Tι «έδενε» τον Κολοκοτρώνη με τον Μπότσαρη

Στα αρβανίτικα «μπουραζέρης» σημαίνει «αδελφός». Η αδελφοποίηση ή βλαμιά από την αρβανίτικη λέξη βλα-vëlla=αδελφός είναι έθιμο που κρατά από τα πολύ παλιά χρόνια και είναι γνωστό σε πάρα πολλούς λαούς. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας διαδόθηκε σ’ όλα τα μέρη όπου έδρασε η κλεφτουριά, όπως στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη.

Ο Κολοκοτρώνης έγινε αδελφοποιτός με τον Μάρκο Μπότσαρη με «τελετουργική» επισημότητα και παρουσία επωνύμων Πελοποννήσιων οπλαρχηγών από τις αρχές κιόλας της Επανάστασης. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στις 28 Μαΐου 1822. Με το έθιμο αυτό επισφραγίστηκε η φιλία και δόθηκαν αμοιβαίες υποσχέσεις ισόβιας αδελφικής αγάπης, σεβασμού και αλληλοβοήθειας μεταξύ των δυο σπουδαίων αγωνιστών.

Η αδελφοποίηση πραγματοποιείτο με δύο τρόπους: Είτε με θρησκευτική τελετή, παρουσία παπά, με όρκους στο ευαγγέλιο είτε με το σμίξιμο του αίματος: κέντριζαν με τα σπαθιά τους αντίχειρες και έσμιγαν τις σταγόνες του αίματός τους, σταυρώνοντας τα δάχτυλά τους (Σταυραδέλφια).

Στα προεπαναστατικά και επαναστατικά χρόνια αδελφοποίηση γινόταν συχνά ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Για παράδειγμα, ο Μάρκος Μπότσαρης ήταν βλάμης με τον Άγο Βασσιάρη, μουσουλμάνο Αρβανίτη με τον οποίο ήταν μαζί από παιδιά στην αυλή του Αλή πασά.

Αλλά και ο Κολοκοτρώνης ήταν αδελφοποιτός με τον Αλή Φαρμάκη, έναν Οθωμανό αγά, αλβανικής καταγωγής, από το Λάλα της Ηλείας. Η σχέση αυτή μάλιστα κρατούσε από τους παππούδες τους. Ο «Γέρος» είχε κι άλλους «αδερφοποιτούς», μεταξύ των οποίων και ο Λεονάρδος Λεοναρδόπουλος, έμπορος από τη Ζάτουνα, ο οποίος ενίσχυσε οικονομικά την Επανάσταση.