Τα τραγούδια έχουν Ιστορία: Το τρένο Γερμανίας - Αθηνών- Ο Καζαντζίδης στο τρένο της μεγάλης δόξας

Είναι ασυγχώρητη απλούστευση να θεωρούμε τον Καζαντζίδη απλώς βάρδο της μετανάστευσης. Το πολύμορφο αυτό φαινόμενο άφησε πίσω του πλούσιο έργο και στη δεκαετία του '50 με τραγούδια που αποτέλεσαν γέφυρα για τη μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι.

Ίσως ο ίδιος ο Καζαντζίδης θέλησε κάποια στιγμή να δώσει έμφαση στο τραγούδι της μετανάστευσης αδικώντας σίγουρα τον εαυτό του. Το 1964 η μεταναστευτική λαίλαπα είναι στο φόρτε της και ο Στέλιος ερμηνεύει εκτός των άλλων "Το τρένο Γερμανίας-Αθηνών".

Λίγους μήνες μετά ξεκινά την θριαμβευτική σειρά συναυλιών στη Γερμανία συνοδευόμενος από την Μαρινέλλα, τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον άσο της ΑΕΚ Μίμη Παπαϊωάννου αποφασισμένο να σταματήσει την μπάλα και να ασχοληθεί με το τραγούδι. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου τους υποδέχεται ο ξενιτεμένος Ελληνισμός που πλημμυρίζει τις αποβάθρες της ξενιτιάς με τον καημό και την νοσταλγία του.

Ο Καζαντζίδης απολαμβάνει υποδοχή "βασιλιά". Το τρένο Γερμανίας-Αθηνών δεν ήταν παρά το τρένο της μεγάλης δόξας. Λίγους μήνες αργότερα πίσω στην Ελλάδα ο Καζαντζίδης αποφασίζει να κατέβει οριστικά από τα λαϊκά πάλκα.

Μέσα στο τρένο Γερμανίας Αθηνών,
στην τρίτη θέση, σε μιαν άκρη καθισμένος,
αφήνω πίσω μου το μαύρο παρελθόν
και φεύγω στ’ άγνωστο, φτωχός κι αδικημένος.

Μέσα στο τρένο που με πάει στην ξενιτειά
κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά.

Αφήνω μάνα και αγάπη ορφανές
κι ό,τι αγάπησα στον τόπο μου, εδώ πέρα,
αφήνω όμως και στιγμές πολύ πικρές
με την ελπίδα πως θα δω μιαν άσπρη μέρα.

Μέσα στο τρένο που με πάει στην ξενιτειά
κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά.

Φεύγει το τρένο και σφυρίζει συνεχώς,
σαν μοιρολόι, σαν τραγούδι πονεμένο,
γιατί, μανούλα μου, με γέννησες φτωχό,
γιατί να ζήσω μακριά, σε τόπο ξένο.