Ο Χιώτης έκανε το 1947 αυτό που οι άλλοι μπουζουξήδες το έκαναν στη δεκαετία του '60

Λέμε συχνά ότι ο Χιώτης ήταν ο πιονέρος της λαϊκής μας μουσικής, εννοώντας κυρίως ότι επινόησε και επέβαλε το τετράχορδο μπουζούκι, επιχειρώντας σε ένα όργανο να συνδυάσει την λογική της κιθάρας και του μπουζουκιού.

Λέμε επίσης ότι ήταν αυτός που τόλμησε ρυθμικές επιμειξίες, ακόρντα και δρόμους μοντέρνους παίρνοντας τη λαϊκή μουσική από το χέρι και οδηγώντας την στο σήμερα.

Κάποιοι θυμίζουν πως ο Χιώτης έβαλε το μπουζούκι στα σαλόνια, βγάζοντάς το από τους τεκέδες και τα καταγώγια. Το πείραμα του Πίγκαλ'ς στην Ομόνοια αμέσως μετά τον πόλεμο είναι καθοριστικό για την βραδινή διασκέδαση στη χώρα μας. Σ' ένα πολιτισμένο και καλαίσθητο περιβάλλον με τη λάμψη της πολυτέλειας μπορούσαν οι αστοί της πρωτεύουσας να διασκεδάσουν με τα αγαπημένα τους τραγούδια. Στο Πίγκαλ'ς επίσης μπήκε για πρώτη φορά η γυναίκα-τραγουδίστρια στην ορχήστρα ως το πιο ελκυστικό καρύκευμα στο μεταμεσονύκτιο λαϊκό γλέντι.

Εκείνο όμως που δεν μνημονεύεται συχνά είναι ότι το 1947 στο Πίγκαλ'ς ακούστηκε για πρώτη φορά ηλεκτρικό μπουζούκι. Ο Χιώτης (ποιος άλλος;) επιστράτευσε τη δύναμη του ηλεκτρισμού, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά ενισχυτή. Αμέσως μετά την απελευθέρωση είχε ακούσει στο καμπαρέ «Ριτζ» μια ηλεκτρική κιθάρα από ένα γαλλικό μουσικό συγκρότημα και τότε: «Γιατί όχι και το μπουζούκι;» Πολλοί τον κατηγόρησαν για αυτή την καινοτομία αν και όλοι πέρασαν τότε από του Πίγκαλ'ς για να ακούσουν με τ' αυτιά τους τον «σατανά» της τεχνολογίας. Σημειωτέο ότι ο μόνος που υπερασπίστηκε τον Χιώτη την εποχή εκείνη ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης.

Ο Χιώτης ανέπτυξε περαιτέρω τον ηλεκτρικό ήχο αλλά όσες φορές χρειάστηκε στο στούντιο να βγάλει τον φυσικό ήχο του οργάνου το έκανε καλύτερα από τον καθένα. Ένας ήταν ο Μανώλης Χιώτης.