Ο φοιτητής που παραχώρησε το τραγούδι του στον Τσιτσάνη με την πίεση της Αστυνομίας
Επεισόδιο από τα πρώτα χρόνια της δισκογραφίας με πρωταγωνιστή τον Τσιτσάνη κι ένα περιβόητο Αστυνόμο και θύμα ένα φοιτητή...
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ο σφετερισμός των πνευματικών δικαιωμάτων στο τραγούδι ήταν κοινός τόπος. Είναι αλήθεια ότι πολλά τραγούδια ηχογραφήθηκαν στο όνομα ανθρώπων που ήταν κοντά στη δισκογραφία και σε κάποια από αυτά εμπλέκεται αποδεδειγμένα και ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ο μεγάλος αυτός δημιουργός σίγουρα αδίκησε τον εαυτό του με τέτοιες πρακτικές κι έδωσε δικαίωμα σε συνωμοσιολόγους να αμφισβητήσουν εντελώς αβάσιμα το σπουδαίο του έργο.
Θεσσαλονίκη, 1946. Στα μαγαζιά ακούγεται πολύ το τραγούδι ενός νεαρού από τα Τρίκαλα που σπουδάζει στη Γεωπονική και για να βιοπορίζεται παιζοτραγουδά στα κέντρα τη συμπρωτεύουσας. Δεν είναι άλλος από τον Απόστολο Καλδάρα, που έχει γράψει το «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι» και συναντά μεγάλη απήχηση από το κοινό.
Ολυμπιακός: Αυτό που λείπει από τον Ελ Κααμπί
Το τραγούδι φυσικά δεν έχει ακόμα φωνογραφηθεί και κάποια μέρα τον καλούν στο γραφείο του περιβόητου Αστυνομικού Διευθυντή Νίκου Μουσχουντή. Ο Μουσχουντής λάτρης του ρεμπέτικου, προσωπικός φίλος και κουμπάρος του Τσιτσάνη θέλει την υπογραφή του Καλδάρα για να γίνει δισκάκι ο «Μάγκας». Υπάρχει όμως μια δυσάρεστη λεπτομέρεια: Το τραγούδι να παραχωρηθεί στον Τσιτσάνη. Ο Καλδάρας κλοτσάει και ο Μουσχουντής του υπόσχεται πως θα γραφτεί το όνομά του ως συνδημιουργού στο δίσκο. Με τα πολλά και με την πίεση της Αστυνομίας ο Καλδάρας υπογράφει και δίνει την άδειά του.
Το τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», ηχογραφείται στην ODEΟΝ με τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Βασίλη Τσιτσάνη και στην COLUMBIA με τον Στράτο Παγιουμτωή και τον Στελλάκη Περπινιάδη και τίτλο «Ο Σεργιάνης».
Πέντε χρόνια αργότερα ο Καλδάρας διεκδικεί και παίρνει όλα τα δικαιώματα του τραγουδιού ανοίγοντας ένα κύκλο αντιπαλότητας με τον Τσιτσάνη που δεν έληξε παρά με το θάνατο του τελευταίου και έμεινε γνωστός ως «Τρικαλινός εμφύλιος». Το ερώτημα βέβαια είναι αν ένας συνθέτης της ποιότητας του Τσιτσάνη είχε ανάγκη τέτοιες πρακτικές, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως ανάλογα ατυχή επεισόδια ήταν συνήθη στον κόσμο της δισκογραφίας εκείνα τα χρόνια.
