Γκαβέλας: «Τίποτα δεν σου δίνεται απλόχερα-Μου δίνει χαρά που δίνω έμπνευση»

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

«Μετά τον τραυματισμό του συνοδού μου, του Δημήτρη, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι, έτρεξα με τον Θοδωρή. Ακυρωθήκαμε στην Ιαπωνία στο Παγκόσμιο και στη συνέχεια πήγαμε στο Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, πολλοί μου έλεγαν “τελείωσες”. Χαίρομαι που το λένε μπροστά μου, ενώ το συζητούσαν και πίσω από την πλάτη μου. Με ενοχλεί που ήμουν σε μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, γιατί τραυματίστηκε ένας δικός μου άνθρωπος και αυτό με επηρέασε. Βρίσκουν την ευκαιρία να σε πατήσουν λίγο παραπάνω για να νιώσουν αυτοί καλύτερα, και αυτό δεν μου άρεσε. Το είχα κρατήσει μέσα μου».

Για το πρόβλημα στην όρασή του και το πώς το αντιμετώπισε: «Δεν χρειάστηκα κάτι. Εγώ από την πρώτη στιγμή έκανα αυτό που αγαπούσα και αυτό που μου άρεσε, απλά το είχα πάρει σαν πλάκα “παιδιά αρχίζω να μη σας βλέπω”. Γονιδιακή πάθηση είναι, ένα γονίδιο ο πατέρας μου, ένα η μητέρα μου και με το καιρό πήρα εγώ το τζόκερ, παρουσιάστηκε αυτό σιγά-σιγά. Καταστρεφόταν ο μυς το ματιού. Εμένα με ένοιαζε ότι συνέχιζα και έκανα τη ζωή μου. Ήξερα τι μου άρεσε αληθινά. Όπως ήμουν παιδί, έτσι είμαι και τώρα. Έπαιξε σίγουρο ρόλο το πώς μεγάλωσα από την οικογένεια μου και σίγουρα στο χαρακτήρα. Από τη στιγμή που είχα τρέλα και αγάπη με τον αθλητισμό, η μυρωδιά του ταρτάν όταν έμπαινα, γιατί να το στερηθώ;».

«Η οικογένεια είναι ο πυρήνας, είναι τα πρώτα ερεθίσματα που παίρνεις. Είναι ευλογία ότι έχω τόσους καλούς ανθρώπους δίπλα μου. Εννοείται δεν είναι μόνο η οικογένεια μου, είναι οι φίλοι, ο προπονητής, ο συνοδός μου, όλοι παίζουν το ρόλο τους. Τους έτρεχα τους γονείς μου για να με πάνε από εδώ και από εκεί για τα αθλήματα. Ο αδερφός μου ήταν ο πρώτος συνοδός στο γήπεδο».

Για το δεύτερο χρυσό του μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες: «Όλη αυτή τη χαρά πρέπει να την μετουσιώνεις, γιατί ο κάθε στόχος είναι μπροστά. Όλα αυτά είναι για να σου δίνουν όμορφες αναμνήσεις. Δεν έρχεται τίποτα απλόχερα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο».

Για την καθημερινότητα του: «Η ζωή μου είναι να ασχολούμαι με αυτό, παράλληλα με τη σχολή Ψυχολογίας που είχα. Προπόνηση το πρωί, γυρνάω το μεσημέρι σπίτι και προπόνηση το απόγευμα. Όλη η διαδικασία είναι γύρω από αυτό. Αν η περίοδος είναι πολύ κουραστική, δεν θα πάω βόλτα με το αυτοκίνητο. Η έξοδος μου, η χαρά μου, είναι το στάδιο».

Για την αναγνωρισιμότητα του: «Χαίρομαι μόνο για το ότι οι άνθρωποι βλέπουν ότι αυτό που θέλεις μπορείς να το κάνεις. Μου μιλάει κόσμος, είναι ωραίο... Μου δίνει χαρά, αν σε κάποιον άνθρωπο δίνω την έμπνευση που θέλει να νιώσει».

Για τις αλλαγές που χρειάζεται η Αθήνα έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα με την όρασή τους: «Προσβασιμότητα. Απλά να χτιστούν σωστά τα πράγματα και να μην έχουμε παντού μια νεραντζιά χωρίς λόγο και να έχουμε ένα πεζοδρόμιο, το οποίο εν τέλει το έχουμε για το δέντρο και όχι για τους ανθρώπους».