Το τραγούδι που ούτε ο Καζαντζίδης δεν τόλμησε να ξανατραγουδήσει

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν, κακώς, τον Καζαντζίδη του '50 ένα καλλιτέχνη που έψαχνε τα βήματά του, που προσπαθούσε να απομακρυνθεί από το πρότυπο του Τσαουσάκη και δεν ήξερε με ποια φωνή να τραγουδήσει. Η αλήθεια όμως είναι άλλη.

Ο Στέλιος της δεκαετίας του '50 είναι μια φωνή αξόδευτη και προφητική, που διαμόρφωσε το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, θέτοντας τα ερμηνευτικά και δεξιοτεχνικά όρια του τραγουδιστή μέσα στη λαϊκή ορχήστρα.

Το γεγονός ότι ο Καζαντζίδης πειραματίζεται και δοκιμάζει δεν δηλώνει απαραίτητα απειρία ή ανωριμότητα. Δηλώνει μάλλον απεριόριστες δυνατότητες και ευέλικτη ψυχή. Είναι γνωστό ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες στα χρόνια της ακμής του είναι ανοιχτοί σε πάμπολλες επιρροές και ο Καζαντζίδης δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση.

Στις εκτελέσεις της χρυσής εκείνης δεκαετίες ο Στέλιος Καζαντζίδης ως κυρίαρχη φωνή είχε να διαχειριστεί προκλήσεις και μεγάλα τραγούδια στα οποία ανταποκρίθηκε με απόλυτη επιτυχία. Απόδειξη της τέχνης του είναι το γεγονός ότι κάποια τραγούδια δεν τόλμησε να τα ξαναπεί στη συνέχεια. Τουλάχιστον ένα από αυτά, που δεν είναι άλλο από το «Άσπρο Πουκάμισο» του Βασίλη Τσιτσάνη σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ο προσεκτικός και μυημένος ακροατής θα αντιληφθεί τα περίτεχνα ποικίλματα του 25χρονου Καζαντζίδη που γίνονται με χαρακτηριστική άνεση πάνω στον ρυθμό, γι αυτό και δεν ενοχλούν ούτε ξενίζουν. Η μαστοριά αυτού του ανθρώπου παραμένει αξεπέραστη. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης πάντως δεν τόλμησε ποτέ να ξαναπεί το τραγούδι αυτό σε δίσκο.