Απέραντο φρενοκομείο!

Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον Παναθηναϊκό συνιστούν αναμφίβολα από τις πιο «μαύρες σελίδες» στην ιστορία του συλλόγου. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου αποχώρησε από τον σύλλογο μετά από 33 ολόκληρα χρόνια, το γήπεδο στον Βοτανικό είναι στην πιο κρίσιμη φάση του, αλλά κι εκεί υπάρχουν «σκιές», η ποδοσφαιρική ομάδα είναι ο… φτωχός συγγενής των «μεγάλων» και πασχίζει να μείνει κοντά τους, οι οπαδοί διχασμένοι, χωρισμένοι σε φατρίες, έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στο γήπεδο ή ακόμα χειρότερα πηγαίνουν ανάλογα με τον πρόεδρο του τμήματος που αγωνίζεται.

Κι ο μέσος φίλαθλος του «τριφυλλιού» αποστρέφει το βλέμμα του κουρασμένος και αηδιασμένος από όλα όσα συμβαίνουν προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει όταν υπάρχει μια εξέλιξη στον σύλλογο. Ποιος κρύβεται από πίσω, τι μπορεί να σημαίνει και ποιος ωφελείται. Κι ασφαλώς ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα τμήματα του συλλόγου. Μια ματιά στην τηλεόραση, χάσαμε, κερδίσαμε, αλλάζουμε κανάλι που έχει σίριαλ…

Αυτό είναι μια αρρωστημένη κατάσταση που προφανώς δεν βγάζει πουθενά αλλού εκτός από τον γκρεμό!

Οι φίλαθλοι είναι η κινητήρια δύναμη ενός συλλόγου. Όχι απαραίτητα οικονομικά.
Άλλωστε κανείς δεν κέρδισε ποτέ όταν είδε τον κόσμο του μόνο ως «πορτοφόλι». Μπορεί να το έκανε για λίγο καιρό, αλλά όχι για πάντα.

Ο κόσμος εμπνέεται από ανθρώπους που μπαίνουν μπροστά, χωρίς την απόλυτη ιδιοτέλεια, προασπίζουν τα συμφέροντα του συνόλου, σπαταλούν χρόνο και… στομάχι για να μπορέσει ο σύλλογος να προχωρήσει. Μαζί με αυτούς ακολουθούν και οι υπόλοιποι, οι οποίοι στο μεταξύ έχουν πειστεί ότι οι προθέσεις είναι αγαθές και έχουν στόχο το κοινό καλό. Τον τίτλο, την οικονομική ευρωστία, μια αξιοπρεπή εμφάνιση, διότι ασφαλώς παίζει κι ο αντίπαλος, την επιτυχία, όπως αυτή ορίζεται ως στόχος.

Στον Παναθηναϊκό είναι αδύνατο να υπάρξει αυτό. Κι αυτό είναι το δομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο σύλλογος τις τελευταίες δεκαετίες. Πάντα υπήρχαν οι… αντί. Αντίπαλοι του Μαντζαβελάκη, αντίπαλοι του Βαρδινογιάννη, αντίπαλοι του Γιαννακόπουλου, αντίπαλοι του Βγενόπουλου, αντίπαλοι του Πατέρα, αντίπαλοι του Αλαφούζου.

Ποτέ ο σύλλογος δεν είχε έναν στόχο, έναν αντίπαλο, ένα όραμα. Διχόνοια, μιζέρια και αδιαφορία για το καλό του συλλόγου. Ασφαλώς υπήρχαν άνθρωποι που έβαλαν και χρήματα και πάθος και θέληση, όμως ποτέ ο σύλλογος δεν ήταν ΕΝΑ.

Τελευταίο παράδειγμα η αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ανεξαρτήτως των τεραστίων λαθών που έχει κάνει ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα πράγματα, είναι αξιοσημείωτη μια λεπτομέρεια: την ανακοίνωση της Θύρας 13 υπογράφουν όλοι οι σύνδεσμοι, κάτι που προφανώς σημαίνει πως οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού συμφωνούν με τα όσα αναφέρονται. ΣΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Κανένα πρόβλημα λοιπόν. Ο καθένας τον δρόμο του και ο λογαριασμός στο τέλος… απλήρωτος. Διότι θα είναι μεγάλος.

Κάτι τελευταίο. Λόγω της πανδημίας, δεν θα υπάρχουν θεατές στις εξέδρες και τα ερασιτεχνικά τμήματα των συλλόγων δεν θα έχουν έστω κι αυτά τα λίγα έσοδα από τα εισιτήρια. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού λοιπόν ξεκίνησαν προσπάθεια για εγγραφές μελών ή πωλήσεις φανελών σε συνδέσμους σε όλη τη γη για να συγκεντρωθούν χρήματα. Όχι ασφαλώς για να… καλοπερνάει ο Μιχάλης Κουντούρης, ούτε γιατί λείπουν από τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τους αδελφούς Αγγελόπουλους τα χρήματα για να ενισχύσουν την προσπάθεια.

Απλώς γιατί υπάρχει η ενσυναίσθηση της κατάστασης και αγάπη για τον σύλλογο. Ούτε ανακοινώσεις ούτε «ντου» ούτε δικαιολογίες…