Με τον Γιαννάκη, τον Τσιτσιπά, τον Γενηδουνιά, τον Φουντούλη και τ' άλλα παιδιά...

Τι ακριβώς συνέβη τις τελευταίες ημέρες στο Αννόβερο και στο Final 8 του Champions League στην υδατοσφαίριση ανδρών είναι μάλλον δύσκολο να γίνει αντιληπτό τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όχι μόνο όσον αφορά τον Ολυμπιακό αλλά κυρίως όσον αφορά τις επιπτώσεις που αυτό μπορεί να έχει στον Ελληνικό αθλητισμό γενικότερα και στην υδατοσφαίριση ειδικότερα.

Μια μηχανή του χρόνου θα μας έλυνε το πρόβλημα. Κι αφού δεν την έχουμε για δούμε τις θα γίνει κάποια χρόνια αργότερα, ας χρησιμοποιήσουμε τη μνήμη. Για να ταξιδέψουμε στο χρόνο αλλά κάποια χρόνια πίσω. Σε μια φαινομενικά άσχετη περίοδο με τη σημερινή και κάνοντας κουβέντα για ένα άθλημα τόσο διαφορετικό από το πόλο.

Εποχή της Λωξάντρας και της Αστροφεγγιάς

Πριν από περίπου 40 χρόνια. Δεκαετία του '80 και στην Ελλάδα η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπάρχει ούτε ως σενάριο. Οι Έλληνες παρακολουθούν στην τηλεόραση τη σειρά Λωξάντρα -μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου- και την Αστροφεγγιά του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου.

Το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές του 1981 και η τηλεόραση είναι τόσο διαφορετική από τη σημερινή που ενδεχομένως ένας 18άρης να μην μπορεί να αντιληφθεί καν πως ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Τον Σεπτέμβριο του 1982 προβάλλεται η πρώτη έγχρωμη ζωντανή μετάδοση, των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Στίβου από το νεόχτιστο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας σε όλη την Ελλάδα και μέσω του δικτύου της Eurovision σε Ευρώπη και Αμερική. Ένα μήνα αργότερα, αποστρατικοποιείται η ΥΕΝΕΔ, μετονομάζεται σε ΕΡΤ2 με την ΕΡΤ να μετονομάζεται αντίστοιχα σε ΕΡΤ1.

Μονόστηλο ως... καλαθόσφαιρα

Ο Τύπος της εποχής κινείται και αυτός σε ανάλογους ρυθμούς. Στις αθλητικές εφημερίδες μόλις και μετά βίας -σε κάποιες από αυτές- κάνει την εμφάνισή του ένα νέο σχετικά ρεπορτάζ που ξεφεύγει από το πλαίσιο της ειδησεογραφίας που μέχρι τότε υπήρχε στο -συνήθως μονόστηλο- που από πάνω είχε τη βινιέτα «Καλαθόσφαιρα». Ήταν το ρεπορτάζ του μπασκετικού Άρη. Ήταν εποχή που η συγκεκριμένη ομάδα άρχιζε να μεγαλουργεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ήταν η εποχή που αρχικά ο Γκάλης, αργότερα ο Γιαννάκης και τ' άλλα παιδιά καθήλωναν τους τηλεθεατές κάθε Πέμπτη μπροστά στις οθόνες. Τότε που η Ελλάδα άρχιζε να μαθαίνει τους κανόνες του μπάσκετ. Τέτοια ήταν επιρροή στους ανθρώπους, που ο υπογράφων, φαντάρος λίγα χρόνια αργότερα στην χειμωνιάτικη Πρέβεζα, επέλεγε να είναι εξοδούχος πάντα Πέμπτη και να μένει στο στρατόπεδο για να μπορεί να δει αγώνες του Άρη χωρίς κάτι να του αποσπά την προσοχή. Το ίδιο συνέβαινε με πολλούς άλλους φαντάρους εκείνη την εποχή που μάλιστα ο Άρης δεν ήταν η αγαπημένη ομάδα τους.

Το 1987 το γλυκό... δένει. Οι βολές του Αργύρη Καμπούρη μετά τις απίθανες εμφανίσεις του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα και των υπολοίπων στέλνουν το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ στην Εθνική ομάδα μπάσκετ και από την άλλη κι όλας ημέρα, χιλιάδες παιδιά στις μπασκέτες. Είναι ακόμα λιγοστές αλλά φυτρώνουν πλέον σαν τα μανιτάρια σε κάθε γειτονιά της χώρας. Αυτό συμβαίνει συνήθως με τις επιτυχίες. Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τ' άλλα παιδιά, η χώρα έμαθε μπάσκετ.

Το κοινό που έχει μάθει τι είναι το μπάκχαντ, το φόρχαντ και το ντροπ σοτ...

Κάτι ανάλογο είναι πιθανό να συμβαίνει τώρα με τον Ολυμπιακό του πόλο. Οι τεράστιες επιτυχίες του καθηλώνουν τους τηλεθεατές μπροστά στις οθόνες. Το βίωσε προφανώς η ΕΡΤ που έδειξε το πρώτο ματς κόντρα στη Μπρέσια διαδικτυακά. Χιλιάδες παραπονέθηκαν και ανακουφίστηκαν την άλλη ημέρα όταν έμαθαν ότι οι άλλοι δύο αγώνες ήταν πραγματικά τηλεοπτικοί.

Προφανώς και δεν περιμένει κανείς ότι αύριο το πρωί θα γεμίσουν τα κολυμβητήρια όπως συνέβη κάποτε με τα γήπεδα μπάσκετ. Άλλωστε πριν συμβεί κάτι ανάλογο στο μπάσκετ, οι επιτυχίες είχαν διάρκεια και το άθλημα ήταν πλέον μόνιμα στο προσκήνιο. Πλέον όμως μιλάμε για ένα άθλημα με διαφορετικές απαιτήσεις και σίγουρα με πολύ πιο δυσπρόσιτες για τον απλό κόσμο, για τους σημερινούς πιτσιρικάδες, εγκαταστάσεις.

Όμως οι επιτυχίες, κυρίως οι διακρίσεις εκτός συνόρων είναι αυτές που μαγεύουν το κοινό. Αυτό το κοινό που την περασμένη εβδομάδα είναι πιθανό να αγνοούσε αν το πόλο παίζεται σε 8άλεπτα ή σε... ημίχρονα των 45 λεπτών. Αυτό το κοινό που λατρεύει επίσης τον Τσιτσιπά και την Σάκκαρη και έχει μάθει τι είναι το μπάκχαντ, το φόρχαντ και το ντροπ σοτ. Αυτό το κοινό που κάποτε τραγουδούσε «με τον Γκάλη, το Γιαννάκη... και τα άλλα παιδιά». Αυτό το κοινό που δεν αποκλείεται να τραγουδά σύντομα «με τον Γενηδουνιά, τον Φουντούλη και τ' άλλα παιδιά».