Ο φιλόσοφος που αρνήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Ο Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και πολιτικός ακτιβιστής αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα, τονίζοντας πως: «ένας συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό».

Πρόκειται για τον κυριότερο εκπρόσωπο του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας, καθώς και υποστηρικτής της πολιτικής θεωρίας του μαρξισμού.

Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος υπήρξε ένας εσωτερικά στρατευμένος καλλιτέχνης (όχι όμως και στρατευμένος από κάποιο κράτος ή καθεστώς), στηρίζοντας τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Στις δυτικές χώρες τού ασκήθηκε έντονη κριτική για την υποστήριξή του προς τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις της εποχής, όπως αυτές του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, του Μάο στην Κίνα, καθώς και των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, αλλά και εντός της Γαλλίας για την υποστήριξη των Αλγερινών επαναστατών έναντι των γαλλικών στρατευμάτων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας. Για τη στάση του αυτή έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του.

Ο Σαρτρ είναι επίσης γνωστός για την ανοικτή σχέση που διατηρούσε με τη διάσημη θεωρητικό του φεμινισμού και φιλόσοφο-μυθιστοριογράφο Σιμόν ντε Μποβουάρ. Αχώριστοι πάνω από μισό αιώνα και οι δύο μαζί αμφισβήτησαν τις κοινωνικές και πολιτισμικές συμβάσεις του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο θεωρούσαν μεγαλοαστικό και ρηχό (μπουρζουά) ως προς τον τρόπο ζωής και σκέψης. Η σύγκρουση μεταξύ της καταδυναστευτικής, και πνευματικά καταστροφικής, συμμόρφωσης με το κατεστημένο και η αναζήτηση του αυθεντικού τρόπου του υπάρχειν αποτέλεσαν την κύρια θεματολογία της πρώιμης περιόδου του Σαρτρ. Αυτήν αποτύπωσε στο κύριο φιλοσοφικό του έργο με τίτλο «Το είναι και το μηδέν (L'Êtreetle Néant)», το οποίο εκδόθηκε το 1943, ενώ άλλα σημαντικά φιλοσοφικά έργα του αποτελούν το «Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός (L'existentialisme est unhumanisme)» του 1946 και η «Κριτική της διαλεκτικής λογικής (LaCritique de laraisondialectique)» του 1960.

Με μια ματιά…

1798 - Ο Αλή Πασάς με τον γιο του, Μουχτάρ, έπειτα από σφοδρή επίθεση καταλαμβάνουν την Πρέβεζα, την οποία υπερασπίζονται 1.000 Έλληνες και Γάλλοι υπό τον Στρατηγό Λα Σαλσέ. Ο Αλή στέλνει πεσκέσι στον Σουλτάνο τέσσερα σακιά με κεφάλια Γάλλων και Ελλήνων μαχητών. (Η Μάχη της Νικόπολης)

1923 - Φιλομοναρχικό στρατιωτικό κίνημα, υπό τους στρατηγούς Λεοναρδόπουλο και Γαργαλίδη, καταστέλλεται από τους Πλαστήρα και Πάγκαλο.

1940 - Ο γιος του Τζιάκομο Πουτσίνι εγκαινιάζει τη νέα όπερα της Αθήνας στο Θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας. Εναρκτήριο έργο, η όπερα του πατέρα του, «Μαντάμα Μπάτερφλαϊ».

1950 - Αρχίζει το πρώτο Μουντομπάσκετ στο Μπουένος Άιρες. Θα ολοκληρωθεί στις 3 Νοεμβρίου, με νικήτρια την ομάδα της Αργεντινής.

1964 - Ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ αρνείται το Νόμπελ Λογοτεχνίας, υποστηρίζοντας ότι θα μειώσει το γόητρο της συγγραφικής του δουλειάς.

1986 - Άλμπερτ φον Σεντ-Γκιέργκι ντε Ναγκιράπολτ, Ούγγρος γιατρός, που ανακάλυψε τη βιταμίνη C και βραβεύτηκε με Νόμπελ Ιατρικής το 1937 (Γεν. 16/9/1893).

1988 - Ο Ανδρέας Παπανδρέου επιστρέφει από το Λονδίνο, μετά την επέμβαση μπαιπάς, στην οποία υποβλήθηκε στο νοσοκομείο «Χέρφιλντ». Καθώς κατεβαίνει από τη σκάλα του αεροπλάνου, με ένα νεύμα του καλεί κοντά του τη Δήμητρα Λιάνη, επισημοποιώντας τη σχέση του.