Θεοδωρακάκος: «Δεν ξέρω αν είμαι δρομέας - Σίγουρα είμαι αθλητής»

Αν ήταν αυτοκίνητο, θα επρόκειτο για ένα μοναδικό στον κόσμο τετράτροχο που θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και τζιπ 4Χ4 και φεράρι. Και ως δρομέας τι είναι; Δρομέας βουνού ή δρόμου; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος στη συνέντευξη τρέχοντας που μου έδωσε. Ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος είναι και τα δύο! Άχαστος στο βουνό και εκ των κορυφαίων στο δρόμο! Πολυμηχάνημα δηλαδή!

«Είμαι απλά ένας αθλητής που γουστάρει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Δεν ξέρω αν είμαι δρομέας. Το σίγουρο είναι ότι είμαι αθλητής. Όπου και να με βάλεις δηλαδή κάτι θα κάνω. Το τρέξιμο, επειδή είναι μια φυσική κίνηση και όχι εφεύρεση ή κάτι τυποποιημένο, μου ταιριάζει πολύ».

Τρέξαμε στη γειτονιά του, στον αγαπημένο μας Πειραιά και συγκεκριμένα στο λιμάνι, στην πύλη Ε1 σε ένα καταπληκτικό μέρος για τρέξιμο με ανώμαλο τερέν φυσικά..

«Εδώ μεγάλωσα, δίπλα στο λιμάνι. Πριν εδώ το μέρος ήταν απλά μπάζα και παλιά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια. Ο δήμος το μετέτρεψε σε αυτόν τον πολυχώρο που είναι πολύ φιλικός προς τις οικογένειες και πολύ όμορφος»

Στις αρχές του ’90 οι Πειραιώτες έβλεπαν ένα παιδί μόνο του να «οργώνει» τρέχοντας την πόλη απ’άκρη σ’ακρη. Από τότε ο Δημήτρης δεν σταμάτησε ποτέ να τρέχει στο λιμάνι, μόνο που πια δεν είναι μόνος. Στις μέρες μας βλέπεις δρομείς παντού.

«Είναι απίστευτα ευτυχής η συγκυρία. Όχι μόνο γιατί αναπτύχθηκε το άθλημα αλλά γιατί ξέρεις ότι όσοι τρέχουν νιώθουν αυτό που νιώθεις κι εσύ αλλά δεν μπορείς να το εκφράσεις. Γιατι είναι κάτι που νιώθεις στο τρέξιμο το οποίο δεν εκφράζεται εύκολα. Ό,τι και να πεις πάντα κάποια λέξη θα λείπει.»

Έχει πολύ αγάπη για το τρέξιμο, ή μάλλον καλύτερα, για τον αθλητισμό. Άλλωστε έχει διακριθεί ήδη σε δύο διαφορετικά αθλήματα καθώς έκανε πρωταθλητισμό και ως κωπηλάτης. Μάλιστα ακόμα και όταν μιλάει για κωπηλασία, χρησιμοποιεί το ρήμα «τρέχω»!

«Στην κωπηλασία έχω «τρέξει» σε 5 παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών. Καλύτερη μου θέση ήταν η 12η. Και είχα και 10 πανελλήνιες νίκες. Αυτά μέχρι το 2005».

Έκτοτε πήρε τους δρόμους και τα βουνά. Και απ’ότι φαίνεται θα συνεχίσει για χρόνια..

«Ανταγωνιστικά δεν ξέρω μέχρι πότε. Προφανώς υπάρχει και ημερομηνία λήξης, ακόμα δεν τη βλέπω. Μη ανταγωνιστικά δεν ξέρω. Θα κρατήσει πολλά χρόνια όμως επειδή μου αρέσει πάρα πολύ ο αθλητισμός. Όταν σταματήσω τον ανταγωνιστικό αθλητισμό στο τρέξιμο, θα κάνω και κάτι άλλο. Αυτό είναι δεδομένο».

Τρίαθλο πάντως δεν προβλέπεται να κάνει. Μου εξήγησε γιατί και ομολογώ ήταν το μόνο που δεν περίμενα να ακούσω.

«Γιατι δεν είμαι καλός κολυμβητής. Το ότι είμαι βατραχάνθρωπος δεν πάει να πει ότι είμαι καλός κολυμβητής. Κολυμπάω καλά σε σχέση με έναν άνθρωπο που δεν είναι κολυμβητής. Και δεν μου αρέσει το τρίαθλο. Εμένα μου αρέσει μόνο το τρέξιμο»

Αμέσως του ζήτησα να μου συγκρίνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς για να γίνει βατραχάνθρωπος σε σχέση με εκείνες του μαραθωνίου καθώς θυμόμουν από τη δική μου θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό ότι όλοι θεωρούσαμε πως ήταν υπεράνθρωποι όσοι υπηρετούσαν στη ΜΥΚ…(Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών)

«Στην ΔΥΚ (Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών), έτσι λέγεται πλέον. Είμαι στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1997 και το Σχολείο Υποβρυχίων Καταστροφών το έβγαλα το 2000. Κοίτα…είναι διαφορετικό από τον μαραθώνιο. Ο μαραθώνιος έχει ένα τέλος στον τερματισμό. Την εκπαίδευση των βατραχανθρώπων αυτό που την κάνει δύσκολη είναι ότι στο τέλος όλων των άλλων, αρχίζει το δύσκολο κομμάτι. Δηλαδή εκεί που λες φτάνει, τότε ξεκινάει το …πανηγύρι.

Γι’αυτό η επιτυχία έχει να κάνει κυρίως με τον ψυχολογικό τομέα. Το σίγουρο είναι ότι προφανώς και με βοήθησε στο πώς να διαχειρίζομαι δύσκολες καταστάσεις μέσα στην προετοιμασία. Και μετά ο αγώνας είναι απλά ένα σύνολο από εμπειρίες και στο δύσκολο κομμάτι του κάνεις μια αναγωγή και τις προσπερνάς. Ο αγώνας δηλαδή δεν είναι κάτι εντελώς ξένο γιατί έχεις κάνει όλες αυτές τις μικρές πρόβες στην προπόνηση».

Τον ρώτησα αν έχει άγχος στην εκκίνηση και πήρα την απάντηση που περίμενα από έναν άνθρωπο που όσο γρήγορα και αν τρέχει, το βλέπεις στο πρόσωπό του ότι το κάνει με ηρεμία..!

«Εδώ και αρκετά χρόνια δεν έχω πλέον κανένα άγχος. Περισσότερο έχω άγχος ώστε να μπορέσω να χειραγωγήσω την καθημερινότητά μου για να είμαι κοντά στον βασικό μου προγραμματισμό αλλά στον αγώνα έχω λύσει τα θέματά μου. Όπως έστρωσα θα κοιμηθώ.»

Ίσως έτσι εξηγείται γιατί όταν τρέχει ακούει τραγούδια τα οποία δεν έχουν αυτό που λέμε ένταση. Η μουσική και οι βόλτες με τη μηχανή είναι το αλατοπίπερο στην καθημερινότητά του.

«Ζω με τη μουσική. Μόνο στους αγώνες δεν ακούω. Τώρα τελευταία ακούω μουσική και στις έντονες προπονήσεις. Και οι βόλτες μου με τη μηχανή είναι ταυτόσημες με μουσική»

Τρόπος ζωής είναι για τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο και οι διπλές προπονήσεις. Προπονείται ακόμα και στις 11 τη νύχτα και οπωσδήποτε νωρίς το πρωί. Ακόμα κι αν έχει τύχει το προηγούμενο βράδυ να κοιμήθηκε λίγο πιο αργά.

«Δεν τρέχει τίποτα. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάνω προπόνηση όταν όλα έχουν πάει καλά. Θα κάνω και όταν όλα δεν έχουν πάει καλά»

Μιλάμε για πολλά χλμ και μάλιστα παντός καιρού.

«Ο πολύς αέρας μόνο δεν μου αρέσει. Στην προετοιμασία για τον μαραθώνιο της Αθήνας έκανα 190-200 χλμ την εβδομάδα αλλά δεν είναι το ρεκόρ μου. Μπορεί για έναν μήνα να ήταν 700 χλμ. Παλαιότερα που έκανα μόνο δρόμο, υπήρχε περίοδος που μπορεί να είχα κάνει 8 εβδομάδες με μέσο όρο 210 χλμ την εβδομάδα. Αλλά τότε ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση.

Είχα τρέξει με ρεκόρ διαδρομής στα Γιάννενα, μετά στο Άμστερνταμ έκανα 2:19, μετά κέρδισα στην Αθήνα, μετά από δύο εβδομάδες έτρεξα έναν πολύ ανταγωνιστικό ημιμαραθώνιο στην Πάφο που δεν είχε επίπεδη διαδρομή και είχα κάνει ρεκόρ 1:06, μετά από δύο εβδομάδες έτρεξα στον χειμερινό Ενιπέα χωρίς να έχω κάνει καθόλου βουνό και κέρδισα. Τα είχα κερδίσει όλα και μετά τραυματίστηκα. Ήταν μια λογική συνέχεια.»

Πως προπονείται για τους αγώνες στο βουνό; Η περιγραφή του ήταν γεμάτη πάθος!

«Ο δρόμος έχει το κομμάτι της απόδοσης στο επίπεδο και τίποτα άλλο. Το βουνό έχει και το κομμάτι της εξοικείωσης με το τερέν. Σε αυτό εγώ δεν έχω πρόβλημα από την πρώτη ημέρα. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι εκεί μόνιμα. Οπότε κάνω κάποιες τροποποιήσεις στην προπόνησή μου του δρόμου που έχουν νόημα για να τις εφαρμόζω στο βουνό. Δηλαδή κάνω πολλές, δύσκολες, προπονήσεις στην Καστέλα που έχει πολλά σκαλιά.

Σε περιόδους κοντά σε αγώνες κάνω κάποιες υβριδικές προπονήσεις στο Χαϊδάρι, στο Ποικίλο Όρος και ενίοτε στην Πάρνηθα όπου πάω σπάνια γιατί δεν μου αρέσει. Όταν όμως πλησιάζουν μεγάλες διοργανώσεις πάω στο βουνό για μια εβδομάδα με 10 ημέρες. Εκεί όμως το τερματίζω. Μπορεί σε μία εβδομάδα να κάνω 150 χλμ με 15.000 μέτρα υψομετρική. Πέρσι πριν τον Όλυμπο, πήγα 20 ημέρες πριν και έκατσα 12 ημέρες. Κάθε μέρα ανέβαινα στην κορυφή. Έκανα μια 3ωρη προπόνηση το πρωί και το απόγευμα μια ωρίτσα χαλαρή. Για το Ζαγόρι κάτι αντίστοιχο, λίγο μεγαλύτερο».

Ζαλίστηκα από τα πολλά χλμ που άκουσα. Ζαλίστηκα και όταν αντιλήφθηκα ότι είναι έτσι η ζωή του κάθε χρόνο. Όπως περσι που έτρεξε πολύ στο βουνό. Στον Olympus Marathon κέρδισε, νικητής και στο Ζαγόρι και μετά από 6-7 αγώνες άνω των 40 χλμ αισθανόταν ότι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Έτσι έβαλε πλώρη για τον αυθεντικό και στην προετοιμασία οι επιδόσεις του ήταν μόνιμα οριακά καλύτερες από τα ατομικά του ρεκόρ. Ο αγώνας όμως δεν του βγήκε όπως θα ήθελε.

«Θα το ξαναπροσπαθήσω, δεν υπάρχει περίπτωση. Εφόσον είμαι υγιής θα το κάνω. Στην Αθήνα έκανα 2:28 αλλά αναγκάστηκα να σταματήσω 2-3 φορές από κράμπες. Είχα θέματα από το 15ο χλμ. Θεωρώ ότι ήταν εφικτό να προσεγγίσω το ατομικό μου ρεκόρ»

Διψάει για διακρίσεις παρότι έχει στην καριέρα του αμέτρητες και σε αγώνα ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα δεν έχει χάσει ποτέ!

«Στη βαθμολογία της ITRA (International Trail Running Association) είμαι πολύ ψηλά. Θα τρέξω λοιπόν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ορεινού Τρεξίματος στις 28 Ιουνίου στην Πορτογαλία. Αγώνας 45 χλμ με 2500 μέτρα υψομετρική. Και μετά θα προετοιμαστώ πάλι για μαραθώνιο»

Αγαπάει αυτό που κάνει από κάθε πλευρά. Και ως αθλητής και ως προπονητής τονίζει ότι το κλειδί της επιτυχίας στο τρέξιμο είναι να έχεις αντίληψη και να είσαι αφοσιωμένος αλλά χωρίς εμμονές. Εύλογα πήγε η κουβέντα μας στο ντόπινγκ.

«Εμένα δεν με ενδιαφέρει το κομμάτι της υγείας γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και θα κοιμηθεί εκεί που έστρωσε. Είναι πρόβλημά του αυτό και δεν επηρεάζει κάποιον άλλο.

Το ηθικό όμως κομμάτι είναι που με απασχολεί κυρίως και που σιχαίνομαι γιατί υποτίθεται κάνεις κάτι το οποίο είναι μετρήσιμο, δείχνεις τη δουλειά σου, κοιμάσαι το βράδυ έχοντας προσπαθήσει αρκετά, δίνεις παραδείγματα στους οικείους σου και στην οικογένειά σου. Όταν έχεις κλέψει, ποιο είναι το νόημα;»

Του είπα ωστόσο ότι πολλοί πιστεύουν πως πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ δεν υπάρχει..

«Νίκο εγώ θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Εγώ ξέρω ότι 76 κιλά άνθρωπος, 1,77 ύψος, έκανα 2:19. Εάν το έκανα εγώ έτσι με το μικρό ταλέντο που έχω, ένας αρκετά ταλαντούχος θα μπορούσε να κάνει πολύ μεγάλα πράγματα. Θεωρώ λοιπόν ότι πολλά παιδιά δεν έχουν την υπομονή γιατί το άθλημά μας θέλει ένα βάθος χρόνου. Δεν ξέρω αν έχουν εν τέλει και την αγάπη προς αυτό που κάνουν και την αξιοπρέπεια απέναντι στον εαυτό τους και στους συναθλητές τους».

Περισσότερο και από το τρέξιμο, τον αθλητισμό και οτιδήποτε άλλο στον κόσμο λατρεύει φυσικά την 6,5 ετών κόρη του η οποία, καλά μαντέψατε, αθλείται από τώρα!

«Κάνει ενόργανη γυμναστική και τέσσερις διαφορετικούς χορούς. Ακόμα είναι πολύ μικρή για να κάνει κάτι πιο συστηματικά. Δεν πρόκειται βέβαια να την πιέσω σε τίποτα. Τις εικόνες τις έχει. Έρχεται σε αγώνες.. Την Κυριακή ήταν η πρώτη φορά που έκανα 20 χλμ λίγο έντονα στην περιμετρική διαδρομή του Αγ. Κοσμά και ήρθε περίπου 7 χλμ με το ποδήλατο μαζί μου, χωρίς να την έχω στο νου μου. Ήταν πίσω μου, ανέβαινε και κατέβαινε γεφυράκια, πρόσεχε τους ανθρώπους στη διαδρομή. Και δεν πήγαινα πολύ αργά.. ντάξει… πήγαινα με 3:40… Και μου το έλεγε τις τελευταίες ημέρες συνέχεια. Μπαμπά να έρθω στην προπόνηση. Βρε Αγγελίνα πήγαινε στην παιδική χαρά. Όχι, θα έρθω. Ε.. ήρθε!»

Τον ρώτησα και αν έχει κάποιον αθλητή πρότυπο..

«Στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχα όλους τους τοίχους στο δωμάτιό μου με αφίσες και φράσεις για να εμπνέομαι. Είχα και αθλητών του στίβου αλλά όχι, δεν έχω κάποιον αθλητή πρότυπο. Με εμπνέουν άνθρωποι που κάνουν κάτι πολύ συστηματικά για πάρα πολλά χρόνια και μένουν ακέραιοι στις αρχές τους.

Μπορεί να εμπνευστώ από έναν γονέα που έχει 2-3 παιδιά, τρέχει όλη μέρα, και βρίσκει χρόνο να κάνει κάτι και για τον εαυτό του. Ή από το φούρναρη στη γειτονιά μου που 35-40 χρόνια είναι από νωρίς μέχρι αργά στο μαγαζί του και είναι χαρούμενος. Τέτοια παραδείγματα από ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν αξίες με εμπνέουν!»