Κι όμως ο ώριμος Κωνσταντάρας ζήλευε τον νεαρό Αλεξανδράκη

Στα πολύ παλιά χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου, ο Αλέκος Σακελλάριος γύρισε μια ταινία σημαντική από πολλές πλευρές με τίτλο «Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν», αξιοποιώντας κινηματογραφικά την θεατρική του επιτυχία "Φτερό στον άνεμο", που μοιράστηκε με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο.

Στη διανομή των ρόλων έγινε μια μίξη παλιού και νέου αίματος: Από τη μια η θεατρική ντίβα Άννα Καλουτά που προτιμήθηκε από την πρωτόπειρη Ελένη Παπά, και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και από την άλλη η Σμαρούλα Γιούλη και ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Ο τελευταίος μάλιστα υποδύεται, δανειζόμενος τη φωνή του Φώτη Πολυμέρη, έναν μελωδικό τραγουδιστή, ρόλος που τον έβαλε σε μπελάδες, αφού δεχόταν βροχή τις προτάσεις να εμφανιστεί σε νυχτερινά μαγαζιά.

Σε μια σκηνή η Καλουτά και ο Αλεξανδράκης εμπλέκονται σ' ένα προφανές και άγριο φλερτ, αφού έτσι επιτάσσει το σενάριο. Η μεγαλοκυρία υποκύπτει στα θέλγητρα του νεαρού τραγουδιστή και ο Κωνσταντάρας υποχρεώνεται να μπει στην άβολη θέση του συζύγου που ανέχεται μια τέτοια παρωδία.

Ήταν γνωστός τότε ο έρωτας του Λάμπρου για την Καλουτά και η κατάληξη αυτής της σκηνής περίπου αναμενόμενη, καθώς ο ηθοποιός σηκώνεται κάποια στιγμή από την καρέκλα του έξω φρενών και φωνάζει «στοπ».

«Τι έγινε, Λάμπρο μου;» ρωτά ο Σακελλάριος, «Δεν αισθάνεσαι καλά;»

«Πώς να αισθάνομαι βρε Αλέκο μου! Επιτρέπεται ένας άντρας της ηλικίας μου να επιτρέπει σ' ένα παιδαρέλι να φλερτάρει τη γυναίκα του».

«Μα έτσι το θέλει το σενάριο, Λάμπρο μου»

«Να το χέσω το σενάριο, Αλέκο μου. Δεν την γυρίζω εγώ αυτή τη σκηνή. Πάει και τελείωσε».

Αμάν έκαναν να τον πείσουν να συνεχίσει. Ο ερωτοχτυπημένος Λάμπρος είχε μπερδέψει το σενάριο με την πραγματικότητα κι έτσι ζηλιαρόγατος που ήταν δεν ανεχόταν τον νεαρό Αλεξανδράκη να του κάνει τον ωραίο. Στο κάτω-κάτω ήταν κι αυτός ωραίος, έστω και αν έμπαινε πια στα χρόνια της ωριμότητας.