Ογδόντα χρόνια από τον «αγώνα του θανάτου»

Οι νικητές, που γνώριζαν τις συνέπειες της νίκης τους, οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στην περιοχή του Μπάμπι Γιαρ, λίγο έξω από την πόλη, γνωστή και από το ομώνυμο ποίημα του Γεφτουσένκο.
Πριν από το ματς ένας άνδρας με στολή των SS εισήλθε στα αποδυτήρια της Σταρτ για να μεταφέρει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους ποδοσφαιριστές: «Είμαι ο διαιτητής του σημερινού αγώνα. Ξέρω ότι είστε μια πολύ καλή ομάδα. Σας παρακαλώ ακολουθήστε τους κανόνες, μην παραβείτε κανέναν και πριν από την έναρξη χαιρετήστε τους αντιπάλους σας με τον τρόπο τον δικό μας». Ο Νικολάι Κορότκιχ, ο Ιβάν Κουζμένκο, ο Μακάρ Γκοντσαρένκο, ο Νικολάι Τρούσεβιτς και οι υπόλοιποι παίκτες της Σταρτ παρουσιάστηκαν αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την τιμή τη δική τους, της πόλης τους και της χώρας τους εν γένει.

Το έδειξαν ευθύς εξαρχής, αφού στον χαιρετισμό των ομάδων, αντί για «Hail Hitler», οι Ουκρανοί βροντοφώναξαν «Fizcult Hura», τον αντίστοιχο σοβιετικό χαιρετισμό! Άπαντες αντιλήφθηκαν ότι θα τα έπαιζαν όλα για όλα. Πέραν του διαιτητικού στησίματος και των ξεκάθαρων απειλών εκ μέρους των Γερμανών, οι παίκτες της Σταρτ ήταν εργάτες που δούλευαν ολημερίς για ένα ξεροκόμματο και όχι επαγγελματίες αθλητές, όπως οι της Φλάκελφ.

«Ο αγώνας του θανάτου» ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου. Ταινίες δημιουργήθηκαν εμπνευσμένες από το εν λόγω συμβάν, βιβλία γράφτηκαν και το όλο γεγονός πέρασε στη σφαίρα του θρύλου, διόλου άδικα. Το 2005, μάλιστα, η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση, με την ετυμηγορία να αναφέρει πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ δολοφονήθηκαν από τους ναζί εξαιτίας της νίκης τους, κάτι που αποτελεί μια ακόμη τρανή περίπτωση γερμανικής ασυλίας στα εγκλήματα της τότε πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Βγαίνοντας κανείς από την κύρια έξοδο του πρώην σταδίου Ζενίτ και νυν Σταρτ στο Κίεβο, βλέπει στα δεξιά του ένα άγαλμα που αναπαριστά την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών, που στέκονται αιώνιο σύμβολο θάρρους και αυταπάρνησης. «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες» αναφέρει η επιγραφή, για εκείνους τους ανθρώπους που μπόρεσαν να μη δειλιάσουν, κοιτάζοντας κατάματα τον θάνατο.

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ...
1930: Ο μηχανικός Ρίτσαρντ Ντριου, που εργάζεται στην εταιρεία 3Μ, εφευρίσκει τη διάφανη κολλητική ταινία (σελοτέιπ).
1936: Ο Τζέσε Όουενς γίνεται ο πρώτος Αμερικανός που κατακτά τέσσερα χρυσά μετάλλια, όταν κερδίζει τα 400 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Τα άλλα τρία ήταν στα 100 μ., 200 μ. και στο μήκος.
1962: Συμπλοκές σημειώνονται μεταξύ Χωροφυλακής και Αιτωλοακαρνάνων καπνοπαραγωγών που έχουν καταλάβει το οδόστρωμα και έχουν διακόψει την κυκλοφορία της εθνικής οδού Ηγουμενίτσας - Αγρινίου - Αθηνών, παρά το Ξηρόμερο, διαμαρτυρόμενοι για τη χαμηλή τιμή των καπνών. Ένας αγρότης σκοτώνεται, ενώ τραυματίζονται 12 χωροφύλακες και 17 αγρότες.
1969: Οπαδοί του Τσαρλς Μάνσον δολοφονούν την έγκυο ηθοποιό Σάρον Τέιτ (σύζυγο του Ρόμαν Πολάνσκι) και άλλα τέσσερα άτομα.
1969: Ο Στέφαν Μπόμπεκ προωθεί στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού τον Γιώργο Δεληκάρη, που έχει πρόσφατα αποκτηθεί από τον Αργοναύτη. Ο 18χρονος μέσος, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που θα αναδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ντεμπουτάρει με την εθνική ομάδα δύο χρόνια μετά (21/4/71), διαπρέποντας 9 χρόνια στον Ολυμπιακό.
1974: Μετά το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, ο Ρίτσαρντ Νίξον γίνεται ο πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών που παραιτείται από το αξίωμα. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ, γίνεται Πρόεδρος.
2016: Η 20χρονη Άννα Κορακάκη χαρίζει στην Ελλάδα το δεύτερό της μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, καθώς κατακτά το χρυσό στα 25 μέτρα πυροβόλο πιστόλι νικώντας στον τελικό τη Γερμανίδα Μόνικα Καρς με 8-6 και γίνεται η μοναδική Ελληνίδα που κατακτά δύο ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση, μετά το χάλκινο στα 10 μ. αεροβόλο πιστόλι.