Η κηδεία του Σεφέρη, πρώτη σιωπηλή διαμαρτυρία κατά της χούντας...

Ήταν φόρος τιμής γι’ αυτόν τον σπουδαίο ποιητή αλλά συγχρόνως και μια σιωπηλή διαμαρτυρία ενάντια στους δικτάτορες.

Ήταν 22 Σεπτεμβρίου 1971 όταν η κηδεία του σπουδαίου Έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της χούντας. Όλοι εξάλλου είχαν χαραγμένη στην μνήμη τους την ιστορική δήλωσή του κατά του καθεστώτος των συνταγματαρχών την Παρασκευή της 28ης Μαρτίου του 1969:

«Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου».

Ο ποιητής όμως δεν ξαναγύρισε στην σιωπή του. Λίγους μήνες αργότερα καταργείται η προληπτική λογοκρισία και δημοσιεύεται το βιβλίο «Δεκαοκτώ κείμενα», όπου εμπεριέχεται μεταξύ άλλων το ποίημα «Οι γάτες του Αϊ Νικόλα», πολιτική αλληγορία για τη χούντα. Αλλά και νεκρός ακόμα ο Σεφέρης μίλησε κατά της δικτατορίας. Εκφραστής του συλλογικού ασυνείδητου, έγινε αυτός μέσω του οποίου εκφράστηκε η λαϊκή οργή κατά του καταπιεστικού καθεστώτος.

Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο ημέρες μετά, η εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων γέμισε με κόσμο. Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη από το ποίημα του «Στο περιγιάλι το κρυφό».

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.