Ελευθερία Πετρουλάκη: Πρωταθλήτρια με τα όλα της

Γρήγορα κατάλαβα ότι η ακρίβεια είναι από τα βασικά προσόντα της. Ήξερε και ξέρει πάντα τι θέλει, γιατί το θέλει και πως θα προσπαθήσει να το πετύχει!
Δεν κέρδισε τυχαία στο ντεμπούτο της στον Μαραθώνιο στη δύσκολη αυθεντική διαδρομή.

Δεν αναδείχθηκε τυχαία Πανελληνιονίκης Μαραθωνοδρόμος 2018.

Δεν πέρασε τυχαία στα ΤΕΦΑΑ με την υψηλότερη βαθμολογία σε όλη την Ελλάδα.
Δεν πήρε τυχαία το πτυχίο της χωρίς καθυστέρηση, ακριβώς στα 4 χρόνια.
Είναι Πρωταθλήτρια σε όλα της ! Και σαν αθλήτρια είναι μόλις στην αφετηρία μιας σπουδαίας διαδρομής που ανοίγεται μπροστά της.. Θα με θυμηθείτε..
Πόσα χλμ έχεις γράψει εδώ;
Ου.. αμέτρητα..

Άλλαξε η προπόνησή σου τώρα στην προετοιμασία του Μαραθωνίου;
Ανέβηκε λίγο ο εβδομαδιαίος όγκος. Εκείνο που άλλαξε αρκετά ήταν ότι έβαλα τα λεγόμενα long run γιατί για μένα μέχρι τώρα τα long run ήταν 16..18χλμ στην καλύτερη.. Επίσης αυξήθηκε και ο όγκος των διαλειμματικών.

Πάντως μαζί δεν κάναμε long run. Θα μου έβγαζε τη γλώσσα. Ωστόσο το κοντέρ έγραψε 8 χλμ και ήταν όλα απολαυστικά όπως και η κουβέντα μας!
Άλλωστε το 2018 ήταν η χρονιά της και είχαμε να πούμε τόσα πολλά..!
«Αν εξαιρέσεις τον ανώμαλο δρόμο που δεν πήγα καθόλου καλά παρόλο που είχα πολύ υψηλές προσδοκίες. Ήταν ένα γερό μάθημα για μένα. Ήρθα 6η ενώ ήμουν σε κατάσταση να κερδίσω. Εκεί σοκαρίστηκα λιγάκι»

Δύο εβδομάδες μετά άρχισαν τα καλά. Κέρδισε στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας και ένα μήνα μετά ήρθε 2η με ατομικό ρεκόρ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 10 χλμ στα Μέγαρα.
Το καλοκαίρι έτρεξε με το Εθνόσημο στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Ισπανία και στην Πάτρα, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 5 χλμ, ήρθε 3η με ατομικό ρεκόρ 17:02.
Και μετά, αντί να ξεκουραστεί, ξεκίνησε την προετοιμασία για τον πρώτο μαραθώνιο της ζωής της. Στάθηκε στην εκκίνηση στον Μαραθώνα και μπήκε πρώτη στο Καλλιμάρμαρο!

«Ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν περίμενα να κάνω όταν έμπαινε αυτή η χρονιά. Ωστόσο μπορώ να πω ότι κατάφερα να είμαι στις τριάδες σε όλα τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα της χώρας μας πλην του ανωμάλου. Νομίζω ότι ήταν φέτος η καλύτερή μου χρονιά!».

Της είπα ότι προβλέπω πως θα έρθουν και καλύτερες χρονιές από το 2018..
Να έχουμε την υγειά μας!

Πότε αποφασίσατε με τον προπονητή σου να τρέξεις Μαραθώνιο και ο πρώτος να είναι στον Αυθεντικό;

Με τον coach λέγαμε ότι ξεκινάμε από τώρα να κάνουμε προετοιμασία για το Τόκυο (Ολυμπιακοί Αγώνες 2020). Ωστόσο ζύγισα λίγο τα πράγματα και ενώ ήμασταν στην Σουηδία για ένα half marathon που είχαμε δηλώσει συμμετοχή, του λέω «θέλω να μπω στην Κλασική». «Πως σου ήρθε αυτό;», μου απάντησε. Του είπα ότι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε και το 2020 δεν είναι πολύ μακριά.

Επίσης ότι είναι ένας αγώνας με αρκετά μεγάλη προβολή, ότι θα έχω πάρα πολλά οφέλη και αν τα καταφέρω θα έχουμε χτίσει μια καλή βάση ώστε να μπορώ να δουλέψω πιο συγκεντρωμένα για την Ολυμπιάδα. Μου λέει «βρε κορίτσι μου είναι σκότωμα, μπορεί να μην σου αρέσει».

Του απάντησα ότι εγώ θέλω να τρέξω εκεί. Μετά από δύο εβδομάδες μου έδωσε το οκ. Προλαβαίναμε σχεδόν οριακά. Νομίζω είχαμε 14 εβδομάδες στη διάθεσή μας. Μου ξεκαθάρισε ότι δεν θα κάνω διακοπές. Είπα «δεν με νοιάζει. Πάμε, δοκιμάζουμε και η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς. Δεν ξέρεις ποτέ». Τη συνέχεια την ξέρετε..

Είχαμε πια «ζεσταθεί» για τα καλά τρέχοντας. Και μιλώντας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τα πόδια της έβγαζαν φωτιές! Το βλέμμα της τα έλεγε όλα. Θα το παλέψει και αν στοιχημάτιζα δεν θα είχα αμφιβολία. Εκτός απροόπτου θα τα καταφέρει..!
«Μου έχει ανοίξει η όρεξη. Με βάση τον αγώνα στην Κλασική νομίζω κατάλαβα και τις δυνατότητές μου στο αγώνισμα.

Δεν αποθαρρύνομαι. Ξέρω ότι το όριο για το Παγκόσμιο το έκαναν 2:37. Λογικά κάπου εκεί θα είναι και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν πτοούμαι. Θεωρώ ότι είναι στις δυνατότητές μου, ειδικά για του χρόνου. Θα το παλέψω όσο μπορώ. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον για 4-5 χρόνια, εφόσον έχω την υγεία μου, να τρέχω σε υψηλό επίπεδο»
Γιατί τρέχεις Ελευθερία;
Ω..ωραία ερώτηση...!
Εδώ ήταν η πρώτη φορά που «με έστειλε» που λέμε στην αργκό. Πιο συγκεκριμένη απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν έχω πάρει από άλλον άνθρωπο, πρωταθλητή ή αθλούμενο.
«Για μένα είναι ολοκλήρωση το τρέξιμο. Το μοναδικό πράγμα που με γεμίζει και με κάνει να είμαι καλύτερος άνθρωπος.

Οτιδήποτε καταφέρνω μέσα από την προπόνηση, από τους αγώνες, το περνάω και στη ζωή μου. Παράδειγμα.. Κάνεις «κομμάτια», «γαλακτώνεις», «καρφώνεις», θέλεις να τα παρατήσεις. Συνεχίζεις και βγάζεις την προπόνηση. Ακριβώς το ίδιο πράγμα κάνω και στη ζωή μου.

Οτιδήποτε κι αν μου συμβεί λέω στο εαυτό μου «πως το κάνεις στην προπόνηση, πως παλεύεις, πως πεισμώνεις;.. έτσι πρέπει να κάνεις και εδώ». Το ίδιο έκανα και στις Πανελλαδικές. Όλοι θυμάμαι έτρεμαν σαν τα ψάρια.

Εγώ καθόμουν και περίμενα τα θέματα κι έλεγα «έχεις σταθεί σε τόσες συγκινήσεις! Σε αγώνες ψυχοφθόρους και τα έχεις καταφέρει! Αυτό δεν είναι τίποτα.. Έχεις προετοιμαστεί, έχεις διαβάσει, έχεις κάνει την προσπάθειά σου. Συγκεντρώσου, γράψε χωρίς στρες».

Στο μηχανογραφικό είχε δηλώσει μόνο 4 σχολές.
«ΤΕΦΑΑ Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Σερρών και Τρικάλων. Τίποτα άλλο. Μόνο ΤΕΦΑΑ. Είναι κάτι που θέλω να ασχοληθώ ενεργά μόλις τελειώσει όλο αυτό το ταξίδι. Προπονητική δηλαδή..»
Παραδέχεται πως ως Πρωταθλήτρια στερείται ίσως κάποιες εξόδους σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας της αλλά μου λέει αλήθεια ότι δεν την ενδιαφέρει. Οι περισσότεροι φίλοι και φίλες της άλλωστε είναι από το χώρο του αθλητισμού και καταλαβαίνουν. Μόνο η «κολλητή» από την Κρήτη δεν είναι του χώρου αλλά και εκείνη πάντα δείχνει κατανόηση.

Έχεις καπνίσει ποτέ στη ζωή σου;

Ποτέ. Και ειδικά τώρα το χειμώνα στους κλειστούς χώρους πραγματικά υποφέρω λόγω του τσιγάρου.. Σιχτιρίζω. Δεν το έχω δοκιμάσει , ούτε θέλω. Όταν ξέρεις ότι θα σε βλάψει και πας και το κάνεις, μετά είσαι άξιος της μοίρας σου.
Πήρα πάσα για να της πω και για τον πρωταθλητισμό που ισχυρίζονται κάποιοι ότι βλάπτει και τότε μπήκαμε στο θέμα του ντόπινγκ.

Μου μίλησε και γι’αυτό πολύ συγκεκριμένα, χωρίς μισόλογα και με ρεαλισμό. Καθαρά και ξάστερα! Κρυστάλλινα! Και τη θαύμασα! Ενώ τρέχαμε απολάμβανα αυτά που έλεγε. Χείμαρρος..!
«Δυστυχώς το ντόπινγκ είναι πλέον μέρος του υψηλού αθλητισμού. Είναι κάτι που υπάρχει πάρα πολλά χρόνια, δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Είναι η εύκολη λύση και για κάποιους λύση απελπισίας. Πιστεύω ότι σ’ένα μεγάλο βαθμό δεν ευθύνονται οι αθλητές που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία αλλά οι άνθρωποι που τους οδηγούν εκεί. Είτε αυτός είναι προπονητής, είτε ο μεγάλος σπόνσορας, είτε η οικογένεια, είτε οτιδήποτε. Το ντόπινγκ σε φθείρει σαν άνθρωπο.

Όταν μπεις εκεί μέσα δεν είσαι πια ο ίδιος. Και σίγουρα όταν δουλεύεις έχοντας ως βάση αυτό δεν γίνεσαι καλύτερος. Λες οκ.. δεν θα κάνω προπόνηση.. θα πάω σε αυτό… θα με βοηθήσει.. μια χαρά. Εγώ πιστεύω και το βλέπω τώρα και στον εαυτό μου ότι ο αθλητής αν δουλέψει πολύ σκληρά, πολύ σκληρά όμως, και αφοσιωθεί εκεί 100%, μπορεί να φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Οκ… μπορεί να μην κάνει παγκόσμιο ρεκόρ αλλά μπορεί να μπαίνει σε μεγάλες διοργανώσεις, να πιάνει τα όρια.

Να κάνει πρωταθλητισμό λοιπόν κι ας μην είναι ντοπαρισμένος. Υπάρχει και η δύσκολη οδός δηλαδή με πολύ πολύ σκληρή δουλειά, με διπλές προπονήσεις, με στερήσεις, να μην εργάζεσαι και να κάνεις από το πρωί μέχρι το βράδυ αυτό, να τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Εγώ αυτό έκανα για 30 ημέρες που ήμουν στο Καρπενήσι. Και είδα ότι γίνεται. Δεν είναι απίθανο.

Ούτε είναι η εύκολη λύση «έλα μωρέ ντοπάρεται.. δεν πειράζει..». Δεν είναι έτσι. Πειράζει. Σε πειράζει και εσένα αν ντοπάρεσαι σαν προσωπικότητα και πειράζει και όλους τους υπόλοιπους. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να σταματήσει αυτό. Δηλαδή λίγο ο αθλητής να σκεφτεί τι θα πάθει μελλοντικά.. όχι να τον πιάσουνε.. είναι και το άλλο κομμάτι.. της υγείας του.. Και με τη συνείδησή του. Εγώ δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Τώρα ξυπνάω και βλέπω απέναντί μου το κύπελλο του Μαραθωνίου. Είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω όταν ξυπνάω. Αν το είχα κάνει με αυτά τα μέσα δεν θα έλεγα «μπράβο Ελευθερία είσαι πολύ καλή». Είναι και θέμα συνείδησης και θέμα ηθικής και θέμα υγείας. Είναι πολύπλευρο».
Μιλήσαμε και για τους ερασιτέχνες δρομείς που παρασύρονται και παίρνουν ουσίες..
«Από τη στιγμή που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί τρέχουν ας το αφήσουν και ας πάνε στο καφενείο να παίξουν χαρτιά.

Δεν είναι για αυτούς. Μπορεί να ακούγεται λίγο σκληρό αλλά έτσι το τρέξιμο τους κάνει κακό. Άρα τι κάνεις; Το σταματάς και ασχολείσαι με κάτι άλλο που σου προκαλεί λιγότερο άγχος».
Τη ρώτησα ευθέως αν αισθάνεται ότι υπάρχουν κάποιοι ή κάποιες που τη βλέπουν με μισό μάτι μετά την επιτυχία της.

«Αν υπάρχουν αθλητές ή ακόμη και ασκούμενοι που βλέπουν μια επιτυχία ενός ανθρώπου με μισό μάτι, τότε κάτι δεν πάει καλά. Τότε αυτό που κάνουν δεν το χαίρονται. Δεν τους γεμίζει. Εγώ όταν βλέπω μια επιτυχία άλλου κοιτάζω να μάθω πως την έκανε. Πως θα γίνω εγώ καλύτερη».

Θυμήθηκε γι’αυτό ένα διάλογο που είχε με τον προπονητή της πριν δύο χρόνια όταν λόγω σοβαρού τραυματισμού κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή δεν έτρεξε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 10 χλμ στα Μέγαρα.
«Έτρεχε ο συναθλητής μου ο Χρήστος ο Καλλίας ο οποίος και κέρδισε στους άνδρες.

Τότε ρώτησα «coach θα καταφέρω κι εγώ να νικήσω σαν τον Χρήστο;» Μου είπε αν έχεις υπομονή, πίστη και δουλέψεις σκληρά θα τα καταφέρεις. Και ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε όταν με είδε στο Καλλιμάρμαρο».
Γύρισα την κουβέντα πάλι στο στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων. Το έκανα επίτηδες. Ήθελα να ξαναδώ το βλέμμα της να αστράφτει..

«Την άνοιξη θα τρέξω στο Ρότερνταμ εκτός απροόπτου. Όλη μου η προετοιμασία είναι γι’αυτόν τον αγώνα. Βασικός στόχος είναι ένα ατομικό ρεκόρ και από εκεί και πέρα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου το όριο για το Παγκόσμιο.

Είναι δύσκολο αρκετά για 2ο μαραθώνιο να κάνω τέτοια επίδοση ωστόσο θεωρώ ότι μπορώ να είμαι κοντά στο 1..1,5 λεπτό. Και ανάλογα πως θα πάει, πλέον κοιτάμε το Τόκυο. Να συγκεντρωθούμε εκεί, να αφοσιωθούμε και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό».
Μιλήσαμε όμως και για την Ελευθερία έξω από τα γήπεδα.
Πιστεύεις στο Θεό;
Πιστεύω ναι. Έχω και το κομποσχοίνι μου εδώ και ένα σταυρουδάκι. Δεν είμαι άνθρωπος που πηγαίνω κάθε Κυριακή στην Εκκλησία αλλά πιστεύω και κάνω πάντα το σταυρό μου πριν τον αγώνα.

Την περιπέτεια που περνά η χώρα πως τη βλέπεις;
Δεν αξίζει σε κανένα λαό να υποφέρει έτσι. Οι Έλληνες ήμασταν και είμαστε της νοοτροπίας του πολύ επιφανειακού. Να βγω, να διασκεδάσω, να έχω το καλό μου το αμάξι, το καλό μου σπίτι. Και εκείνο που δεν έχουμε μάθει σαν λαός είναι να πατάμε μόνοι μας στα πόδια μας. Το πιστεύω γιατί το βλέπω και σήμερα που έχουμε 2018.
Τοποθετείται για όλα με σαφήνεια. Και με ένα ρομαντισμό που την κάνει επίσης να ξεχωρίζει.

«Εκείνο που με θλίβει είναι ότι έχουμε αποξενωθεί πολύ σαν κοινωνία. Δηλαδή είναι ο θάνατός σου η ζωή μου. Κοιτάζω τον εαυτό μου, σκουντουφλάω στο δρόμο και δεν ζητάω καν συγνώμη.. Ακόμα και στα μέσα μεταφοράς βλέπεις ότι κάτι να γίνει αμέσως όλοι βρίζουνε. Στο δρόμο κόρνες. Γύρω υπάρχει πολύ θυμός. Δεν υπάρχει αγάπη για το συνάνθρωπο. Πχ το να σηκωθείς στο λεωφορείο για να κάτσει μια γιαγιά, ο γείτονάς σου να ξέρεις ότι πεινάει και να μην του δίνεις ένα πιάτο φαγητό..»
Μιλήσαμε και για το τόπο της, τη Σητεία.

«Εκεί μεγάλωσα, εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα στον αθλητισμό μέχρι τα 18 μου, εκεί μένει μόνιμα η οικογένειά μου. Εκεί πραγματικά οι άνθρωποι είναι αυτό που λέμε χαλαρά. Δεν ασχολούνται και πολύ με τον αθλητισμό.. Έχουμε μόνο δύο γυμναστήρια…

Έχουν βγει πάντως πολλοί καλοί δρομείς..
Ναι, η Μπελιμπασάκη και άλλοι. Είχε φτιαχτεί ο Σητειακός Σύλλογος, ο μοναδικός αθλητικός σύλλογος της περιοχής και κατά καιρούς είχε πολύ καλούς γυμναστές. Αξιοποιούσαν τα ταλέντα χωρίς να έχουν υποδομές.
Για να κάνει διαλειμματική προπόνηση στην εφηβεία, έκανε ταξίδι 3 φορές την εβδομάδα στην Ιεράπετρα ή στον Άγιο Νικόλαο. Ωστόσο οι τοπικοί σύλλογοι προσπαθούν και σήμερα για το καλύτερο δυνατό.
«Ο καθένας έχει 150 παιδιά, εντυπωσιακός αριθμός. Την Κυριακή είχαμε το γύρο της Σητείας και εντυπωσιάστηκα με το πόσα παιδιά έτρεξαν!».

Η Σητεία την τραβάει σαν μαγνήτης παρά τις δυσκολίες μιας επαρχιακής πόλης.
«Θέλω κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω. Αγαπώ τον τόπο μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε δεν έχει δουλειά κάτω. Εγώ πιστεύω ότι αν προσπαθήσεις μπορείς να κάνεις τα πάντα. Δεν μου αρέσει η Αθήνα, το έχω ξαναπεί.

Αυτό το χαοτικό που υπάρχει εδώ.. ώρες ώρες νιώθεις ότι δεν ζεις. Πάντα όταν κατεβαίνω στη Σητεία μπορεί να μην έχω γήπεδο να κάνω προπόνηση αλλά όταν θα βγω παραλιακά να τρέξω, πετάω!

Για να κλείσουμε θα σου βάλω λίγο δύσκολα. Θέλω να μου πεις ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στην Ελευθερία για το 2019;

Α.. θέλει λίγο σκέψη. Μου ήρθε τώρα ένα έτσι αυθόρμητα. Αυτό που λέει «Γέλα.. γέλα πουλί μου γέλα.. γέλα είν΄η ζωή μια τρέλα»
Ξέρεις τι μου ήρθε εμένα τώρα που μου το τραγούδησες; Τα πρόσωπα του Χαϊλέ Γκεμπρεσιλασιέ και του Έλιουντ Κιπτσόγκε που πάντα τερματίζουν χαμογελαστοί Ναι έτσι!
Σου εύχομαι όλοι σου οι αγώνες να είναι πάντα γεμάτοι χαμόγελα και επιτυχίες! Ευχαριστώ πολύ για αυτή την ωραία προπόνηση – συνέντευξη!
Εγώ Ευχαριστώ ! Καλή χρονιά!