Ο μπετατζής που ονειρευόταν να γίνει Καζαντζίδης

Ο Γιώργος Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται και στο φαινόμενο Στέλιος Καζαντζίδης, αλλά και για όσους προσπάθησαν να μιμηθούν τον χαρισματικό τραγουδιστή.

Γράφει ο Ζαμπέτας: «Υπήρξε εποχή, γύρω στο 1955 που κάθε μουσικός από μας κουβάλαγε διμοιρίες από τραγουδιστές που μιμούντο τον Καζαντζίδη. Αυτός ήταν ο πετυχημένος της εποχής. Εμείς που ήμασταν τότε στις αρχές μας, θέλαμε να βγάλουμε έναν ανταγωνιστή του Καζαντζίδη με δικά μας τραγούδια. Κάναμε τότε μεγάλες προσπάθειες αλλά ο Καζαντζίδης ήταν ασυναγώνιστος, άφταστος!

»Κουβαλάγαμε, Αναγνωστάκη Καναρίδη, Ρουμελιώτη, Τσετίνη, Χατζηαντωνίου, Διονυσίου, Καμπάνη και τόσους άλλους. Αργότερα βέβαια γίνανε τραγουδιστές κι αυτοί, αποχτήσανε τη δική τους φωνή. Λέγανε όλοι τους τότε τα ίδια τραγούδια, ινδικά, τουρκοτσιφτετέλια. Τέτοια που γράφανε όλοι οι συνθέτες για τον Καζαντζίδη.

»...Μια φορά μου έρχεται στην Columbia ένας τραγουδιστής να τον ακούσω. Μπετατζής ήτανε, σε οικοδομές δούλευε. Σάββας Σφαντός λεγότανε, είχε φωνή Καζαντζιδέικια. Λέω στο Βασιλειάδη. Τσάντα, κάνε του ένα τραγούδι να του το δώσουμε. Γράφει ο Τσάντας:

Έκαψα όλα τα γράμματά σου

ένα προς ένα μες στη φωτιά...

Τρεις στροφές χωρίς ρεφρέν. Το λέει ο Σφαντός, μπαμ σουξέ. Γύρω στο '58. Του δώσανε μετά και κάτι άλλα αλλά δεν του πήγαιναν και δεν έκανε τίποτα. Στεναχωρέθηκε για την αποτυχία του και ξαναγύρισε στα μπετά ο κακομοίρης...»

Γιώργος Ζαμπέτας, Και η βρόχα έπεφτε σρέιτ θρου, εκδόσεις Ντέφι, Ιωάννα Κλειάσιου