Δαλιανίδης: «Αν με ρωτάτε, αυτός ήταν ο τελευταίος μεγάλος κωμικός!»

Ο Γιάννης Δαλιανίδης, όπως κάθε σκηνοθέτης που έζησε και δημιούργησε τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ζύγιζε ανάλογα τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκε και τους τοποθετούσε εκεί που τους άξιζε. Εκτιμούσε σίγουρα τα δικά του παιδιά,Βλαχοπούλου, Βουτσά, Καραγιάννη, Λάσκαρη, σεβόταν τους ηθοποιούς που που προΰπήρξαν, Καρέζη, Αλεξανδράκη, Κωνσταντάρα, Κούρκουλο αλλά για κάποιους είχε να πει κάτι παραπάνω, όπως για παράδειγμα τον Χρόνη Εξαρχάκο.

Για τον δημοφιλή κωμικό έλεγε και ξανάλεγε: «Ο Εξαρχάκος είναι ο τελευταίος μεγάλος κωμικός Ύστερα από αυτόν έσπασε το καλούπι!» Ως σκηνοθέτης αντιλαμβανόταν το δραματικό υπόβαθρο του Χρόνη Εξαρχάκου, το αεικίνητο παίξιμό του που έφερνε πολύ στον Χατζηχρήστο αλλά σε μια εκδοχή πιο εκλεπτυσμένη, αντιλαμβανόταν όμως και το στιβαρό υποκριτικό προφίλ που κουβαλούσε από την κληρονομιά του Λογοθετίδη.

Στο παίξιμο του Εξαρχάκου το γέλιο συναντούσε την απελπισία και ο ξέφρενος ρυθμός την ισορροπία λόγου και κινήσεων. Ήταν ασφαλώς ένας προικισμένος ηθοποιός που έδωσε καινούργιες διαστάσεις στην κωμωδία κι άλλου είδους αφορμές για να γελάσουμε βλέποντάς τον να υποδύεται πρωτόγνωρους ρόλους.