Δεληγιάννης: «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, Κύριε ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, Κύριε Γεωργιάδη, Κύριε Χαρδαλιά, Κύριε Κικίλια» (pic)

Με ανάρτησή στην προσωπική του σελίδα σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, ο Νίκος Δεληγιάννης – αφού παρέθεσε την έκθεση του γιου του με θέμα «Περιγράφω ένα κοινωνικό γεγονός ή μια κοινωνική εκδήλωση», στην οποία ο Σπύρος αναφερόταν στα έντονα συναισθήματα που νιώθει στο τουρνουά «Habawaba» και την ανυπομονησία του γι’ αυτό – εξέφρασε την αντίθεσή του για το συνεχιζόμενο Lockdown, κάνοντας λόγο για «μία χώρα που φυλακίζει τα παιδιά από βρέφη ως εφήβους, επειδή ο ιός μεταδίδεται στις πισίνες, τα στάδια, τα γήπεδα αλλά όχι στα malls, στα λεωφορεία, στις διαδηλώσεις και στα πολυκαταστήματα»!

H ανάρτησή του Νίκου Δεληγιάννη:

«Κάθε χρόνο, από την πρώτη μέρα που ξεκινάμε τη χρονιά στην προπόνηση πόλο με την ομάδα με τον Ολυμπιακό, ένα πράγμα ονειρεύομαι: Το διεθνές τουρνουά habawaba! Πρόκειται για την πιο σημαντική διοργάνωση που αφορά ηλικίες από έξι έως 12 ετών από όλο τον κόσμο με σκοπό την διάδοση του αθλήματος σε όλο τον κόσμο αλλά και την εκπαίδευση των μικρών. Το habawaba προέρχεται από τις λέξεις happy baby water ball περιγράφοντας το συναίσθημα χαράς το οποίο μας διακατέχει όταν παίζουμε με την μπάλα στο νερό! Το Habawaba προέρχεται από την γειτονική μας Ιταλία και ξεκίνησε πριν 13 χρόνια.

Παίρνουν μέρος ομάδες από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη σε πολλούς ομίλους έτσι ώστε να παίζουμε πολλά παιχνίδια κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Πέρυσι λοιπόν που είχαμε παίξει με την ομάδα μου, είχαμε βγει τρίτοι στην δεύτερη κατηγορία. Επιπλέον παίξαμε με πολλές ομάδες από το εξωτερικό, αλλά και την Ελλάδα που ήταν η Ζέντες, η Σαλέρνο, το Φάληρο, ο Αρίων Γλυφάδας. Όταν τελείωνε ο αγώνας, πηγαίναμε σε ένα υπόστεγο και μας μιλούσε ο προπονητής. Το πιο ωραίο σημείο ήταν τότε που νικήσαμε την πιο δύσκολη ομάδα στον όμιλο. Όταν την νικήσαμε πανηγυρίσαμε όλοι μαζί ενώ το καλύτερο που έκανα σε αυτό τον αγώνα είναι να πετύχω δύο γκολ και να παίζω ασφυκτική άμυνα. Ήταν το τελευταίο μας παιχνίδι στους ομίλους. Μετά, αφότου τελειώσαμε παρακολουθούσαμε τους τελικούς όλων των αγώνων. Επίσης όταν δεν παίζαμε, μπορούσαμε να μιλάμε για τις ομάδες και να κάνουμε πλάκες ο ένας στον άλλον.

Επιπρόσθετα, όσο είχαμε ελεύθερο χρόνου περίπου 2 ώρες, ερχόντουσαν σπίτι μου μερικοί συμπαίκτες μου. Πριν τον αγώνα ξεκουραζόμασταν και όταν ήταν η ώρα να παίξουμε κάναμε μερικές διατάσεις στο υπόστεγο. Η ώρα περνούσε ευχάριστα και γρήγορα με τα πράγματα που κάναμε. Το πιο ωραίο ήταν όταν η ομάδα μου έβγαλε φωτογραφία με την μασκότ που ήταν μία φώκια με μαγιό και με ένα σκουφάκι που έγραφε Habawaba. Στον τελικό, στην απονομή πήραμε το χάλκινο μετάλλιο.

Είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα να αγωνιστείς με την ομάδα σου για ένα στόχο να βοηθάς το συμπαίκτη σου, να πανηγυρίζετε μαζί στην νίκη και να στεναχωριέσαι μαζί στην ήττα. Τα συναισθήματά που νιώθω στο τουρνουά Habawaba κάθε χρόνο είναι τόσο έντονα και ανυπομονώ κάθε χρόνο να έρθει αυτή στιγμή».

Είναι η έκθεση ενός 11χρονου εκκολαπτόμενου αθλητή, που απλά τυχαίνει να είναι ο γιος μου…

Θα μπορούσε να είναι ο γιος οποιουδήποτε γονιού στη χώρα. Μια χώρα που φυλακίζει τα παιδιά από βρέφη ως εφήβους, επειδή ο ιός μεταδίδεται στις πισίνες, τα στάδια, τα γήπεδα, αλλά όχι στα malls, στα λεωφορεία, στις διαδηλώσεις και στα πολυκαταστήματα!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, Κύριε ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, Κύριε Γεωργιάδη, Κύριε Χαρδαλιά, Κύριε Κικίλια…».