Άλλος ο καλύτερος τραγουδιστής για τον Θεοδωράκη και άλλος για τον Χατζιδάκι

Τον καιρό που ο Μίκης Θεοδωράκης έβγαινε από την αφάνεια και αναζητούσε να βάλει τον «Επιτάφιο» σε κάθε ελληνικό σπίτι, απευθύνθηκε στον γίγαντα της εποχής την Columbia και στον διευθυντή της Τάκη Λαμπρόπουλο για να κάνει την τύχη του.

Του το ξέκοψε όμως εξαρχής: «Θέλω να κάνω ένα λαϊκό ορατόριο αλλά μη μου προτείνεις τον Καζαντζίδη». Τότε ο Λαμπρόπουλος του πρότεινε επί ματαίω τον Πάνο Γαβαλά ή την Πόλυ Πάνου. Ο νεαρός συνθέτης είχε τις αντιρρήσεις του και φαινόταν καθαρά πως αναζητούσε το ... κάτι άλλο. Στη «θητεία» του στη Μακρόνησο είχε γνωρίσει έναν νεαρό μουσικό ονόματι Γρηγόρη Μπιθικώτση με μια φωνή ξύλινη, δωρική, σχεδόν ρεμπέτικη. Αυτή ήταν η φωνή που θα εξέφραζε τα μεγάλα μουσικά του οράματα.

Επιπλέον ο Θεοδωράκης χωρίς να το συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή δημιουργούσε ένα αντίπαλο δέος για τον Στέλιο Καζαντζίδη, που έκτοτε θα αμφισβητούσε ανοιχτά την πρωτοκαθεδρία του στην ελληνική μουσική. Όχι ότι ο Θεοδωράκης δεν αντιλαμβανόταν και δεν εκτιμούσε τα μοναδικά φωνητικά προσόντα του Στέλιου, απλά έβρισκε ιδεατή την εκφραστική δύναμη του Μπιθικώτση και την λιτή του ερμηνεία.

Την ίδια στιγμή ο Χατζιδάκις φαίνεται ότι είχε μαγευτεί από τον Καζαντζίδη, για να φτάσει να πει: «Φωνές σαν τον Καζαντζίδη βγαίνουν κάθε 150 χρόνια στην Ελλάδα». Ασχέτως αν η συνεργασία τους αποτυπώθηκε σε τέσσερα μόλις τραγούδια. Τέσσερα αλλά τι τραγούδια!