Γιάννης Παπαϊωάννου: «Μου λένε πως ο Χιώτης πέθανε από την καρδιά του κι εγώ τ' ακούω βερεσέ»

Ο πρόωρος θάνατος του Μανώλη Χιώτη άφησε ααφαλώς ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην λαϊκή μας μουσική. Ο μεγάλος συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού επέστρεψε το 1968 στην Ελλάδα και βίωσε την δραματική αλλαγή όχι μόνο στην πολιτική σκηνή αλλά και στα μουσικά δρώμενα.

Αφήνοντας πίσω του το Αμερικάνικο όνειρο αλλά και τον γάμο του με την Μαίρη Λίντα αισθανόταν πως έπρεπε να συστηθεί εκ νέου στο ελληνικό κοινό.

Ο ίδιος πάντως δεν ξεχνούσε τους συνοδοιπόρους του και με την μαγκιά που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή τόλμησε να κάνει καντάδα στον έγκλειστο Μίκη Θεοδωράκη. Η παράτολμη αυτή ενέργεια τού στοίχισε πολύ. Τα όργανα της τάξης τον ξυλοκόπησαν αγρίως και ο σπουδαίος καλλιτέχνης κατέληξε φρουρούμενος σε θάλαμο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».

Στο μεταξύ φίλοι και συνοδοιπόροι όπως ο Τσιτσάνης ανησυχούσαν για την κατάστασή του. Ο Τρικαλινός συνθέτης αγγάρεψε την κόρη του, που τότε εργαζόταν ως γιατρός στο νοσοκομείο να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πορεία της υγείας της αλλά η Αστυνομία δεν την άφησε ούτε να πλησιάσει.

Ο Τσιτσάνης θα πήγαινε ο ίδιος να δει τι γίνεται αλλά λόγω της γνωστής «ασθενοφοβίας» και «θανατοφοβίας» ζήτησε από τον συνεργάτη του Γιάννη Παπαϊωάννου, να αναλάβει το δύσκολο έργο. Κι είν' αλήθεια πως ο Μπαρμπα-Γιάννης δεν δίστασε καθόλου. Με τον γνωστό του τσαμπουκά έκανε ντου στο θάλαμο και είπε του Χιώτη: «Ό,τι γουστάρεις, Μανώλη να με πάρεις τηλέφωνο. Τις κουφάλες που δεν θα μας αφήσουν να σε δούμε».

Λίγο καιρό αργότερα ο Χιώτης πέθανε κι όλοι είπαν πως τον θάνατό του επίσπευσε αυτό το επεισόδιο που επιδείνωσε το πρόβλημα της καρδιάς του. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου είχε αντίθετη γνώμη: «Μου λένε πως ο Χιώτης πέθανε από την καρδιά του. Τους απαντώ με ένα τραγούδι του "Αυτά που λες εγώ τ' ακούω βερεσέ"».