Τα τραγούδια έχουν Ιστορία: Ο Καζαντζίδης παίρνει διαζύγιο από την Columbia!

8 Οκτωβρίου 1963, ημερομηνία ορόσημο για τη στροφή στο λαϊκό τραγούδι. Ο Στέλιος Καζαντζίδης έχοντας δίπλα του τη Μαρινέλλα ηχογραφεί το τελευταίο τραγούδι του στην Κολούμπια.

Το "Εγώ πονώ για σένα" είναι κατοχυρωμένο στο δικό του όνομα. Το πιθανότερο είναι να ανήκει στους Βασιλειάδη/Πυθαγόρα, υπάρχει ωστόσο και η εκδοχή που αναφέρει ως δημιουργούς τους Κορσαβίδη/Παπαδάκη. Σε κάθε περίπτωση το τραγούδι αυτό όπως και πολλά της εποχής "μυρίζει" έντονα Ινδία και bolywwod.

Στο μπουζούκι ο Γιώργος Ζαμπέτας και στο ακορντεόν ο Γιώργος Κοινούσης. Η αποχώρηση του "βασιλιά" από τον δισκογραφικό γίγαντα της εποχής σηματοδοτεί μια αναμφίβολη μεταστροφή του λαϊκού τραγουδιού και με δεδομένο πια ότι η συνεργασία του Καζαντζίδη με τη ΜΙΝΟΣ στράβωσε άσχημα, θα λέγαμε ότι μαζί με τον Στέλιο η λαϊκή μουσική κάνει ένα βήμα στο σκοτάδι.

Η αντιπαλότητα Καζαντζίδη και Κολούμπια χρονολογείται από το 1959 όταν οι υψηλότατες πωλήσεις της Μαντουμπάλας δεν έφεραν στον τραγουδιστή το ανάλογο κέρδος. Η αποχώρησή του ήταν απλώς θέμα χρόνου... Δύο χρόνια αργότερα, το 1965, ο Στέλιος εγκαταλείπει και τα πάλκα της εποχής, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Εγώ πονώ για σένα
κι εσύ με βασανίζεις
και τη φτωχή καρδιά μου
φαρμάκια την ποτίζεις

Μια καρδιά που σ’ αγαπά, δεν πονάς
τη ματώνεις και την τυραννάς

Μα εγώ θα σ’ αγαπώ, το έβαλα σκοπό
να ζήσουμε μαζί σε όλη τη ζωή

Τις τόσες μου θυσίες
για σένα που ‘χω κάνει
τις πέταξες στο δρόμο
και πήγανε χαράμι

Μια καρδιά που σ’ αγαπά, δεν πονάς
τη ματώνεις και την τυραννάς

Μα εγώ θα σ’ αγαπώ, το έβαλα σκοπό
να ζήσουμε μαζί σε όλη τη ζωή