Ο Τσιτσάνης δεν παραδεχόταν τον Μπιθικώτση, λάτρευε τον Καζαντζίδη
Η συνεργασία Βασίλη Τσιτσάνη και Γρηγόρη Μπιθικώτση έγραψε Ιστορία στα χρόνια της Columbia. Ωστόσο ο Τρικαλινός συνθέτης, αρχικά τουλάχιστον, δεν είχε σε υπόληψη τον Μπιθικώτση ως τραγουδιστή.
Στα χρόνια του 1950 όταν το ρεμπέτικο τραγούδι δοκιμαζόταν από τα νέα μουσικά ήθη, ο Τσιτσάνης αναζητούσε καινούργιους τραγουδιστές ως συνέχεια του Στράτου Παγιουμτζή, του Πρόδρομου Τσαουσάκη, της Μπέλλου και της Νίνου. Συνεργάστηκε με την Πόλυ Πάνου, την Καίτη Γκρέι και τον Πάνο Γαβαλά αλλά κυρίως με τον Στέλιο Καζαντζίδη στον οποίο εμπιστεύθηκε πρωτότυπα τραγούδια αλλά και κάποιες επανεκτελέσεις όπως αυτή της Συννεφιασμένης Κυριακής.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία η φωνή και η παρουσία του Καζαντζίδη επισκίαζε ήδη τους πάντες. Στον αντίποδα του Καζαντζίδη, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν ήταν παρά ένας ταλαντούχος μουσικός και συνθέτης που δυσκολευόταν να βρει το δρόμο προς την επιτυχία. Ενδεικτικό αυτής της δυσκολίας είναι ότι ο Μπιθικώτσης στο τέλος της δεκαετίας του '50 απογοητευμένος από τις εξελίξεις στην καριέρα του σχεδίαζε να μεταναστεύσει στον Καναδά σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Επίσης όταν έγραψε το "Τρελοκόριτσο" στα μέσα του '50 σκόπευε αρχικά να το δώσει στον Καζαντζίδη και ύστερα από παρότρυνση στενών φίλων και συνεργατών πείστηκε να δοκιμάσει το δικό του λαρύγγι. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τον Τσιτσάνη, όταν κλήθηκε να συνεργαστεί με τον Μπιθικώτση. Θα είχε στο μυαλό του τον μπουζουξή που τραγουδούσε από μεράκι και όχι τον μεγάλο βάρδο στον οποίο εξελίχθηκε μέσα στη δεκαετία του '60. Αντίθετα για τον Καζαντζίδη έσταζε μέλι.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60 ωστόσο η συνεργασία Τσιτσάνη- Μπιθικώτση ήταν ίσως η πιο γόνιμη για το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι. Ο Γρηγόρης ερμήνευσε υποδειγματικά σε πρώτη και δεύτερη εκτέλεση τραγούδια όχι μόνο του ίδιου του Τσιτσάνη αλλά και του Βαμβακάρη, του Χατζηχρήστου, του Παπαϊωάννου και άλλων συνθετών του ρεμπέτικου.
Ο Τσιτσάνης ως καλλιτεχνικός διευθυντής της Columbia συνέβαλε στην εκτόξευση του Μπιθικώτση και σίγουρα με τον καιρό θα άλλαζε γνώμη για την ποιότητα της φωνής του. Αρχικά πάντως η λατρεία του για τον Καζαντζίδη δεν τον άφηνε να δει καθαρά τα φωνητικά και ερμηνευτικά χαρίσματα του τροβαδούρου της "Ρωμιοσύνης".
