Βλαχάκη στο fosonline.gr: «Ο αυθεντικός μαραθώνιος ο πιο ωραίος που έχω τρέξει»(pics)

Ομολογώ ότι αυτή η συνέντευξη τρέχοντας, ήταν από τις πιο δύσκολες που έχω κάνει ως διαδικασία. Όχι για κανένα ιδιαίτερο λόγο αλλά γιατί θα έπρεπε να ξεχάσω πως η συνεντευξιαζόμενη είναι κολλητή μου φίλη.

Σας λέω μετά βεβαιότητας ότι δεν τα κατάφερα. Προφανώς στάθηκε αδύνατο.

Η Γιώτα είναι πρωταθλήτρια, 3η Πανελληνιονίκης Μαραθωνοδρόμος το 2019, μία από τις τρεις Ελληνίδες που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο της Βραζιλίας. Αλλά πέρα από όλα αυτά είναι ένα από τα πιο καλά παιδιά που έχω γνωρίσει στο στίβο!

Έτσι, πολύ γρήγορα γίναμε πολύ καλοί φίλοι!

Όχι γιατί μου κάνει την τιμή πάμπολλες φορές να προπονούμαστε μαζί και να με «τραβάει» με συνέπεια να ανεβαίνω αγωνιστικά επίπεδο, αλλά γιατί είναι με μια λέξη αυθεντική…

Αυθεντικό ταλέντο, αυθεντικός χαρακτήρας και αυθεντική φίλη!

Τρέξαμε για μια ακόμη φορά μαζί αλλά για πρώτη με εμένα να υποδύομαι το δημοσιογράφο..

Της ζήτησα να θυμηθεί πώς της μπήκε η ιδέα να ξεκινήσει το τρέξιμο..

«Δεν μου μπήκε καμία ιδέα. Ο Γιώργος ο Ζώρζος ήταν ο προπονητής του αδερφού μου και ζήτησε από εμένα και την αδερφή μου να μπούμε στην ομάδα σκυταλοδρομίας νεανίδων για να συμπληρώσει. Έτσι ξεκίνησα. Βασικά να χάσω κιλά ήθελα. Αυτό…»

Κι όμως αυτή η κοπέλα που έβαλε αθλητικά παπούτσια αρχικά μόνο και μόνο για να χάσει βάρος, έφτασε να αγωνίζεται με το Εθνόσημο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο της Βραζιλίας το 2016 στο αγώνισμα του Μαραθωνίου! Εννοείται όταν ξεκίνησε να τρέχει, δεν φανταζόταν ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή που όλοι οι αθλητές ονειρεύονται να ζήσουν.

«Είναι αστείο, εννοείται δεν το φανταζόμουν. Άρχισα να το σκέφτομαι την προολυμπιακή χρονιά, από το καλοκαίρι του 2015. Τότε ο προπονητής μου, ο Παναγιώτης Χαραμής, μου είχε πει “γιατί να μην προσπαθήσουμε να πιάσουμε το όριο;”. Λέω “μπορώ;” Μου λέει “δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο”. Και από τότε μου μπήκε στο μυαλό»

Ο δρόμος για το Ρίο είχε πολλές λακούβες, τόσο πριν όσο και μετά τον αγώνα. Το όριο το έπιασε με το «καλημέρα» στο ντεμπούτο της σε Μαραθώνιο, στο Ένσκεντε της Ολλανδίας. Όμως ο αγώνας που της έδωσε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με εκείνο το 2:43:00, ήταν και εκείνος που της άφησε και ένα κάταγμα κόπωσης να την ταλαιπωρεί..

«Ήταν μια πολύ δύσκολη προετοιμασία. Γιατί είχα κάταγμα κόπωσης από τον πρώτο μαραθώνιο που έπιασα το όριο. Έβγαλα προετοιμασία για να τρέξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες με κάταγμα. Οπότε κάποιες προπονήσεις δεν έβγαιναν, πονούσα πάρα πολύ..»

Τα εμπόδια που κλήθηκε τα τελευταία χρόνια να ξεπεράσει δεν ήταν λίγα. Αρχής γενομένης από τον αγώνα της στο Ρίο όπου μεταξύ άλλων είχε και πτώση στο 35ο χλμ..

«Δεν είχα πάρει το τζελάκι μου και το ισοτονικό μου. Έκρυβε την ελληνική σημαία, το ισοτονικό της αθλήτριας από τη Γεωργία. Δεν είχα δηλαδή σωστή ενυδάτωση. Σκεφτόμουν ότι δεν έχω πάρει υγρά, ότι πάει, ότι χάλασε το όλο θέμα και ξαφνικά έπεσα. Έκανα κάποια βήματα και έπεσα. Ο κ. Κεφαλόπουλος άρχισε να βρίζει κλασικά, καλό μου έκανε. Ο κ. Καρρές από την άλλη ήταν πιο ήρεμος. Σηκώθηκα και είπα θα πάω να τερματίσω γιατί εδώ τρέχω για την Ελλάδα. Τότε ήταν μια Σέρβα που είχα τρέξει μαζί της παλιότερα, ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο στη Θεσσαλονίκη σε ένα 10άρι, και πήγε να με περάσει. Αυτή και με “ξύπνησε”. Οπότε νομίζω ότι στο 37-38 άρχισα να ανοίγω πάλι…Και οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Είχε καύσωνα, δίπλα στη θάλασσα, υγρασία, χάλια..»

Την θυμάμαι να τερματίζει και να λιποθυμάει με εκπληκτική επίδοση μετά από όλα αυτά, κάτω από 3 ώρες.

«Είναι και θα παραμείνει η κορυφαία στιγμή μου στον αθλητισμό»

Τα όρια για μία επόμενη συμμετοχή τα θεωρεί μάλλον άπιαστα ενώ δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την πρόκριση μέσω ranking.

«Είναι λίγο περίπλοκο, δεν το έχω ψάξει. Τώρα, το όριο 2:29, είναι πανδύσκολο. Μακάρι πραγματικά να το πιάσουν δύο κοπέλες που έχω στο μυαλό μου. Μην μου ζητήσεις ονόματα, δεν θα πω»

Μέσα σ’όλα έζησε και μια μίνι περιπέτεια υγείας με την καρδιά της. Ευτυχώς τέλος κάλο, όλα καλά!

«Ο πρώτος καρδιολόγος μου είπε ότι δεν έχω τίποτα και πως αυτό που βλέπει είναι συνηθισμένο σε αθλητές και λέγεται μεγαλοκαρδία. Εμένα με «έτρωγε». Τελικά γιατροί από το εξωτερικό και ο καλύτερος στην Ελλάδα κατέληξαν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα στον αθλητισμό. Απλά πρέπει να το ελέγχω όπως πρέπει κάθε αθλητής να ελέγχεται»

Ομολογεί ότι ήρθαν στιγμές που σκέφτηκε να εγκαταλείψει το τρέξιμο, παρότι όπως όλοι οι δρομείς έχει αποκτήσει σχέση εξάρτησης με τον αθλητισμό

«Ήταν πολλές φορές που είπα ότι σταματάω, ότι το παρατάω. Αλλά πάντα έλεγα “γιατί;”. Όλο προσπαθούσα, όλο έλεγα να σταματήσω. Πάω τον Οκτώβρη του 2018 στο Γιώργο το Ζώρζο, πάλι πίσω, καθώς στο μεταξύ γυμναζόμουν με τον Σταύρο Καρρέ. Του είπα ότι αν δεν γυμναστώ εδώ, στα μέρη μου, θα σταματήσω. Με πήρε πάλι και προσπαθούσαμε σιγά σιγά»

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος τον περασμένο Νοέμβριο σήμανε το μεγάλο της come back. Όχι απλά αγωνίστηκε μετά από όλα αυτά, αλλά μπήκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο 3η Ελληνίδα Πανελληνιονίκης

«Εντάξει, μπήκα στο Στάδιο και ήθελα να ξεσπάσω σε κλάματα. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί για το καινούργιο μου ξεκίνημα, για το come back όπως λες. Ήταν η δική μου απάντηση. Κάποιοι είχαν πει κατά καιρούς άσχημα πράγματα για εμένα χωρίς να ξέρουν τι περνάω. Παρ’όλα αυτά είμαι εδώ και να έχουμε την υγεία μας θα προσπαθήσω να ξαναφτάσω στο επίπεδο που ήμουν»

Αλλά ούτε και αυτή η προετοιμασία κύλησε εύκολα. Και μόνο να υπολογίσει κανείς ότι από το καλοκαίρι μέχρι δύο εβδομάδες πριν τον αγώνα, εργαζόταν παράλληλα ως αεροσυνοδός αρκεί

«Αυτό σημαίνει ότι είχα ακαθόριστα ωράρια. Άλλες φορές είχα ολονύχτια, back to back. Άλλες φορές που το προτιμούσα κιόλας για να μπορώ να τρέχω, ξυπνούσα 2.30 το πρωί και γυρνούσα σπίτι στις 13.00, κοιμόμουν λίγο, πήγαινα για προπόνηση και μετά πάλι κοιμόμουν για να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά. Αυτή ήταν η ζωή μου…»

Ανέβηκε στο βάθρο με επίδοση 3:04:25. Περίμενε να τρέξει πιο γρήγορα αλλά και μόνο ότι τερμάτισε στην τριάδα ήταν αδιαμφισβήτητα προσωπική της νίκη!

«Το προηγούμενο βράδυ είδα όνειρο ότι βγήκα στην τριάδα. Ήταν ο πιο ωραίος μαραθώνιος που έχω τρέξει και παρότι δύσκολος, βγήκε πολύ εύκολα. Είχα καλή παρέα στη διαδρομή και άτομα που δεν τα γνώριζα με βοήθησαν, βγήκαν οι ανηφόρες και έλεγα “δεν μπορεί να είμαι τόσο καλά”. Μετά περνούσα κάποιες κοπέλες και εκεί κοντά στο Σταυρό μου είπε μια συναθλήτριά μου ότι η 3η είναι μπροστά, μου είπε “κάνε υπομονή και φτάνεις”. Εγώ από τη χαρά μου δεν σκεφτόμουν τίποτα, μόνο να ανοίξω, με “χρέωσε” κιόλας αλλά δεν έχει σημασία, περνούσαν τα χλμ, και κάποια στιγμή όταν έστριψα Ηρώδου Αττικού είχα καταλάβει - δηλαδή πραγματικά το λέω και μου έρχεται να κλάψω - είχα καταλάβει λοιπόν ότι ήμουν 3η..»

Την ερχόμενη Κυριακή θα αγωνιστεί στον Μαραθώνιο του Χιούστον στο πλαίσιο της ανταλλαγής πρωταθλητών δρομέων που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια ο Αυθεντικός Μαραθώνιος με τον συγκεκριμένο στις ΗΠΑ.

«Σίγουρα δεν είναι ο αγώνας «στόχος». Θεώρησα τιμητική την πρόσκληση και αποφάσισα να αγωνιστώ για να ζήσω την εμπειρία! Ο επόμενος στόχος μου είναι σίγουρα ο ανώμαλος και ο ημιμαραθώνιος της Αθήνας. Τώρα, άλλον μαραθώνιο την άνοιξη δεν σκέφτομαι να κάνω. Ίσως επικεντρωθώ στις πιο μικρές αποστάσεις. Θα το αποφασίσουμε με τον προπονητή μου»

Της ζήτησα να μου μιλήσει για τον προπονητή της, την ψυχή του Ιλισσού και έναν από τους καλύτερους προπονητές Στίβου στην Ελλάδα, το Γιώργο Ζώρζο

«Μεγάλο κεφάλαιο! Με το Ζώρζο υπάρχει σχέση αγάπης - μίσους; Ξέρει τι είμαι εγώ, ξέρω κι εγώ πια τι θέλει εκείνος. Μου σπάει τα νεύρα κάποιες φορές, όπως κι εγώ τα δικά του. Αλλά πιστεύω ότι έχουμε βρει τις ισορροπίες. Ο Ζώρζος είναι ο Ζώρζος, τον ξέρω 10 χρόνια και αυτός θα παραμείνει ο προπονητής μου»

Όταν τρέχει μαραθώνιο σκέφτεται αυτόν καθαυτόν τον αγώνα. Η συμβουλή της στους αθλούμενους δρομείς που ανακάλυψαν τα καλά του τρεξίματος, συγκεκριμένη.

«Να κάνουν εξετάσεις. Χρειάζεται παρακολούθηση γιατί όπως μου έχει πει ο καρδιολόγος μου, ο 40αρης που ξεκινάει τώρα να τρέχει είναι πολύ πιο επικίνδυνο να πάθει “ζημιά” από κάποιον που μπορεί να έχει ήδη θέμα. Οπότε θέλει προσοχή και όλα με μέτρο. Δεν θα γίνει κανένας παγκόσμιος πρωταθλητής. Τρέχουμε για να περνάμε καλά».

Μετά τον Μαραθώνιο της Αθήνας, έκανε και μία ακόμη εκπληκτική νικηφόρα κούρσα στο 10άρι στα Λιοφίλια.

«Με ρεκόρ. Από όταν ξεκίνησα πάλι να τρέχω καλά, τα λέω ρεκόρ. Έκανα 37:55 και πέρσι είχα κάνει 39:46. Μου έδωσε δύναμη να σκέφτομαι ότι μπορώ ίσως το καλοκαίρι να κατέβω και κάτω από τα 37.. Ατομικό ρεκόρ πάντως έχω 36:09. Με πολλή δουλειά θα πηγαίνω καλύτερα. Θα προσπαθήσω να κάνω διπλές προπονήσεις. Για να ανέβεις επίπεδο, δεν γίνεται μόνο με μονές»

Στα όνειρά της είναι συγκρατημένη. Πάντα λέει θέλει να φαντάζει εφικτό αυτό που ονειρεύεται. Θα ήθελε σίγουρα κάποια στιγμή να τρέξει στον Μαραθώνιο στο Βερολίνο ενώ στα εκτός αθλητισμού σχέδιά της είναι και η οικογένεια. Τζόγκινγκ πάντως θα κάνει μου είπε όσο την κρατάνε τα πόδια της..