Ο Ερασιτέχνης και οι ερασιτέχνες

Αναφερόμαστε κυρίως στην ομάδα-όνειρο που δημιουργείται στον Πειραιά ενόψει της νέας σεζόν στο πόλο, η οποία στοχεύει να δώσει συνέχεια στον άθλο των γυναικών με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής.

Ο «Ρίμπο» του πόλο, Φιλίποβιτς, το «next big thing», ο 22χρονος Ράντοβιτς, ο καλύτερος αμυντικός στον κόσμο, Μπούσλιε, είναι ήδη μέλη των Πειραιωτών και έπεται συνέχεια με τους Μπίγιατς, Φουντούλη και Κολόμβο. Δεν είναι ώρα να κάνουμε ανάλυση, αλλά ας μείνουμε σε αυτό: παρά την περιφέρεια-φωτιά (Ράντοβιτς - Φουντούλης - Γενηδουνιάς - Φιλίποβιτς), να θυμάστε ότι η μεγάλη δύναμη του Ολυμπιακού θα είναι το δίδυμο στους φουνταριστούς (Μουρίκης - Κολόμβος).

Προφανώς και θα υπάρξουν και αποχωρήσεις. Πάντα -στη ζωή και στον αθλητισμό- κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Όμως είναι κινήσεις που δεν έχουν ξαναγίνει στην ιστορία του ελληνικού πόλο και έχουν κάνει κρότο ήδη στην Ευρώπη. Κινήσεις που αποτυπώνουν τη μεθοδικότητα με την οποία κινείται ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός σε όλα τα μέτωπα, με το όραμα του Μιχάλη Κουντούρη και φυσικά με τις «ευλογίες» του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος είναι πάντα εκεί, πρόθυμος να βοηθήσει για να φτιάξει ο Ολυμπιακός τη δική του «αυτοκρατορία» σε όλα τα σπορ.

Και στο πόλο και στο βόλεϊ, όπου επέστρεψε η «Αγία Τριάδα» (Χίπε - Γιώτα - Χριστοδούλου). Είναι που κάποιοι ερμήνευσαν την αποδέσμευση αθλητών και αθλητριών, λόγω της απραξίας ελέω κορονοϊού, ως αδυναμία και λευκή πετσέτα του Ολυμπιακού. Και εκεί αναμένονται ομορφιές φέτος, αν δεν ζήσουμε την περσινή τρέλα που ανάγκασε τα τμήματα όλων των ομάδων να ρημάξουν. Κάποιοι όμως ιστορικά έχουν μάθει να γεννιούνται από τις στάχτες τους... Και δυναμώνουν περισσότερο. Και σμιλεύονται από ατσάλι και θάλασσα...

• Κάτι σχετικά με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο μήνα στον χώρο του μπάσκετ, ανεξαρτήτως ανδρικού και γυναικείου... Προφανώς και δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, όπως είχε πει ο Γιώργος Σεφέρης. Όλα όσα γίνονται, με αποκορύφωμα το θέατρο του παραλόγου στις εκλογές της ΕΟΚ, δεν είναι πρωτόγνωρα. Εδώ και δεκαετίες το μπάσκετ είναι όμηρος στα χέρια των λίγων, των ελάχιστων, του ενός... Και πλέον έχουν αναγάγει σε τέχνη όλες τις παρατυπίες που παρατηρούνται εντός κι εκτός παρκέ, εντός κι εκτός γραφείων... Ένα είναι το σίγουρο. Σε μια εποχή όπου όλοι οι θιασώτες του ιστορικού 13-1 σκούζουν, στην ίδια εποχή όπου το άθλημα έχει περιέλθει στην απόλυτη ανυποληψία, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δικαιώνονται όλο και περισσότερο για την απόφασή τους πριν από δύο χρόνια να αποσύρουν την ομάδα από την Α1, σιχτιρίζοντας για ό,τι άφηναν πίσω. Και τι διαπιστώνουν; Ότι αυτό το 13-1 ουσιαστικά υφίσταται ακόμα, για διαφορετικούς λόγους, σε άλλες συνθήκες... Μόνο που ο ένας πλέον δεν είναι ο Ολυμπιακός, αλλά ο ίδιος που εδώ και δεκαετίες λυμαίνεται τον χώρο του μπάσκετ.
• Τζάμπα πήγε η παράσταση του Πάμπλο Γκαρσία μετά τον τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ τον πέταξε σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Για αγωνιστικούς λόγους, όχι για τη συμπεριφορά του. Άλλωστε όλος ο οργανισμός ΠΑΟΚ είχε επενδύσει σε τέτοιες συμπεριφορές εδώ και χρόνια, δημιουργώντας κλίμα για το κατεστημένο των Αθηνών. Για τέτοιους χαρακτήρες ο ίδιος ευθύνεται...