Οι «πανηγυρτζήδες» και η «σταύρωση»

Από τη μία λοιπόν η ομάδα πόλο του Ολυμπιακού στους άνδρες που βρίσκεται στο κέντρο της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης λόγω των εξαιρετικών κινήσεων που κάνει στο μεταγραφικό παζάρι και από την άλλη οι Μαρία Σάκκαρη και Στέφανος Τσιτσιπάς που έχουν βαλθεί να... τρελάνουν τον πλανήτη.

Φυσικά στη χώρα της υπερβολής, στην Ελλάδα, που πριν καλά καλά δούμε κούπα πανηγυρίζουμε, έχουμε ήδη στέψει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή Ευρώπης στο πόλο ανδρών, «βασίλισσα» τη Μαρία Σάκκαρη και «βασιλιά» τον Στέφανο Τσιτσιπά στο Παρίσι. Δεν τους... βλέπουμε τους άλλους.

Στο πόλο δεν υπάρχουν ούτε Προ Ρέκο ούτε Νόβι Μπέογκραντ (η νέα δύναμη της Σερβίας με τεράστιες μεταγραφές αυτό το καλοκαίρι, αφού θα φιλοξενήσει το φάιναλ 8 τα επόμενα δύο χρόνια στο Βελιγράδι) ούτε Μπαρτσελονέτα. Τίποτα! Στο τένις; Τα ίδια. Δώστε τα τρόπαια από τώρα σε Ολυμπιακό, Τσιτσιπά και Σάκκαρη. Την καλύτερη ομάδα στον κόσμο και τους κορυφαίους στο τένις.

Φυσικά, εάν δεν έρθουν τα τρόπαια, οι κούπες και οι νίκες στους τελικούς ή στους ημιτελικούς, θα ξεκινήσουμε το γνωστό... σταύρωμα και τις αναλύσεις που στην Ελλάδα πάντα καταλήγουν ως εξής για τα ομαδικά αθλήματα: «Όλοι είναι άχρηστοι. Δεν κάνουν και πρέπει να φύγουν. Οι προπονητές κακοί. Οι μεταγραφές δεν έπιασαν». Για το τένις είναι γνωστά και τα έχουμε ακούσει αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό, ιδίως για τον Τσιτσιπά: «Έχουν ταβάνι τα παιδιά. Μέχρι εκεί μπορούν, τίποτα παραπάνω». Από το «πανηγύρι» για τους καλύτερους στον κόσμο στη «σταύρωση» για τους χειρότερους που δεν ξέρουν να κερδίζουν και όταν πρέπει... λυγίζουν.

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη στην Ελλάδα πως δεν παίζουμε μόνοι μας. Υπάρχει η νίκη αλλά και η ήττα. Σημασία έχει να μπορείς να βρίσκεσαι μεταξύ των κορυφαίων. Να διεκδικείς και να προσφέρεις μοναδικές στιγμές, όπως αυτές με τη Μαρία Σάκκαρη να έχει μείνει άφωνη μετά το τέλος του αγώνα της με αντίπαλο τη Σβίατεκ, θυμίζοντάς μας την Άννα Ντουντουνάκη, δευτερόλεπτα μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 100 μ. πεταλούδα στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα υγρού στίβου στη Βουδαπέστη.

Η ουσία είναι πως πρέπει επιτέλους να βρεθεί μια ισορροπία και να αφήσουμε τους αθλητές πάνω απ’ όλα αλλά και τις οικογένειές τους, τους δικούς τους ανθρώπους, να το απολαύσουν. Να το ζήσουν. Να πανηγυρίσουν. Να χαρούν. Να κλάψουν. Να στενοχωρηθούν. Αυτός είναι ο αθλητισμός.

Κάτι αντίστοιχο δεν βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στο NBA με τους Μιλγουόκι Μπακς και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Ο MVP που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του και θα την οδηγήσει μόνος του στην κορυφή και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Είναι ποτέ δυνατόν; Ούτε ο Τζόρνταν το έκανε αυτό τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας των Μπουλς. Θα το κάνει ο Αντετοκούνμπο; Μόνος του;

Και έτσι, από την απόλυτη «τρέλα» περί τίτλου στο NBA και τα «ελάφια» που θα σαρώνουν τα πάντα με τον Γιάννη οδηγό, διαβάζουμε και ακούμε αυτές τις ημέρες μετά τις ήττες από το Μπρούκλιν των Ντουράντ, Ίρβινγκ, Χάρντεν (τραυματίας αυτήν τη στιγμή) πως ο διεθνής Έλληνας άσος ενδεχομένως να μην καταφέρει να κατακτήσει πρωτάθλημα στο NBA... Ή του ύψους ή του βάθους.