Φούνες: Τριάντα χρόνια χωρίς τον «βούβαλο» του Ολυμπιακού

«Ήταν τρομερό θέαμα να βλέπεις αυτόν τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Του είπα: ηρέμησε Χουάν. Και πέθανε. Έτσι απλά. Στα χέρια μου». Κάπως έτσι ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε περιγράψει τις τελευταίες στιγμές του Φούνες.

Ο «βούβαλος» (όπως ήταν το παρατσούκλι του) αγωνίστηκε μόλις σε 23 παιχνίδια πρωταθλήματος με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας. Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Παρά τον σωματότυπό του, είχε ταχύτητα, αλλά αυτό που τον καθιέρωσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν η τεχνική του (Αργεντινός γαρ) και το δυνατό του σουτ.

Στο απόγειο της καριέρας του, το 1988, ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Κοσκωτάς, σε μια προσπάθεια να επαναφέρει την ομάδα στην κορυφή, έκανε μια άκρως δελεαστική πρόταση στη Ρίβερ Πλέιτ, η οποία δεν μπόρεσε να την αρνηθεί. Ο 25χρονος τότε Φούνες είπε το «ναι» και μπήκε στο αεροπλάνο για να κάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του το υπερατλαντικό ταξίδι. Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου τον υποδέχθηκαν εκατοντάδες φίλοι των «ερυθρόλευκων». Μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι συνέθεσαν ένα από τα καλύτερα δίδυμα ξένων που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα.

Το πρώτο του γκολ στα ελληνικά γήπεδα το πέτυχε στις 24 Ιανουαρίου 1988. Παρουσία 75.000 οπαδών του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ (72.687 τα επίσημα εισιτήρια), ο Φούνες έκανε το 2-1 στο 54’ του αγώνα με αντίπαλο τη Λάρισα, πριν ο Αθανασίου στο 84’ διαμορφώσει το τελικό 2-2.

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1989, 50.000 κόσμος βρέθηκε στο ΟΑΚΑ (Ολυμπιακός - ΟΦΗ 2-0) για να αποχαιρετήσει τον Φούνες, o οποίος είχε πάρει απόφαση να αποχωρήσει. Το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο του και η όχι και τόσο καλή σχέση με τις προπονήσεις τον οδήγησαν σε κόντρα με τον προπονητή του, Γιάτσεκ Γκμοχ.

Φεύγοντας από την Ελλάδα, πήγε στη Γαλλία και υπέγραψε στη γαλλική Νανσί. Μετά από έξι μήνες και εν μέσω διαπραγματεύσεων της Νανσί με τη Νις βγήκαν οι ιατρικές εξετάσεις να γκρεμίσουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Ο Φούνες είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του. Τόσο σοβαρό μάλιστα που η ζωή του απειλούνταν ανά πάσα στιγμή, αν συνέχιζε να αγωνίζεται. Το 1990 πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Στις 11 Ιανουαρίου του 1992, σε ηλικία μόλις 29 ετών, τον πρόδωσε η καρδιά του. Ο χαμογελαστός «βούβαλος» έπαθε ανακοπή, βυθίζοντας στο πένθος τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αργεντινής. Εις μνήμην του το στάδιο του Σαν Λουίς, της γενέτειράς του, μετονομάστηκε σε «Στάδιο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες», ενώ λίγο αργότερο το Δημοτικό Συμβούλιο του Σαν Λουίς αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε μία από τις λεωφόρους της πόλης.

Πέθανε στην αγκαλιά του "Θεού"

Ο Φούνες απεβίωσε στην αγκαλιά του "Θεού" του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος, μάλιστα, αφιέρωσε ένα κομμάτι στο βιβλίο του «Εγώ ο Ντιέγκο» στον αδικοχαμένο Χουάν. Έγραφε, λοιπόν, ο Ντιέγκο: «Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης.

Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών... Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ήταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ήμασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη μερσέντες και σκόπευε να την αγοράσει.

Θυμάμαι πως του είπα: Ηρέμησε Χουάν, μίλησα με κάτι φιλαράκια στην αντιπροσωπεία και θα σου την παραγγείλουν. Ησύχασε ο Χουάν. Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου έτσι απλά. Γι’ αυτό λέω πως είναι φίλος. Γιατί στις τελευταίες του στιγμές τον ένιωσα κοντά μου. Πολύ κοντά. Πιο κοντά παρά ποτέ. Συνοδεύσαμε την Ιβάνα σε όλες τις φοβερές γραφειοκρατικές διαδικασίες που πρέπει να κάνει κανείς αν πεθάνει κάποιο κοντινό του άτομο. Και μετά πήγαμε στο Σαν Λουίς όπου τον έθαψαν. Από τη στιγμή εκείνη άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να δοθεί ένας αγώνας εις μνήμη του. Να κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε τον Χουάν και να βοηθήσουμε την οικογένειά του, την Ιβάνα, τον Χουάμπι (Χουάν Πάμπλο), το γιο του, που είχε τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει ποτέ μου».

Τελικά το παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου 1992, κι ενώ χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μαραντόνα τα προβλήματα που είχε με τη ΦΙΦΑ, λόγω της τιμωρίας του για χρήση ναρκωτικών: «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά»...

ΤΑ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΦΟΥΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

24/01/1988 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΛΑΡΙΣΑ 2-2 (54')

10/02/1988 (Κύπελλο, Φάση "16"): ΑΕΚ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-3 (76')

14/02/1988 (Πρωτάθλημα, 19η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΒΕΡΟΙΑ 2-0 (88')

13/03/1988 (Πρωτάθλημα, 23η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΕΘΝΙΚΟΣ 4-1 (22', 26')

27/03/1988 (Πρωτάθλημα, 25η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΟΚ 2-1 (15')

30/03/1988 (Κύπελλο, Ημιτελικός): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΟΦΗ 3-0 (4', 41')

24/04/1988 (Πρωτάθλημα, 28η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΑΡΗΣ 2-1 (56')

08/05/1988 (Κύπελλο, ΤΕΛΙΚΟΣ): ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 2-2 (57', 96')

28/08/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση Α' Γύρος): ΚΑΒΑΛΑ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-2 (55')

04/09/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση "64"): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - SKODA ΞΑΝΘΗ 3-1 (48')

22/01/1989 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 0-2 (75')