Στο Περιγιάλι το κρυφό: Η γυναίκα που κρύβεται πίσω από το ποίημα του Σεφέρη

Ο νομπελίστας μας Γιώργος Σεφέρης πέθανε μια Δευτέρα του Σεπτέμβρη του 1971 και κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα σε μια τελετή που εξελίχθηκε σε παλλαϊκό συλλαλητήριο κατά της Χούντας.

Μετά το τέλος της νεκρώσιμης λειτουργίας στο εκκλησάκι της οδού Κυδαθηναίων το φέρετρο με τη σορό του ποιητή μεταφέρθηκε με μια μαύρη νεκροφόρα στο Πρώτο Νεκροταφείο, αργά, σε ρυθμό βηματισμού. Στο ύψος της Πύλης του Αδριανού με τους γιγάντιους στύλους του Ολυμπίου Διός το πλήθος ανέκοψε προσωρινά την πένθιμη πομπή. Με στίχους αδέσποτους στην αρχή που στη συνέχεια πήραν μορφή θυμίζοντας την απαγορευμένη μουσική του Θεοδωράκη τραγούδησαν όλοι την περίφημη «Άρνηση» ή αλλιώς στο «Περιγιάλι το Κρυφό…»

Ποίημα που είχε γραφτεί σαράντα χρόνια νωρίτερα αποτύπωσε την απάρνηση της αγάπης για την Ζακλίν, το μυστικό πάθος του Σεφέρη στα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι. Ως νεαρός φοιτητής είχε ζήσει έναν άρτιο έρωτα με την Γαλλίδα Ζακλίν Πουγιολόν αλλά η σχέση τους ευδοκίμησε μάλλον σε λάθος χρόνο, αφού η Ζακλίν ήθελε γάμο και ο ποιητής έφυγε μακριά με ελαφρά πηδηματάκια. Λεπτομέρειες που οι αναγνώστες της σεφερικής ποίησης δεν ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν, πόσω μάλλον αυτοί που έφερναν στα χείλη τους στίχους του μέσα από τη μουσική ενός άλλου.

Είναι όμως γνώρισμα της τέχνης να αποκτά κάθε φορά καινούργια σημασία κι έτσι τα λόγια του ποιητή κτισμένα με σοφία ταίριαξαν σωστά στα εξεγερμένα χείλη των νέων της δεκαετίας του ’70. Την ώρα που το φέρετρο του έμπαινε στα σπλάχνα της αττικής γης, οι στίχοι της «Άρνησης» ακούστηκαν ξανά από χιλιάδες ανθρώπους.

Ανυποψίαστες ψυχές έπιαναν στο στόμα τους στίχους που γράφτηκαν για μια άδοξη και άσημη αγάπη στη ζωή ενός διάσημου ποιητή. Ο θάνατός του πάντως κατάφερε να αγγίξει το κοινό στο οποίο ήθελε πάντοτε να ανήκει η ποίησή του: τον λαό που μιλά αυτή τη γλώσσα.