Γενέθλια Ολυμπιακού: Ιστορίες Ολυμπιακής «τρέλας»...

11 Φεβρουαρίου 2015. Εκείνο το απόγευμα με έχει βρει στο σπίτι του Ευτύχη και της Στέλλας. Είχα περάσει όλη μου την ημέρα με δάκρυα στα μάτια, σκυθρωπός. Δεν ήμουν καθόλου ο εαυτός μου. Συγκεκριμένα, ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά στη ζωή μου που ένιωσα αυτό που λέμε «σφίξιμο στο στομάχι».

Το πρωί εκείνης της ημέρας με είχε πάρει πάρει τηλέφωνο η αδερφή μου, πράγμα ασυνήθιστο αφού όσο δεμένοι και να είμαστε δε συνηθίζουμε να τα λέμε τηλεφωνικά. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν ήταν για καλό: «Έπαθε τίποτα ο μπαμπάς;», την ρώτησα με φωνή φανερά ανήσυχη. «Η αδερφή μας έχει καρκίνο, έλα γρήγορα από εδώ».

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μπήκα αμέσως αμέσως στο αυτοκίνητο και πήγα στο πατρικό μου σπίτι. Προσπάθησα να τους δώσω δύναμη και υποσχέθηκα ότι σύντομα όλο αυτό θα ήταν μια κακή ανάμνηση. Η ώρα πέρασε και το απόγευμα βρέθηκα στο σπίτι του Ευτύχη. Έψαχνα με αγωνία να βρω ένα καλό streaming για να δούμε τον αγώνα ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονταν νίκη η ισοπαλία με 1-1 για την παράταση και 2-2 ή περισσότερα γκολ για την πρόκριση, αφού στο πρώτο ματς είχαν ηττηθεί με 0-1. Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού η σκέψη μου ήταν στην Παρασκευή. Το ματς όδευε προς το τέλος του και κάπου στο 85' σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και σκέφτηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι ο Ολυμπιακός θα κερδίσει. Έπρεπε να το κάνει, για την Παρασκευή. Δύο λεπτά αργότερα ο Αφελάι σώζει ένα πλάγιο, κάνει σέντρα από την αριστερή πλευρά της επίθεσης του Ολυμπιακού, ο Φορτούνης στο δεύτερο δοκάρι γυρίζει την μπάλα με το κεφάλι στο ύψος του κέντρου της μικρής περιοχής και ο Χάρα τη στέλνει στα δίχτυα.

Ένα τεράστιο «ευχαριστώ» σκέπασε όλα μου τα συναισθήματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κατάμαυρα. Ο Ολυμπιακός με είχε κάνει να γελάσω στη χειρότερη -μέχρι τότε- στιγμή της ζωής μου. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτό που πολλοί θεωρούν «ρηχό» για εμάς που έχουμε ταυτιστεί από παιδιά με ένα σύλλογο ήταν ένα πλήρες συναίσθημα. Αξεπέραστο. Λίγη σημασία έχει ότι ο αγώνας τελικά διεκόπη. Η Παρασκευή τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς μας άφησε. Η ζωή της είχε κάνει τον κύκλο της, όπως θα τον κάνει και η ζωή όλων όσων βρισκόμαστε σε αυτό τον πλανήτη. Όταν την επόμενη μέρα της διηγήθηκα την ιστορία, γέλασε και μου είπε «είσαι άρρωστος». Της απάντησα χωρίς να το σκεφτώ «ναι και δεν υπάρχει γιατρειά»...

3 Οκτωβρίου 2007. Ήταν ξημερώματα όταν μπήκα στο "Metropolitan" προκειμένου να φτιάξω τους χιαστούς μου τους οποίους τρεις μέρες πριν είχα κάνει σμπαράλια σε αγώνα του πρωταθλήματος Τύπου. Είχα αρκετή αγωνία θυμάμαι, όμως δεν φοβόμουν ιδιαίτερα την εγχείριση. Ήξερα ότι θα ήταν για καλό. Τελικά γύρω στις 11.30 το πρωί θυμάμαι να συνέρχομαι στο χειρουργείο και να ακούω τα χειροκροτήματα του γιατρού μου προς τους βοηθούς του: «Μπράβο παιδιά, τον φτιάξαμε άριστα τον Νικόλα, σε τέσσερις μήνες θα παίζει μπάλα ξανά». Μεταφέρθηκα το μεσημέρι στο δωμάτιο και όσο περνούσε η ώρα οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Κατά τις 8, μπήκε μέσα ο Θέμης που αν και αρχικά δεν τον άφηναν επειδή δεν επιτρεπόταν το επισκεπτήριο, μας έκαναν την εξαίρεση και έκατσε να δούμε μαζί τον αγώνα με την Βέρντερ Βρέμης. Ο Θεμάκος (να είναι καλά μιας και δεν τα λέμε και τόσο συχνά τελευταία) άρχισε να μου κάνει πλάκα: «Έχεις το πόδι, θα αρπάξουμε και καμιά τριάρα και να σε δω πως θα βγάλεις το βράδυ», μου έλεγε. «Θα σπάσουμε την κατάρα και θα κερδίσει ο Θρύλος για εμένα φίλε» του είχα απαντήσει. Όπως και τελικά έγινε.

Ο Αλμέιδα έβαλε τους Γερμανούς μπροστά στο σκορ στο 32', ο αγώνας μέχρι το 73ο λεπτό φαινόταν ότι ήταν χαμένος, όμως τότε ο Στολτίδης ισοφάρισε και έκοψε τα πόδια των Γερμανών. Ακολούθησε η γκολάρα του Πατσατζόγλου στο 82', ενώ πέντε λεπτά αργότερα ο Κοβάσεβιτς έβαλε το κερασάκι στην τούρτα και οδήγησε τον Ολυμπιακό στην πρώτη του εκτός έδρας νίκη στο Champions League έπειτα από 32 αποτυχημένες προσπάθειες. Ο πόνος είχε εξαφανιστεί, στο νοσοκομείο σήμανε σχεδόν συναγερμός από τις φωνές μας και ένα αξεπέραστο συναίσθημα είχε καταβάλει κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μας. «Ρηχό» κι αυτό για πολλούς, αλλά άκρως αληθινό.

Υπάρχουν αμέτρητες ημερομηνίες που μπορώ να θυμηθώ και να καταγράψω: Το σουτ του Πρίντεζη στην Πόλη που σήμανε τη μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ. Η εμφατική νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης την αμέσως επόμενη χρονιά, τα τέσσερα γκολ επί του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οι διακοπές στην Κρήτη που είδα στο «ΦΩΣ» ότι έρχεται ο παικταράς Τζιοβάνι στο λιμάνι του Πειραιά, το δέος στην άφιξη Ντέταρι, η πρώτη μου φορά στα τσιμέντα του «Καραϊσκάκη». Συναισθήματα έντονα, χαρές που σκέπαζαν καθετί μπορεί να απασχολεί έναν άνθρωπο.

Ο Ολυμπιακός υπήρχε την ημέρα που γεννηθήκαμε και θα υπάρχει και μετά από εμάς. Δεν είναι απλά ένας σύλλογος. Είναι στιγμές της ζωής μας. Είναι το σάλπισμα της τρομπέτας που σκίζει τον ουρανό και κάνει τους νεκρούς του να φωνάζουν από ψηλά «ΧΕΡΙΑ ΟΛΟΙ». Είναι οι ιστορίες των πατεράδων μας για τους παίκτες που γιγάντωσαν το μεγαλείο του συλλόγου. Είναι δάκρυα, είναι χαμόγελα, είναι αγωνία, κλάμα και τελικά, είναι λύτρωση. Είναι πολύ παραπάνω από τα πρόσωπα που τον αποτελούν, είτε αυτοί είναι παράγοντες, παίκτες, οπαδοί ή ακόμα και αντίπαλοι. Είναι ιδέα. Στην τελική, είναι ακόμα και λόγος ύπαρξης.

Ο Ολυμπιακός σήμερα, 10/3/2019 κλείνει 94 χρόνια ζωής. Μιας ζωής γεμάτης «χρυσές σελίδες». Μιας ζωής όπως της δικής μας. Φουλαρισμένη στο συναίσθημα, την αδρεναλίνη, την πίκρα, τη χαρά. Ο σύλλογος του Πειραιά θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς, το γράφω ξανά κι ας κουράζω. Για αυτό σήμερα οι οπαδοί του έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν. Να τραγουδάνε για την ομάδα τους, να χαμογελάνε και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στην υγεία του.

Γιατί όλοι μας κάποτε θα γεράσουμε και θα χαιρετήσουμε τον κόσμο αυτό. Ο Ολυμπιακός όμως πάντα θα παραμένει ένας «αιώνιος έφηβος».

Χρόνια πολλά...