Όταν ο Νίκος Ξανθόπουλος έβαλε τα γυαλιά στις βεντέτες του '60
Είναι αλήθεια ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος εμφανίστηκε από το πουθενά αμφισβητώντας την κυριαρχία τραγουδιστών και ηθοποιών που έστεκαν ψηλά.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε το διάβασμα και τον γοήτευε η ιδέα να γίνει φιλόλογος. Πώς κατέληξε τελικά αστέρι της μεγάλης οθόνης και του λαϊκού πενταγράμμου είναι κάτι που κι ο ίδιος δεν πρόλαβε καλά-καλά να συνειδητοποιήσει.
Αρχικά τον κέρδισε το θέατρο, όπου ερμήνευσε διόλου ευκαταφρόνητους ρόλους αλλά γρήγορα ήρθε και ο πειρασμός του κινηματογράφου αρχικά με ένα αδιάφορο ρόλο στην ταινία «Το εισπρακτοράκι» δίπλα στον Βασίλη Αυλωνίτη το 1958.
Το μπιγκ μπανγκ ωστόσο έγινε με την Κλακ Φιλμ και μια σειρά ταινίες μελό από το 1963 και μετά. Εκείνη την εποχή στο τραγούδι κυριαρχούσαν ακόμα οι μεγάλοι λαϊκοί τραγουδιστές, Καζαντζίδης, Γαβαλάς και Αγγελόπουλος ενώ στο σινεμά μεσουρανούσαν ηθοποιοί όπως ο Αλεξανδράκης, ο Παπαμιχαήλ, ο Φούντας και ο Κούρκουλος.
Έμοιαζε απίθανο λοιπόν να βρει κάποιος άλλος χώρο για να γίνει τόσο δημοφιλής όσο έγινε ο Ξανθόπουλος. Ωστόσο λίγο με την καθοδήγηση του Απόστολου Τεγόπουλου στο υποκριτικό σκέλος και λίγο με την διδαχή του Καλδάρα και της Παπαγιαννοπούλου στο τραγούδι εξελίχθηκε στο αλησμόνητο «παιδί του λαού».
Σήμερα μπορεί πολλοί να σνομπάρουν τον Νίκο Ξανθόπουλο αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι ο ηθοποιός που κράτησε τις μελό ταινίες στο παιχνίδι αλλά και που σφράγισε πολλά λαϊκά τραγούδια με την ερμηνεία του κι όλα αυτά χωρίς να είναι απαραίτητα σπουδαίος ηθοποιός και τραγουδιστής.
