O Κούρκουλος και οι σταρ που μιμήθηκε

Στα χρόνια του πενήντα και του εξήντα η Ελλάδα παρέμενε μια μικρή επαρχία στον παγκόσμιο χάρτη, κι αυτό αποτυπωνόταν σε κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας ακόμα και στην τέχνη.

Ο κινηματογράφος, η μαζική τέχνη του εικοστού αιώνα έφερε στο κατώφλι μας νέα πρότυπα, νέες αξίες, που τις κουβαλούσαν οι διεθνείς αστέρες του. Στις κινηματογραφικές αίθουσες γιγαντώνονταν οι μύθοι ηθοποιών που γίνονταν σύμβολα της νέας εποχής.

Ο εγχώριος κινηματογράφος είχε τη δική του πορεία που εν πολλοίς επηρεάστηκε και διαμορφώθηκε από τα πρότυπα της εποχής. Αν παρατηρήσει κανείς έναν Έλληνα σούπερ σταρ όπως ο Νίκος Κούρκουλος θα μπορούσε να ανιχνεύσει στο παίξιμό του τόσο τις προτιμήσεις του όσο και τις επιρροές που δέχτηκε συνειδητά από τους ομοτέχνους του.

Ο Κούρκουλος στο ρόλο του «σκληρού αγοριού» δεν κατάφερε ποτέ να ενσωματώσει μια ικανή δόση χιούμορ, όπερ σημαίνει ότι επηρεάστηκε σημαντικά από τη σχολή Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, από αυτό το άτεγκτο, κυνικό προφίλ υποκριτικής στο οποίο καμία ελαφρότητα, πολλώ μάλλον καμία χιουμοριστική διάθεση δεν επιτρέπεται. Στο παίξιμό του ο Κούρκουλος αφομοίωσε επίσης τα διδάγματα της ερμηνείας ηθοποιών όπως ο Τζέιμς Ντιν, καταλήγοντας τουλάχιστον στα πρώτα του κιινηματογραφικά βήματα να γίνεται ένας «επαναστάτης χωρίς αιτία».

Αντίθετα δεν κατάφερε ποτέ να κινηθεί πάνω σε αυτό το ευφυές μείγμα κωμωδίας-δράματος που εισήγαγε ο Κάρι Γκραντ ούτε απέδωσε την αριστοκρατική και ήρεμη αρρενωπότητα ενός Γκρέγκορι Πεκ.

Αξιοποιώντας πάντως το μείγμα Μπόγκαρντ και Ντιν δημιούργησε ένα πρότυπο σταρ στην ασπρόμαυρη περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου που δεν ξεπεράστηκε ποτέ από κανέναν άλλο ηθοποιό.