστικά ακραίες καταστάσεις, ηθικού και κοινωνικού ξεπεσμού. Ύστερα και μέσα στην αιχμαλωσία συμβουλεύουν την επιμονή την αυτοπεποίθηση την ευθύνη εαυτού «...μονάχος βρες την άκρη της κλωστής». Παραπέμπει και στην πρέζα...

Ο ποιητής δέχεται το παράγοντα τύχη μόνο για να τονίσει το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» για να μας καταστήσει υπεύθυνους για την μοίρα μας «...κανείς δεν θα μπορέσει».

Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να βρούμε μόνοι μας «την άκρη της κλωστής».

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι