Η επικράτηση της λογικής

Φανταστείτε στην πρώτη τηλεδιάσκεψη των επιτελών των ομάδων της Σούπερ Λίγκας να είχε υπερψηφιστεί η πρόταση του Γιάννη Αλαφούζου για λουκέτο στο πρωτάθλημα. Από τις 4 Απριλίου θα είχε μπει τέλος στην αγωνιστική δραστηριότητα, οι παίκτες που είχαν μείνει εκτός προπονήσεων από τις αρχές Μαρτίου θα έκαναν διακοπές έξι μηνών και οι σύλλογοι θα «σκοτώνονταν» στα γραφεία και στις δικαστικές αίθουσες για να βρουν την άκρη σχετικά με την κατάταξη στη βαθμολογία, τον τίτλο, τα ευρωπαϊκά εισιτήρια και τον υποβιβασμό.

Το «κίνημα της παύλας» θα επεδίωκε να χαρακτηρίσει τη σεζόν ως μη γενόμενη, προκειμένου να μην αναδειχθεί πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, ανεξάρτητα από τις κυρώσεις που θα επέβαλε η ΟΥΕΦΑ. Οι ομάδες που βρίσκονταν στις κάτω θέσεις θα προωθούσαν τη λύση του μη υποβιβασμού. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που η τότε βιαστική και δίχως λογική πρόταση του Παναθηναϊκού βρήκε ανταπόκριση μόνον από τον Πανιώνιο και τον Παναιτωλικό, που ήθελαν απλά να διαφυλάξουν την παρουσία τους στα μεγάλα σαλόνια.

Περιέργως, όπως ίσχυσε και για τη συνολική αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα μας, οι επιτελείς των ΠΑΕ αντέδρασαν με σύνεση και λογική. Απέρριψαν με μεγάλη πλειοψηφία τη βιαστική πρόταση, πορεύτηκαν με υπομονή και από τη στιγμή που κατέστη εφικτό, μπήκαν ξανά στο γήπεδο για προπονήσεις και πλέον για αγώνες. Σε μια χρονική συγκυρία όπου έχουν ανοίξει τα πάντα στη χώρα, θα ήταν αστείο να παρέμεναν κλειστά μόνον τα γήπεδα, όταν μάλιστα οι συμμετέχοντες στην αγωνιστική δραστηριότητα περνούν από συνεχή ιατρικά τεστ.

Μπάλα, λοιπόν, ξανά, έστω και από την τηλεόραση, όπως άλλωστε ισχύει σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης που πήραν ανάλογη απόφαση για επιστροφή στη δράση. Και είναι οι συντριπτικά περισσότερες χώρες που θεώρησαν σημαντικό το να παιχθεί ποδόσφαιρο. Είναι προτιμότερη η δράση και για λόγους ψυχολογίας σε ό,τι έχει να κάνει με την επιστροφή στην κανονικότητα και για λόγους ισονομίας ώστε να κριθεί η κατάταξη μίας ομάδας στο γήπεδο με όλα τα ματς να έχουν παιχθεί και όχι στα χαρτιά ή με πρόωρο λουκέτο.

Φυσικά θα ακουστούν και αρνητικές φωνές. «Μα πώς θα παιχθεί ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο στις κερκίδες, με τους παίκτες να φοβούνται τη σωματική επαφή; Τι θέαμα θα είναι αυτό;». Την απάντηση την έδωσε η Γερμανία, όπου όλα κυλούν ρολόι στην εξέλιξη του πρωταθλήματος και το θέαμα είναι υπεράνω προσδοκίας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στη Λευκορωσία, στη Νότια Κορέα και στις 11 χώρες που αγωνίζονται το τελευταίο διάστημα και όλοι όσοι ασχολούνται με τα επιμέρους πρωταθλήματα έχουν μόνο θετικά σχόλια να κάνουν για την ποιότητα των αγώνων.

Θα είναι άβολο, αναμφίβολα, το να βλέπεις την αγαπημένη σου ομάδα μόνο από την τηλεόραση ή τον υπολογιστή, αλλά είναι πολύ καλύτερο από το να μην παρακολουθείς παιχνίδια της για μισό χρόνο, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο ορισμένων. Είναι κάτι προσωρινό, είναι το μεταβατικό στάδιο, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό, όπως άλλωστε και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας μέχρι να επανέλθει η κανονικότητα. Θα παρακολουθήσουμε τους αγώνες του επόμενου διμήνου με την ελπίδα πως και στα δικά μας γήπεδα θα έχουμε ευχάριστες εκπλήξεις και οι ομάδες θα προσφέρουν γκολ και θέαμα, ακόμα περισσότερο και απ’ όταν όλα κυλούσαν ομαλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο.