Ο Βέγγος πάει... Μύκονο!

«Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» ο Βέγγος σε μια από τις ταινίες που τον επέβαλαν ως βασιλιά του γέλιου αλλάζει τη μια δουλειά μετά την άλλη. Στις αρχές του ’60 η Αθήνα γεμίζει εσωτερικούς μετανάστες που αναζητούν καλύτερη ζωή, αντιμετωπίζοντας τις περισσότερες φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Κωμωδία για ένα ρόλο μοιάζει η ταινία της εταιρίας Ι. Καρατζόπουλος και σία σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου. Κι ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Θανάση. Ο συμπαθής κωμικός δοκιμάζεται σε πέντε δουλειές ανάμεσα στις οποίες και αυτή του φωτογράφου. Κρατώντας στα χέρια του πέντε φωτογραφίες που απέρριψε ο πελάτης ζητά από τη βοηθό του να τις στολίσει στη βιτρίνα και να γράψει στη μία από αυτές τη μαγική λέξη «Μύκονος». Είχε αρχίσει, καθώς φαίνεται, το Κυκλαδίτικο νησί να φαντάζει εξωτικός προορισμός, ένας παράδεισος για τα όνειρα του Νεοέλληνα που την εποχή εκείνη δεν είχε δικαίωμα να ονειρεύεται.

Ο νευρώδης ρυθμός του Βέγγου είναι εμφανής και σε αυτό το στιγμιότυπο, καθώς και η ζυγισμένη ειρωνεία στην ερμηνεία του που έβγαζε εξαρχής αβίαστο γέλιο και τον καθιέρωσε ως τον πιο ανθρώπινο κωμικό του ελληνικού σινεμά. Αξίζει κανείς να σταθεί και στη συνεισφορά του Αλέκου Σακελλάριου που μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο έχουν υπογράψει μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες. Δεσπόζει κι εδώ μια αυθεντική ατμόσφαιρα εποχής που σχολιάζει με ευθύβολη ακρίβεια τα συν και τα πλην της νεοελληνικής νοοτροπίας λίγο μετά τον πόλεμο.